PLUS
Είναι σαν έναν αγώνα ποδοσφαίρου στον οποίο χάνεις 70-0 και ιδρώνεις μπας και βάλεις ένα γκολ. Έτσι εκτυλίχθηκαν τα πράγματα για την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα. Κρίμα!
Είχαν όλο το χρόνο, όλη την άνεση, όλη τη στήριξη. Είχαν πέντε ολόκληρους μήνες.
Κατά τη διάρκειά τους αποδεικνύεται ότι η μόνη τους έγνοια ήταν να ρίξουν στάχτη στα μάτια του χάχολου. Όχι Τρόικα, Θεσμοί, όχι στην Αθήνα, στις Βρυξέλλες!
Όσες φωνές (πολλές εκ των οποίων είχαν στηρίξει τον ΣΥΡΙΖΑ) έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου για σπατάλη του χρόνου, έπεφταν επάνω στο ατράνταχτο επιχείρημα της φανταστικής και υπερήφανης διαπραγμάτευσης!
Και φτάσαμε στο παρά ένα. Τι κάνουμε τότε; Προαναγγέλλουμε δημοψήφισμα (για μια πρόταση η οποία δεν βρίσκεται καν στο τραπέζι καθώς το πρόγραμμα έληξε) με τη λήξη του προγράμματος. Αναπόφευκτα κλείνουν οι τράπεζες, συνωστίζεται ο κόσμος στα ΑΤΜ, προχωράμε σε capital control και εσωτερική χρεωκοπία. Δίνουμε τμηματικά συντάξεις και πλήττουμε την τουριστική κίνηση, την βαριά μας βιομηχανία.
Διαλύουμε ότι είχε απομείνει από την ελληνική οικονομία.
Και ξαφνικά η μεγαλοφυής διαπραγματευτική μας κίνηση έχει ως εξής: Καταθέτουμε πρόταση η οποία είναι παρεμφερής με εκείνη που ζητάμε από τον λαό να καταψηφίσει, αφορά όμως άλλο πρόγραμμα, υπό άλλες συνθήκες και με άλλα οικονομικά μεγέθη!
Είμαστε δηλαδή κάτι μεταξύ Μνημονίου και αντι-μνημονίου, ευρωπαϊκής προοπτικής και εναλλακτικού δρόμου, ρεαλισμού και ιδεοληψίας. Δεν ξέρουμε που πατάμε και που βρισκόμαστε, γινόμαστε η πρώτη ανεπτυγμένη (λέμε τώρα) χώρα που αδυνατεί να αποπληρώσει δόση δανείου. Καταρρίπτεται σαν χάρτινος πύργος η ιδεοληψία ότι εάν τραβούσαμε την σκανδάλη θα «σκοτώναμε» όλο τον υπόλοιπο κόσμο και από εκεί που απορρίπταμε το Μνημόνιο παρακαλάμε για λίγο ακόμα Μνημόνιο.
Θα μπορούσαμε να γράφουμε σελίδες σχετικά με το τι οδήγησε στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου αλλά δεν είναι της παρούσης. Ο χρόνος χάθηκε, σπαταλήθηκε, η Ελλάδα για να ανακάμψει θα χρειαστεί δεκαετίες.
Η εμπειρία του «πρώτη φορά Αριστερά» συνοδεύτηκε από μια παταγώδη διαπραγματευτική αποτυχία η οποία βαραίνει πολλούς. Και δυστυχώς στο μεσοδιάστημα η εκκαθάριση της ρίζας της διαπλοκής και της διαφθοράς, το ηθικό πλεονέκτημα που υπήρχε, έμεινε στα χαρτιά.
Α! Και να μην ξεχνιόμαστε. Πατριώτης είναι αυτός που έχει τα λεφτάκια του στις ελληνικές τράπεζες. Όχι στο εξωτερικό, την Κύπρο, σε offshore. Να κάνουμε επανάσταση, ναι! Αλλά να την κάνουμε όλοι μαζί…
