PLUS
Η Ελλάδα χρειάζεται περισσότερο «ελληνικό δράμα» για να αποφύγει τη δραχμή, σύμφωνα με τη Wall Street Journal η οποία σε νέο δημοσίευμά της για την χώρα μας τονίζει πως το μεγαλύτερο εμπόδιο τους επόμενους μήνες για την ελληνική κυβέρνηση, θα είναι να βρει την οικονομική πολιτική που θα ικανοποιεί τόσο τους πιστωτές, όσο και τους Έλληνες.
Η αμερικανική εφημερίδα αναφέρει μέσα από την ιστοσελίδα της ότι η Ελλάδα και η Ευρωζώνη πέρασαν τον Φεβρουάριο δίνοντας μια πραγματική μάχη, σε μια προσπάθεια να βρουν τη διαδικασία για να διατηρηθεί η σταθερότητα στην χώρα. Όπως τονίζει, θα περάσουν την άνοιξη διαπραγματευόμενες για ένα πολύ πιο δύσκολο ζήτημα: να βρουν ποιες οικονομικές πολιτικές μπορούν να ικανοποιήσουν τόσο τους πιστωτές όσο και τους Έλληνες πολίτες.
Σύμφωνα με τη WSJ, η συμφωνία στο Eurogroup ήταν δύσκολο να επιτευχθεί, αλλά η επόμενη θα είναι πολύ δυσκολότερη, «καθώς οι αόριστες ανακοινώσεις που επέτρεψαν τη συναίνεση θα πρέπει να μετατραπούν σε συγκεκριμένες πολιτικές αποφάσεις».
«Μέρος της καχυποψίας μεταξύ της Ελλάδας και των υπό την ηγεσία της Γερμανίας πιστωτών πηγάζει από την ιδεολογική διαφοροποίηση αναφορικά με το τι πήγε στραβά στη μικρή αυτή χώρα τα τελευταία πέντε χρόνια», σημειώνει η εφημερίδα και προσθέτει πως το Βερολίνο ρίχνει ευθύνες για την οικονομική κατάρρευση, που ακολούθησε το σχέδι διάσωσης του 2010, στα δημοσιονομικά προβλήματα και άλλα «αμαρτήματα» που προϋπήρχαν. Όσον αφορά στη νέα ελληνική κυβέρνηση, το δημοσίευμα αναφέρει ότι «κατηγορεί το σχέδιο διάσωσης που μετέτρεψε μια χρηματοπιστωτική κρίση σε ολοκληρωτική ύφεση».
Η εξεύρεση κοινού εδάφους, σύμφωνα με τη Wall Street Journal, θα αποτελέσει το «κλειδί» για την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη. Όπως τονίζει, όμως, η εξεύρεση αυτή πρέπει να περάσει από τρία στάδια και να επιβιώσει, «εάν το ζητούμενο είναι να μην οδηγήσει το νέο δράμα της Ελλάδας στη δραχμή».
Η πρώτη πράξη αφορούσε στο αν η Αθήνα θα δεχόταν τους κανόνες του παιχνιδιού για τα σχέδια διάσωσης της Ευρωζώνης, που σχεδιάστηκαν από τη Γερμανία, ώστε να διασφαλίσουν ότι οι φορολογούμενοί της θα συνεχίζουν να χρηματοδοτούν τα άλλα κράτη της Ευρωζώνης με αντάλλαγμα σκληρές, οικονομικές μεταρρυθμίσεις.
«Το αριστερό κόμμα ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές στις 25 Ιανουαρίου με την υπόσχεση ότι θα θέσει τέλος στην ταπείνωση της πενταετούς κηδεμονίας της Ελλάδας από ξένους τεχνοκράτες. Το Φεβρουάριο ο ΣΥΡΙΖΑ ανακάλυψε ότι ο μόνος τρόπος για να αποφευχθεί μια τραπεζική κρίση και ο έλεγχος κεφαλαίων ήταν να αποδεχθεί τον παραλογισμό των ελέγχων, των μεταρρυθμίσεων και της εκταμίευσης των δόσεων», αναφέρει η WSJ.
«Η δεύτερη πράξη θα είναι να συμφωνήσει και να εφαρμόσει οικονομικά μέτρα έως το καλοκαίρι τα οποία θα “ξεκλειδώσουν” την αναγκαία χρηματοδότηση, ξαναρχίζοντας και ολοκληρώνοντας το τρέχον σχέδιο διάσωσης», προσθέτει.
Το δημοσίευμα αναφέρει πως ο Γιάνης Βαρουφάκης, θα πρέπει να μετατρέψει το πολιτικό πρόγραμμα που έστειλε στις Βρυξέλλες σε συγκεκριμένα μέτρα τα οποία θα ικανοποιούν τις προτεραιότητες των πιστωτών, όπως το να γίνει η Ελλάδα μια ευέλικτη και ανταγωνιστική οικονομία, που θα μπορεί να εξυπηρετεί το τεράστιο δημόσιο χρέος.
«Ο Αλέξης Τσίπρας, θα πρέπει να περάσει τις επώδυνες υποχωρήσεις στους βουλευτές και στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, ορισμένοι εκ των οποίων έχουν ήδη αρχίσει να κάνουν αισθητή την αντίθεσή τους, πριν ακόμη ξεκινήσουν οι μεγάλες μάχες για την οικονομική πολιτική», σημειώνεται στο δημοσίευμα και προστίθεται πως ο πιο σημαντικός λόγος αισιοδοξίας παραμένει το ότι κανείς δεν θέλει την χρεοκοπία της Ελλάδας ή την έξοδό της από το ευρώ.
Η τρίτη πράξη θα είναι η συμφωνία για τη συνέχιση του προγράμματος που θα επιτρέπει στην Ελλάδα να αποπληρώσει το χρέος της το καλοκαίρι και την επόμενη περίοδο, μέχρι να μπορέσει να επιστρέψει στις αγορές ομολόγων.
«Ο προηγούμενος μήνας είχε πολλές αναταραχές λόγω της ανοιχτής εχθρότητας μεταξύ της Αθήνας και του Βερολίνου, αλλά η επίτευξη συμφωνίας ήταν σχετικά απλή», υπογραμμίζει η εφημερίδα, σημειώνοντας πως ο ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε να αποδεχθεί ότι η διαδικασία του τρέχοντος σχεδίου διάσωσης ήταν η μόνη λύση και ότι η Γερμανία έπρεπε να δεχθεί ότι οι διφορούμενες πολιτικές υποσχέσεις της Ελλάδας είναι επαρκείς, τουλάχιστον για τη συνέχιση των συνομιλιών.
