PLUS
Ο γιατρός Rob Garofalo είδε τη ζωή του να καταρρέει, όταν το 2010 διαγνώστηκε θετικός στον ιό του AIDS. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, ήταν αυτός που βοηθούσε έφηβους οροθετικούς ασθενείς, ως επικεφαλής του Τμήματος Εφηβικής Ιατρικής στο νοσοκομείο Lurie Children’s Hospital του Σικάγου, ενώ λίγο καιρό πριν, είχε καταφέρει να ξεπεράσει τον καρκίνο του νεφρού κι έναν οδυνηρό χωρισμό μετά από πολύχρονη σχέση.
“Ο Dr.Garofalo με τον σκύλο του Τέντ, όπως τον φωτογράφισε για τις ανάγκες της έκθεσης ο φωτογράφος Jesse Freidin”
Προσπάθησε γενναία να σταθεί όρθιος, όμως “ο γιατρός δεν μπορεί να θεραπεύσει τον εαυτό του”, κυρίως σε συναισθηματικό επιπεδο.
“Δεν μπορούσα να προσφέρω στον εαυτό μου την ίδια συμπόνια και συμπαράσταση που – έχοντας κάνει μία μεγάλη καριέρα σ’αυτό – πρόσφερα εγώ σε άλλους ανθρώπους”, λέει ο Garofalo.
Στην αρχή, δεν μπορούσε να μοιραστεί με κανέναν αυτό που του είχε συμβεί. Ούτε καν με την ηλικιωμένη μητέρα του, που την επισκέφθηκε στο σπίτι της στο New Jersey τα Χριστούγεννα της ίδιας χρονιάς.
“Μπορείς να μου πεις ότι όλα πηγαίνουν καλά στη ζωή σου, αλλά εγώ ξέρω ότι δεν είναι έτσι” του είπε εκείνη με το μητρικό της ένστικτο, λίγο πριν τον αποχαιρετήσει.
Ο Dr. Garofalo θυμάται τον εαυτό του να κλαίει σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της πτήσης κατά την επιστροφή του στο Σικάγο. Ηταν η προσωπική του κάθαρση, που τον οδήγησε σε μία απροσδόκητη απόφαση και του έδωσε έναν νέο ρόλο μέσα στην κοινότητα των ασθεών που πάσχουν από AIDS.
Πήρε ένα σκυλί. Ενα μικρό γιορκσάιρ τερριέ. Το ονόμασε Φρεντ. Κι όλα άλλαξαν.
“Το μεγαλύτερο δώρο που μου προσφερε ο Φρεντ σ’εκείνη τη δύσκολη χρονική στιγμή, ήταν που με συνέδεσε εκ νέου με τον κόσμο”, λέει ο Garofalo.
Μπορεί να ακούγεται παράδοξο, αλλά ο γιατρός, ο οποίος είχε βοηθήσει και σώσει στο παρελθόν πολλούς ασθενείς και φορείς του AIDS, παραδέχθηκε ότι η συντροφικότητα, αλλά και οι απλές ανάγκες ενός κατοικίδιου μπόρεσαν να βοηθήσουν κι αυτόν στην ασθένειά του και να τον στηρίξουν στην κατάθλιψη.
«Δεν είμαι καθόλου υπερβολικός όταν λέω ότι ο σκύλος μου έσωσε τη ζωή μου” λέει ο Garofalo, ο οποίος είχε βρει ως λύση την αυτοκτονία, αμέσως μετά τη διάγνωσή του.
Η επιστροφή του στη ζωή ξεκίνησε με απλές καθημερινές ασχολίες. Επρεπε υποχρεωτικά να βγαίνει από το σπίτι του που ήταν απομονωμένος, για να αγοράσει τροφή για τον Φρεντ. Επρεπε να μιλά με πολλούς ανθρώπους που σταματούσαν για να χαϊδέψουν το μικρό σκυλί. Ο Dr.Garofalo διαπίστωσε επίσης, τη χαλαρωτική επίδραση που είχε στην ψυχολογία του, όταν ξυπνούσε τη νύχτα από τους εφιάλτες του και αγκάλιαζε το μικρό σκυλί.
