41 χρόνια από την κυκλοφορία του «The Wall» από τους Pink Floyd

30/11/2020 23:36

Στις 30 Nοεμβρίου 1979, oι Pink Floyd, το βρετανικό συγκρότημα που επηρεάσε την εξέλιξη της μουσικής όσο λίγα, κυκλοφόρησαν τον εμβληματικό τους δίσκο, «The Wall».

Πάρα πολλά άλμπουμ μπορούν να χαρακτηριστούν «πολύ καλά», αρκετά μπορούν να χαρακτηριστούν «εξαιρετικά», υπάρχουν, όμως, πολύ λίγα που μπορούν να χαρακτηριστούν ως «αριστουργήματα». Και το «The Wall» ανήκει ακριβώς στα αριστουργήματα της μουσικής.

Είναι το άλμπουμ που άλλαξε τη μουσική, που έφερε το καινούριο, που επηρέασε τη σκέψη και τον πολιτισμό, αλλά και κάτι παραπάνω.

Η ιστορία του άλμμπουμ εξερευνά μερικές από τις πιο σκοτεινές πτυχές της ανθρώπινης φύσης, την απομόνωση, τη μοναξιά, τα αγιάτρευτα «σημάδια» μιας άσχημης παιδικής ηλικίας.

Όμως κυρίως , το “The Wall”, είναι η ίδια η ιδέα της εξέγερσης. Μια κραυγή, για την όσο πιο βίαιη διατύπωση της επιθυμίας για μια βίαιη απάντηση στην κοινωνική βία. Η εσωτερική “επανάσταση” είναι απόλυτη, η ανυπακοή ολοκληρωτική.

Μια μουσική που μέσα από τους πολύμορφους αντισυμβατικούς της χτύπους, πολεμά να δώσει μια πιο ευρύχωρη εικόνα του κόσμου που την περιβάλλει. Να φτιάξει ένα σημείο στίξης, μια άνω τελεία, για να αισθανθείς.

Τί μας άφησαν οι Pink Floyd σαν κληρονομιά; Tην πεποίθηση πως εμείς οι άνθρωποι ζούμε σ’ έναν εξόχως και αενάως ετοιμόρροπο κόσμο. Kαι αυτή η συμπαντική προδιάθεση της κατάρρευσης, μπορεί και γεννά μέσα μας την αντανακλαστική άμυνα , την εκδήλωση της αντίστασης απέναντι στα αιώνια συμπλέγματα και τις μοιρολατρείες.
Εκεί που σε πρώτο φόντο βρίσκεται η απόγνωση, η απελπισία, η παράδοση, ο ευτυχής πόνος έρχεται η κραυγή που μπορεί να γκρεμίσει τοίχους, να μετατρέψει την αισθητότητα του πόνου ως ζωτική ευτυχία.
Η κραυγή και η ανύψωσή της που μας κάνουν μέρος της οικουμενικής μουσικής , στην από πάντα μουσική.

41 χρόνια μετά και ένας νέος τοίχος υψώνεται και πάλι, ο πυρετός παραμένει αμείωτος. Μια συγκλονιστική εσωτερική πάλη που θα μας πονά όσο θα υπάρχουν διλήμματα, εφιάλτες, διαιρέσεις, ιδεολογίες, φαντασιώσεις, δογματισμοί, διαχωριστικές γραμμές, μα πάνω απ’ όλα η ανάγκη φυγής…