PLUS
Ένα χρόνο μετά την έκδοση του London Calling, του (διπλού) δίσκου των CLASH που έκανε γνωστή την μπάντα στα πέρατα της γης και που απαγκίστρωσε το βρετανικό συγκρότημα από την Punk νοοτροπία, άπαντες θεωρούσαν πως στην επόμενή τους δουλειά θα κάνουν άλλο ένα ευκολόπεπτο ροκ(αμπίλικο) εμπορικό βήμα προς τη δόξα και την καταξίωση, για να εξαργυρώσουν ακόμη περισσότερο την επιτυχία τους. Μόνο που οι ειδικοί της μουσικής σκηνής της εποχής δεν βρίσκονταν στο καλλιτεχνικό και μαρξιστικό μυαλό του Τζο Στράμμερ.
Για ένα χρόνο και κάτι, τα τέσσερα μέλη του συγκροτήματος μεταφέρονταν μεταξύ Μάντσεστερ, Νέας Υόρκης, Λονδίνου και Τζαμάικα προκειμένου να ετοιμάσουν τη νέα τους δουλειά. Μία δουλειά που έμεινε στην ιστορία για 36 λόγους, όσα και τα τραγούδια που συμπεριλήφθηκαν στον τριπλό τους δίσκο που βγήκε στην αγορά σαν σήμερα, 12 Δεκεμβρίου, του 1980.
Η μουσική βιομηχανία υποδέχθηκε εκείνη τη μέρα με ενόχληση τον ακραία πολιτικοποιημένο και μουσικά πειραματικό δίσκο με τον τίτλο SANDINISTA!, έναν δίσκο τριπλό στην τιμή του ενός, με εντολή Στάμμερ, ο οποίος δεν έπαιζε τα παιχνίδια των δισκογραφικών. Ο ηγέτης των CLASH δεν μπορούσε να δεχθεί πως η CBS είχε μετατρέψει τον προηγούμενό τους δίσκο σε διπλό για να αυξήσει την τιμή του, κι ενώ ο συνολικός χρόνος των τραγουδιών ξεπερνούσε μόλις κατά πέντε λεπτά τη μία ώρα.
Στο SANDINISTA! ακούγονται νταμπ-ρέγκε-πανκ-ροκ-τζαζ-φάνκι-ροκαμπίλι-ραπ-γκόσπελ πολιτικές κραυγές εναντίον των ιμπεριαλιστικών κυβερνήσεων των ΗΠΑ και της Αγγλίας. Η μουσική είναι πειραματική και φυσικά οι κριτικές είναι ή του ύψους ή του βάθους. Οι mainstream ωτο-ειδικοί δεν μπορούν να καταλάβουν πως η σκληροπυρηνικοί πάνκηδες του 1976 έχουν κάνει αυτή τη μουσική μετάβαση από την πανκ στον ηχητικό πλουραλισμό, αλλά οι πιο ψαγμένοι σοκάρονται ευχάριστα και τοποθετούν τη δουλειά στην ελίτ των μουσικών ακουσμάτων.
Οι CLASH παρήγαγαν έξι δίσκους και τα πιο εμπορικά τους τραγούδια συμπεριλαμβάνονται σε όλους τους άλλους, πέραν του SANDINISTA! Σε αυτές τις 2,5 σχεδόν ώρες η μουσική ρέει χωρίς κανένα πλαίσιο, υπάρχουν τραγούδια στα οποία δεν μπορείς να βάλεις ταμπέλα για το τι ακριβώς ακούς και στα περισσότερα εξ’ αυτών, ο Στράμμερ συμπεριλαμβάνει έντονο και ακραίο πολιτικό στίχο, με τον οποίο εναντιώνεται στο φασισμό, το ρατσισμό, τον καπιταλισμό, τον ιμπεριαλισμό, τον καταναλωτισμό, τη στράτευση, την ακρίβεια, τον μικροαστισμό, το εμπόριο ναρκωτικών.
Στράμμερ, Σίμονον, Τζόουνς και Χίντον συνεργάστηκαν με αρκετούς ακόμη καλλιτέχνες για το συγκεκριμένο δίσκο που πήρε το όνομα του εθνικοαπελευθερωτικού μετώπου της Νικαράγουα, κατά της κυβέρνησης των ΗΠΑ.
https://www.youtube.com/watch?v=Q7ep0C2039A
