Ο Απόστολος Πόντας δίνει “παλμό”στις εκλογές της κεντροαριστεράς και αποτελεί τον υποψήφιο έκπληξη

Ο Απόστολος Πόντας είναι ο υποψήφιος έκπληξη για την ηγεσία της κεντροαριστεράς, ένας άνθρωπος χωρίς παρελθοντική κομματική ταυτότητα, αλλά με δυναμικό παρόν και ελπιδοφόρο μέλλον.

Γιατί είναι, όμως, ο πρόεδρος της ΕΔΕΜ ο «υποψήφιος έκπληξη» και δεν είναι κάποιος από τους άλλους εννέα; Μήπως επειδή συγκέντρωσε αριθμό προαπαιτούμενων ψήφων που προκάλεσαν έκπληξη στα επιτελεία των άλλων υποψηφίων; Μήπως επειδή ο λόγος του είναι σταράτος, παρεμβατικός κι ενοχλητικός για κάποιους;

Ο Απόστολος Πόντας δεν χτυπάει τώρα την πόρτα του πολιτικού σκηνικού. Δραστηριοποιήθηκε πριν από τέσσερα χρόνια, δημιουργώντας ένα επιτελείο μαζί με «κανονικούς» ανθρώπους της γενιάς του, χωρίς παραταξιακό παρελθόν, επιτελείο το οποίο δέχθηκε μήνες αργότερα στους κόλπους της η Δημοκρατική Συμπαράταξη, αξιολογώντας τη σοβαρότητα και την παρεμβατικότητα του εγχειρήματος.

Ο Απόστολος Πόντας την Πέμπτη μίλησε για όλους και για όλα στον Πέτρο Κουσουλό στο ραδιόφωνο του Alpha και εξήγησε για ποιο λόγο αποφάσισε να μπει σε αυτή τη διαδικασία της διεκδίκησης της ηγεσίας αυτού του νέου φορέα που αναμένεται να σχηματοποιήσει έναν τρομερά δυνατό πόλο στο πολιτικό σκηνικό της χώρας.

Αρχικά αναφέρθηκε στον τρόπο με τον οποίο πρόκειται να γίνουν οι εκλογές (πριν προβεί σε ανακοινώσεις ο Ν.Αλιβιζάτος) και εξήγησε για ποιο λόγο κανονικά η διαδικασία πρέπει να γίνει υπό το καθεστώς των εντολών της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και όχι υπό την επιτροπή σύμπραξης των υποψηφίων που δεν δικαιούται να αντικαταστήσει τις αποφάσεις του Συνεδρίου της ΔΗ.ΣΥ.

Αυτά, ωστόσο, είναι τα διαδικαστικά.Ο Απόστολος Πόντας στη συνέχεια εξήγησε τι ήταν αυτό που τον ώθησε να εισέλθει στην πολιτική. Πως οι διαδηλώσεις κατά του μνημονίου, η γνωριμία με έναν πάμπλουτο άνθρωπο που όμως πάσχιζε για τους συμπολίτες του με τους “Αγανακτισμένους” και οι διαπροσωπικές του σχέσεις με ανθρώπους που εξέφραζαν τις ίδιες αγωνίες, τον έθεσαν σε μία πολιτική αφετηρία δράσης που ονομάστηκε ΕΔΕΜ. Και που είχε ως ταυτότητα όχι μία ξεχασμένη ιδεολογία, αλλά ένας πάθος για τη μετατροπή της μιζέριας σε ελπίδα!

“Λέμε ότι ανήκουμε σε μεταϊδεολογική εποχή στην πολιτική. Θέλουμε να δημιουργήσουμε έναν πολιτικό τόπο χωρίς ιδεολογικά διαβατήρια. Προερχόμαστε από παντού, αλλά έχουμε στόχο τον κοινό τόπο και τον κοινό προορισμό. Εκφράζουμε το προοδευτικό, μεταρρυθμιστικό, εκσυγχρονιστικό κέντρο, το σημείο που συναντώνται ο σοσιαλισμός της παραγωγής και όχι της διανομής και ο ανθρωποκεντρικός φιλελευθερισμός”, εξήγησε στον αέρα της εκπομπής, αναφερόμενος στο ποια ακριβώς είναι η πολιτική του ταυτότητα!