PLUS
Σε άρθρο τους με τίτλο «οι ευρωεκλογές και ο πραγματικός ηγέτης της ΕΕ» οι Financial Times υποστηρίζουν πως οι επερχόμενες κάλπες δε θα είναι καθόλου σημαντικές γιατί υπάρχει λαϊκή δυσαρέσκεια έναντι των Βρυξελλών.
«Η λαϊκή δυσαρέσκεια ενάντια σε αυτό το άμορφο πολιτικό νέφος που ονομάζεται Βρυξέλλες, δεν πρέπει να προκαλέσει έκπληξη. Οι ψηφοφόροι δεν ενδιαφέρονται για τις δια-θεσμικές αντιπαλότητες. Διαμαρτύρονται ενάντια στις κακές πολιτικές που έχουν επιφέρει λιτότητα, υψηλή ανεργία και χαμηλές επενδύσεις. Το σύστημα των ισορροπιών και ελέγχων μεταξύ των ευρωπαϊκών θεσμών έχει ξεφύγει και αυτό με τη σειρά του επιδεινώνει τις κακές στρατηγικές. Η Κομισιόν και το Ευρωκοινοβούλιο είναι οι εταίροι μειοψηφίας της ομάδας, ορατοί και ηχηροί, αλλά στο λάθος δωμάτιο», αναφέρει χαρακτηριστικά στο δημοσίευμα, το οποίο μεταφράζει το Euro2day.
Παράλληλα στο άρθρο ο συντάκτης αναλύει και το ζήτημα που έθεσε πρόσφατα ο πρόεδρος του Συμβουλίου της Ευρώπης Χέρμαν Βαν Ρομπάι «πού βρίσκεται η πραγματική εξουσία. Στο κοινοβούλιο ή, όπως και στο παρελθόν, στο Συμβούλιο της Ευρώπης -τους επικεφαλής κρατών και κυβερνήσεων;».
«Η αποτυχία των τελευταίων ετών για την ΕΕ ήταν παταγώδης, αφού όταν χτύπησε η κρίση, οι θεσμοί της Ευρώπης δεν είχαν κανένα σενάριο στα χέρια. Αμέσως μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers η βασική του έγνοια ήταν η επίπτωση που θα είχε τυχόν πακέτο τραπεζικής διάσωσης στην ευρωπαϊκή στρατηγική ανταγωνισμού. Ούτε καν που σκεφτόταν για την ασφάλιση καταθέσεων ή την κοινή εποπτεία. Ούτε είχε κανένα σχέδιο έκτακτης ανάγκης στο συρτάρι.
Το συμβούλιο έχει αποδειχθεί πιο ελαστικό στην κρίση απ’ όσο αναμενόταν, αλλά δεν ανταπεξήλθε στις ανάγκες. Το μόνο που έκανε ήταν να συμφωνήσει στα ελάχιστα που ήταν απαραίτητα για να συνεχιστεί το σόου», αναφέρεται στο δημοσίευμα.
Η χαμένη εξουσία
«Η μεγαλύτερη ειρωνεία στην Ε.Ε. είναι ότι, με κάθε νέα συνθήκη, οι τυπικές εξουσίες του κοινοβουλίου αυξάνονται, αλλά στην πραγματικότητα το Συμβούλιο γίνεται ακόμη πιο δυνατό.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, έχει επίσης χάσει σε εξουσία και θέση. Αυτή η μεταβολή δυνάμεων εγείρει τρία ερωτήματα: Γιατί έγινε, πόση σημασία έχει και είναι αναστρέψιμη;
Γιατί έγινε; Η επίσημη απάντηση είναι από κακοτυχία. Η κρίση στην ευρωζώνη ήταν το κυρίαρχο γεγονός των τελευταίων 5 ετών. Η ευρωπαϊκές συμφωνίες δεν έδιναν στους ευρωπαϊκούς θεσμούς την εξουσία να κάνουν τίποτα αρμόζον, όπως να δημιουργήσουν νέους μηχανισμούς ή να αντικαταστήσουν μη λειτουργικούς κανόνες με νέους. Το συμβούλιο εκλήθη να καλύψει εξ ορισμού αυτό το κενό εξουσίας. Έστησε τον European Stability Mechanism “εκτός συνθήκης”, όπως έχει καθιερωθεί να λέγεται στις Βρυξέλλες. Αυτό σημαίνει ότι ο ESM δεν είναι επίσημα ευρωπαϊκός θεσμός. Η νομική του βάση αποτελεί ξεχωριστή συμφωνία μεταξύ των κρατών.
Η τραπεζική ένωση είναι ένα άλλο παράδειγμα. Κάποια κομμάτια της υπάρχουν μέσα στην συνθήκη, κάποια όχι.
Αυτή η επίσημη εξήγηση όμως είναι ωστόσο αποπροσανατολιστική. Η πραγματική εξουσία δεν είναι η επίσημη εξουσία. Στο παρελθόν η Κομισιόν είχε την μεγαλύτερη δύναμή της, όταν πρωταγωνιστούσε στις μεγάλες διαβουλεύσεις. Αυτό έγινε στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και στις αρχές του 1990, μέχρι την συμφωνία του Μάαστριχτ, που έθεσε την βάση για το ευρώ. Η Κομισιόν δεν είχε την αρμοδιότητα τότε από τον νόμο. Απλά το έκανε. Ο βασικός της ρόλος ήταν να παρέχει πολιτική ηγεσία, όταν δεν το έκανε κανένας άλλος. Πέτυχε γιατί συνιστούσε συμμαχίες.
Η αποτυχία των τελευταίων ετών είναι διανοητική».
Πηγή: Euro2day