Τελικά, ο γιατρός αναζήτησε ψυχολογική υποστήριξη κι αποφάσισε να πει στη μητέρα και τους φίλους του την αλήθεια για την ασθένειά του. Η ενέργειά του και η θέλησή του για ζωή καθημερινά μεγάλωνε. Ετσι αποφάσισε να δημιουργήσει μία φιλανθρωπική οργάνωση, με έμβλημα – μασκώτ τον Φρέντ, για να συγκεντρώσει χρήματα και να βοηθήσει τους ασθενείς του, τους οροθετικούς εφήβους.
Όταν μοιράστηκε την ιστορία του στην ιστοσελίδα του σωματείου, είδε με μεγάλη του έκπληξη ότι – όπως ο ίδιος με τον Φρέντ – έτσι κι άλλοι οροθετικοί ασθενείς είχαν βοηθηθεί με παρόμοιο τρόπο από ένα σκυλί. Ετσι, οραματίστηκε έναν νέο σκοπό και μια ακόμη ευκαιρία να αναπτύξει τα φιλάνθρωπα αισθήματά του.
Ξεκίνησε ένα έργο με το όνομα “Οταν τα Σκυλιά Θεραπεύουν”. Με τη βοήθεια ενός φωτογράφου του Jesse Freidin και ενός συγγραφέα από το Σικάγο, που ονομάζεται Zach Stafford δημιούργησε μία μεγάλη έκθεση που ανοίγει σήμερα (1η Δεκεμβρίου – Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS) τις πύλες στο κοινό, με θέμα τις ιστορίες οροθετικών ατόμων με τα σκυλιά τους, μία έκθεση που θα ταξιδέψει και στη Νέα Υόρκη δύο ημέρες αργότερα.
Η έκθεση περιλαμβάνει συγκλονιστικές ιστορίες με τις αντίστοιχες φωτογραφίες τους, όπως αυτή της νεαρής μητέρας από το Λος Αντζελες, που βρέθηκε θετική στον ιό, μετά απο ομαδικό βιασμό, αλλά και την ιστορία οροθετικού άνδρα από το Σαν Φρανσίσκο, που κατάφερε να απεξαρτηθεί από τα ναρκωτικά και να εξασφαλίσει μία πιο σταθερή ζωή γι’αυτόν και τον πρόσφατα υιοθετημένο σκύλο του.
“Ημουν συνεχώς στο κρεβάτι και δεν ήθελα να σηκωθώ, αλλά το κλαψούρισμα αυτού του μικρού σκυλιού που μου έγλυφε τον λαιμό και με παρακαλούσε να το βγάλω βόλτα, δεν μου άφηνε περιθώρια. Επρεπε να σηκωθώ, να το βγάλω έξω”, λέει η νεαρή μητέρα Lynnea Garbutt. Η σκυλίτσα της η Coconut, ένα γιόρκσάιρ φοξ τερριέ, τελικά τη βοήθησε όχι μόνο να βρει το θάρρος να αφήσει μια καταστροφική σχέση, αλλά και την προετοίμασε και για τη φροντίδα της μικρής κόρη της, που ήρθε στον κόσμο πρόσφατα. Το ευτύχημα ήταν ότι το παιδί δεν ήταν φορέας του ιού HIV, χάρη στις ιατρικές παρεμβάσεις που απέτρεψαν την μετάδοση του ιού από τη μητέρα στο βρέφος.
Αν και πολλές ιστορίες από τους συμμετέχοντες οροθετικούς – ασθενείς, είχαν κάτι “βαρύ”, ο φωτογράφος Freidin, δήλωσε ότι η έκθεση έχει πολλά χαρούμενα και αισιόδοξα στοιχεία.
Η διατήρηση της ελπίδας κόντρα στην ασθένεια, είναι ένα σχετικά νέο κεφάλαιο στην κατεύθυνση της καταπολέμησης του AIDS. Στο παρελθόν και για πολλές δεκαετίες, οι γιατροί – συμπεριλαμβανομένου και του Dr. Garofalo, ήταν απογοητευμένοι και πολύ συχνά οι χαμένοι στη μάχη για την επιβίωση ανθρώπων – φορέων του ιού HIV. Τώρα, όμως, με παρόμοιες νέες και λιγότερο περίπλοκες θεραπείες, πολλοί άνθρωποι μαθαίνουν να ζουν – μαζί με τον ιό του AIDS – μια υγιή και περισσότερο παραγωγική ζωή.
Πηγή: Κουτί της Πανδώρας
