PLUS
Γράφει ο Κωνσταντίνος Π. Λαμπρινόπουλος, Προέδρος του ΔΣ της Ελληνικής Εταιρίας Διοικήσεως Επιχειρήσεων (ΕΕΔΕ)
Είναι προφανές ότι σαν χώρα και σαν οικονομία βιώσαμε τα τελευταία χρόνια μία απίστευτη δύσκολη εποχή, ίσως την χειρότερη από την ίδρυση του νέου ελληνικού κράτους. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι όλοι ζήσαμε μια εμπόλεμη κατάσταση, εν μέσω ενός οικονομικού πολέμου με μεγάλες και σοβαρές απώλειες. Αρχίζει όμως να είναι εμφανές ότι λίγα διδαχθήκαμε από αυτήν την μεγάλη κρίση γιατί:
Ουσιαστικά εξακολουθεί να υπάρχει έλλειψη οράματος και πεφωτισμένης Ηγεσίας
Εξακολουθεί να υπάρχει έλλειψη εμπιστοσύνης
Είναι σαφές ότι ουδείς γνωρίζει το μέγεθος του προβλήματος, και αν κάποιοι το γνωρίζουν δεν το κάνουν κατανοητό στον λαό.
Οι ομάδες συμφερόντων εξακολουθούν να αντιστέκονται και μάλιστα σθεναρά στα όποια μέτρα προτείνονται, απ’ όπου και αν προτείνονται.
Ουδείς μεταφράζει, είτε γιατί δεν θέλει είτε γιατί δεν μπορεί, το μήνυμα του λαού μέσα από τις εκλογικές διαδικασίες, και ουσιαστικά όλοι οι πολιτικοί χώροι έχουν επιλέξει πολιτικές επιβίωσης.
Ουδείς μπορεί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της μικροοικονομίας, με αποτέλεσμα η Ανεργία να εξακολουθεί να καταλαμβάνει πολύ μεγάλα ποσοστά, και η Ρευστότητα να είναι ανύπαρκτη, όπως ανύπαρκτο είναι και το Τραπεζικό σύστημα.
Οι νοοτροπίες γενικότερα δεν δείχνουν πως αλλάζουν, και σίγουρα το έλλειμμα σε Αρχές και Αξίες εξακολουθεί να είναι μεγάλο.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η δημοσιονομική σταθερότητα και η απάλειψη των ελλειμμάτων ήταν το πρώτο και βασικό ζητούμενο, και αυτό με τα πολύ σκληρά μέτρα τα οποία τα στήριξε η κοινωνία στο σύνολο της και με την προσήλωση στους στόχους, μάς έδωσε σε δημοσιονομικό επίπεδο πολύ καλά αποτελέσματα, τα οποία και άλλαξαν προς το παρόν την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό.
Παράλληλα έβαλαν σταθερές βάσεις για το μεγάλο ζητούμενο της ανάπτυξης. Αλλά αυτό έφθασε στο τέλος του, και σήμερα όλοι αναμένουν αυτή την Ανάπτυξη που δεν έρχεται – και πολύ φοβάμαι ότι με τους ρυθμούς που πάμε θα αργήσει πολύ να έρθει. Και αν έρθει κάποτε δεν θα κάνει καμία ουσιαστική διαφορά, γιατί σε καθημερινό επίπεδο η οικονομία μας δεν προσφέρει λύσεις.
Η Ελληνική Εταιρία Διοικήσεως Επιχειρήσεων μόνιμα είχε την θέση ότι οι λύσεις που χρειάζονταν θα έπρεπε να είναι ολοκληρωμένες και να επιλύουν όλα τα προβλήματα που αντιμετώπιζε η χώρα, και αυτά ήταν πάρα πολλά. Αυτό πρακτικά δεν έγινε. Σήμερα, λοιπόν, οι περισσότεροι θεωρούν ότι το χρέος και η βιωσιμότητα του είναι το βασικό πρόβλημα που πρέπει να επιλυθεί.
Είναι προφανές ότι η βιωσιμότητα του χρέους και η εύρεση λύσης είναι απαραίτητη. Αλλά είναι πιο απαραίτητη η ουσιαστική επανεκκίνηση της οικονομίας μέσα από τη μείωση της ανεργίας, την αύξηση της Επιχειρηματικότητας και των δεικτών ανάπτυξης και βεβαίως την ύπαρξη ρευστότητας, που είναι οι τρείς παράμετροι οι οποίες δίνουν μεγαλύτερο νόημα σε όλα αυτά που σαν οικονομία κάναμε μέχρι σήμερα. Αυτή η επανεκκίνηση θα βελτιώσει το ΑΕΠ της χώρας, και κατ’ επέκταση θα μειώσει σημαντικά το ποσοστό του χρέους προς το ΑΕΠ. Είναι, επίσης, προφανές ότι πρέπει να ξεφύγουμε από το σκεπτικό του τι πρέπει να κάνουν οι άλλοι για τα προβλήματα μας, και να υιοθετήσουμε την αντίληψη του τι πρέπει κατ’ αρχήν να κάνουμε εμείς για την επίλυση τους.
Πρέπει πλέον να συνειδητοποιήσουμε ότι το πρόβλημα εξακολουθεί να είναι υπαρκτό, όλοι όσοι το κουκουλώνουν, ή προσπαθούν να το κουκουλώσουν, δεν παρέχουν καμιά ουσιαστική υπηρεσία, ούτε στην χώρα ούτε στον εαυτόν τους. Το ίδιο συμβαίνει και με αυτούς που αδιαφορούν για την επίλυση των προβλημάτων και επικεντρώνονται μόνο σε πολιτικά οφέλη. Η πραγματικότητα αλλά και η ιστορία είναι αμείλικτη για όλους!
Θεωρώ πως η περίοδος αυτή είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για να σκεφθούμε τι πραγματικά θέλουμε, να ανασυγκροτηθούμε και δώσουμε στους εαυτούς μας, στις επιχειρήσεις μας και στη χώρα μια νέα προοπτική.
