«Για λίγη Αριστερά ακόμη»

Δεν θα το κάνω όμως γιατί, ούτε «προβληματισμένος» είμαι, («για τις τελευταίες εξελίξεις») ούτε και «αντικειμενικός» (γιατί γνωρίζω πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη απάτη από τούτο), πολύ δε περισσότερο όμως επειδή κάτι τέτοιο θα εκινείτο στη σφαίρα της άφατης υποκρισίας να καμωθώ δηλαδή πως «φοβάμαι» για το «πώς θα ζήσουμε με 60 ευρώ τη μέρα», την ίδια στιγμή που ουδέποτε φοβήθηκα ζώντας με 60 ευρώ την εβδομάδα.

Αντιθέτως, τις βρίσκω εξαιρετικά θετικές (εάν φυσικά δεν αποδειχθούν μέρος ενός άθλιου σχεδίου που όλοι απευχόμαστε) υπό την έννοια πως οπτικοποιεί μια κατάσταση (και για την ακρίβεια ένα μικρό μέρος της), την οποία ούτως ή άλλως βιώνουν εκατομμύρια πολιτών αυτής της χώρας για περισσότερο από μισή δεκαετία. Μετατρέπει τον ζόφο σε εικόνα.

Αυτή η οπτικοποίηση, αυτή η μεταφορά της δηλαδή από τη σφαίρα μιάς «άυλης αφήγησης» σε εκείνη του «αισθητού κόσμου», όπως και να εξελιχθούν τα πράγματα, (ΟΠΩΣ), θα λειτουργήσει ως ένας καταλύτης ο οποίος θα επιταχύνει τις όποιες κοινωνικές εξελίξεις.

Και σε αυτή τη φάση ίσως δεν έχει τόση σημασία το προς το ποια κατεύθυνση θα τις τρέξει, καθώς, η κατεύθυνση αυτή δεν καθορίζεται τόσο από τις όποιες πράξεις του καθενός, αλλά από την παραμετρική αλληλεπίδρασή τους με ένα «περιβάλλον» που ήδη έχει διαμορφωθεί και απλώς περιμένει.

Είτε την επόμενη Κυριακή «βγει» το ΝΑΙ είτε το ΟΧΙ, η Αριστερά είναι ένας «μοιραίος» (…) μονόδρομος αφού αποτελεί τη μοναδική ολοκληρωμένη πρόταση με τον άνθρωπο στο επίκεντρο.

Και θάρθει κάποτε στιγμή που ακόμη και οι πιο ακραιφνείς υπέρμαχοι της διαιώνισης μιας κατάστασης που οδηγεί σε εξαθλίωση τα τρία τέταρτα του πληθυσμού , να εκλιπαρούν για… «λίγη Αριστερά ακόμη». Γιατί το ήδη υπάρχον μοντέλο είναι πλέον επικίνδυνο ακόμη και γι’ αυτούς που το υπερασπίζονται.