PLUS
Το οικογενειακό δίκαιο στην Ελλάδα χρήζει ριζικών αλλαγών σε πολλά σημεία του εν γένει και ιδίως σε ότι σχετίζεται με το ακανθώδες ζήτημα ασκήσεως επιμέλειας και ρύθμισης επικοινωνίας με τα τέκνα, ιδίως από τον «πατέρα».
Είναι πρόδηλο σήμερα ότι τα δικαστήρια αντιμετωπίζουν με ιδεοληψία και προκατάληψη τον ρόλο του πατέρα και την αναπόδραστη μείζονα σπουδαιότητά του, αγνοώντας λίαν σκοπίμως το καταλυτικό παράγοντα του πατέρα στην ομαλή ψυχοκοινωνική ανάπτυξη των τέκνων .
Τα δικαστήρια στην πράξη υιοθετούν κατ’ ουσίαν την στρεβλή αντίληψη οιονεί «ιδιοκτησίας» του τέκνου από την μητέρα ανακηρύσσοντας τον πατέρα εξυπαρχής ως ακατάλληλο για την άσκηση της γονικής μέριμνας, άνευ ετέρου τινός μολονότι πάμπολλες φορές συμβαίνει αποδειγμένα εκ των περιστάσεων το αντίθετο από την πλευρά της μητέρας.
Κατά συνέπεια έχει παγιωθεί μία κατάσταση η οποία καθίσταται εξαιρετικά συγκεχυμένη και κατάφωρα άδικη μονομερώς υπέρ των γονικών δικαιωμάτων των «πατεράδων» όπου σχεδόν ποτέ δεν αποδίδεται επιμέλεια στον πατέρα.
Επιπλέον η άσκηση του δικαιώματος της επικοινωνίας από τον πατέρα κατά κανόνα καταστρατηγείται από την πλευρά της μητέρας με πενιχρές για αυτήν κυρώσεις, εκ του νόμου, με αποτέλεσμα να ενεργεί αυθαίρετα και συνειδητά πραξικοπηματικά, παραβιάζοντας κατ’ εξακολούθηση δικαστικές αποφάσεις επικοινωνίας με τα τέκνα.
Ωσαύτως το ζητούμενο είναι ότι οι ως άνω ρυθμίσεις άσκησης της επιμέλειας αποκλειστικά από την «μητέρα» συνεπάγεται λόγω της διεκπεραιωτής δικαστηριακής πρακτικής ένα «ανίατο» πλήγμα από την πλευρά του ανδρός ο οποίος, πέραν του ότι στερείται το παιδί ακόμη και σε καταφανείς περιπτώσεις όπου η μητέρα αποδεδειγμένα δεν κρίνεται κατάλληλη δια την άσκηση της γονικής μέριμνας συγχρόνως αντιμετωπίζεται από την κοινωνία και ως ο αποδιοπομπαίος τράγος της αποτυχίας του γάμου και της έκθεσης του παιδιού στις συνέπειες ενός διαζυγίου.
Εντούτοις όμως δια να αποκατασταθεί σε ένα νέο πλέγμα διατάξεων η ισοτιμία μεταξύ των δύο φύλων ακόμα και μέσα στους κόλπους της οικογένειας επιβάλλεται αυτοδικαίως να κατακτηθεί τούτο στη βάση της κοινωνίας βάσει ορισμένων επίπονων διεργασιών ζυμώσεων ούτως ώστε τα γόνιμα αυτά συμπεράσματα να αποκρυσταλλώθούν σε θεσμούς.
Στην Ελλάδα, δυστυχώς λόγω αγκυλώσεων δεσπόζει η αντίληψη της «καθημαγμένης» γυναίκας και του ισχυρού άνδρα, ένα στερεότυπο κλισέ το οποίο ευδοκιμεί ακόμη και σήμερα συνεπεία του «ρεμβασισμού» των γυναικείων κινημάτων ιδίως από το 1981 και εντεύθεν.
Η πάλη των δύο φύλων καλλιεργείται έντονα στην Ελληνική κοινωνία η οποία είναι μηδενιστικά ισοπεδωτική σεβόμενη μόνο την «μάνα» και εξοβελίζοντας συλλήβδην τον πατέρα ως ισότιμο γονιό παρά μόνο ως ένα επικουρικό πρόσωπο το οποίο εντός ελαχίστων ωρών του επιβάλλεται δια δικαστικής αποφάσεως εκών άκων το δικαίωμα της επικοινωνίας με το τέκνο του δίχως ουδείς να αναλογιστεί την ψυχική καταρράκωση που συνεπάγεται η οδυνηρή και επαχθής τούτη στέρηση της επαφής του τέκνου με το φυσικό του πατέρα.
Ως εκ τούτου λοιπόν βάσει των ανωτέρω συνοπτικών παρατηρήσεων υφίσταται ιδιαίτερα σοβαρό πρόβλημα με την επιμέλεια και την επικοινωνία του πατέρα με το παιδί καθώς η δικαστηριακή πρακτική συντάσσεται με το «κοινό περί δικαίου αίσθημα» εναρμονιζόμενη προεχόντως με την μητέρα χωρίς να σταθμίσει in cοncreto τα πραγματικά περιστατικά κατά περίπτωση ούτως ώστε να αρχίσει να διαπλάθεται νομολογία πράγμα το οποίο θα λειτουργεί ως πρόκριμα συνολικής αναδιαμόρφωσης των επίμαχων διατάξεων επί επικοινωνίας και επιμέλειας.
Ωσαύτως ο χρόνος μέχρις ότου εκδοθεί μία δικαστική απόφαση μπορεί να συνεπάγεται την στέρηση στον πατέρα να δει το παιδί του τουλάχιστον έξι μήνες με αποτέλεσμα να ελλοχεύει ο κίνδυνος αποξένωσης και αλλοτρίωσης από την πατρική στοργή ως βασικός παράγοντας την γονικής εν γένει μέριμνας.
Η κατάσταση επιλύεται οριστικά με γενναία νομοθετική παρέμβαση η οποία θα ενεργήσει διορθωτικά αποκαθιστώντας την τάξη και την κοινωνική ισορροπία καθώς και με συλλογική αφύπνιση για την προστασία της ανδρικής αξιοπρέπειας.
* Χάρης Κατσιβαρδάς, δικηγόρος – συντονιστής ΣΥ.Γ.Α.Π.Α. Αθηνών
