Η ‘ίωση’

Σκεφτείτε το ως εξής: Κάποιος, στον εργασιακό σας χώρο, στην επιχείρηση την οποία εργάζεστε, υποβαθμίζει συνεχώς τις… επιτυχίες σας και υποσκάπτει τις ενέργειές σας. Πηγαίνει, παραδείγματος χάρη, στο αφεντικό και του μιλάει περιφρονητικά για εσάς και την αποδοτικότητά σας ή το κλίμα που κυριαρχεί στην δουλειά. Κοινώς σας θάβει, επιτυγχάνοντας αργά αλλά σταθερά να κλονίσει την εμπιστοσύνη του «αφεντικού» και να σας εκθρονίσει από την (διευθυντική) θέση σας.

Στην συνέχεια αναλαμβάνει τα ηνία. Προσπαθεί να «ισιώσει» το καράβι αλλά δεν τα καταφέρνει. Η επιχείρηση κλυδωνίζεται, οι μέτοχοι θορυβούνται. Οι επιδόσεις πέφτουν, αναγκαστικά γίνονται απολύσεις και μερικές περικοπές σε μισθούς. Μέχρι να μάθει την δουλειά έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος. Τελικά, μετά από πολύ κόπο, σταματά η πτωτική πορεία της επιχείρησης. Τα πράγματα σταθεροποιούνται.

Τότε, όμως, εμφανίζεται ένας τρίτος ο οποίος υπόσχεται στο «αφεντικό» ακόμα καλύτερες επιδόσεις. Ορκίζεται ότι με έναν (μαγικό) τρόπο η επιχείρηση θα αρχίσει να αποδίδει τα μέγιστα και ότι το νέο οικονομικό μοντέλο θα επιφέρει τεράστια αύξηση στην κερδοφορία. Παράλληλα αρχίζει και λοιδορεί τον νυν διευθυντή, πληρώνοντας τον, ουσιαστικά, με το ίδιο νόμισμα.

Το αποτέλεσμα είναι το αναμενόμενο. Νέα αλλαγή διοίκησης. Το νέο μοντέλο όμως (δυστυχώς) κάνει την κατάσταση ακόμα χειρότερη. Οι δείκτες επιδόσεων πέφτουν συνεχώς μιας και η πολιτική που ακολουθείται απέχει παρασσάγγας στην απόδοση από τις… ασκήσεις επί χάρτου. Νέες μειώσεις και νέες απολύσεις προ των θυρών με το «αφεντικό» να χτυπά το κεφάλι του στον τοίχο.

Κάπως έτσι είναι η κατάσταση με τους Έλληνες πολιτικούς οι οποίοι ηγούνται κομμάτων… εξουσίας (sic). Εδώ και πολλά, πολλά, χρόνια προσπαθούν με νύχια και με δόντια να γαντζωθούν στην εξουσία! Να κερδίσουν την εμπιστοσύνη του «αφεντικού», δηλαδή του ελληνικού λαού, και να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη. Κατανοητό και θεμιτό! Έτσι παίζεται το παιγνίδι. Αυτή είναι η δημοκρατία και αυτοί οι κανόνες της.

Υπάρχουν όμως και οι συνθήκες έκτακτης ανάγκης. Οι κατεπείγουσες που λέμε. Εδώ και έξι χρόνια η Ελλάδα έχει εισέλθει σε μια τρομερή περιδίνηση. Τα Μνημόνια έγιναν η αφορμή για την βίαιη (η αλήθεια είναι) αλλαγή στον τρόπο ζωής του μέσου Έλληνα και της μέσης Ελληνίδας. Οι αιτίες βέβαια μπορεί και να ήταν άλλες. Η εποχή των παχέων αγελάδων έμοιαζε να απομακρύνεται και μάλιστα ανεπιστρεπτί! Εκεί λοιπόν, θα περίμενε κάποιος, στο πολιτικό σύστημα να πρυτανεύσει η λογική. Οι ηγέτες της χώρας να σταθμίσουν την κατάσταση και να προτάξουν το εθνικό από το μικροπολιτικό. Ακούγεται ιδεαλιστικό; Δεν νομίζω.

Ο ΓΑΠ ο οποίος και ανακοίνωσε την ένταξη της Ελλάδας στον Μηχανισμό Στήριξης είχε να αντιμετωπίσει, εκτός από τους εσωκομματικούς αντιπάλους, τους «αγανακτισμένους» αλλά και τον Σαμαρά του Ζαππείου. Τον αντιμνημονιακό Σαμαρά ο οποίος δεν θα έσκιζε, αλλά θα αντικαταστούσε το Μνημόνιο με κάτι άλλο. Μετά από τα πολλά παραιτήθηκε ή καλύτερα τον ανάγκασαν σε παραίτηση.

Ακολούθησε ο Παπαδήμος ο οποίος κυβέρνησε δεν κυβέρνησε τρεις μήνες μιας και η Νέα Δημοκρατία βιαζόταν να ανέλθει στην εξουσία. Και όταν ανέβηκε αναγκάστηκε να συγκυβερνήσει με το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου, εφαρμόζοντας και εκείνη Μνημόνιο. Κάπου εκεί ο ‘ιός’ της πρωθυπουργίτιδας άρχισε να «χτυπάει» την πόρτα του Αλέξη Τσίπρα στον οποίο παρουσιάστηκε μια εξαιρετική ευκαιρία: Η αναπλήρωση του κενού που υπήρχε στην αντιπολίτευση μιας και τα δυο κόμματα που εναλλάσσονταν στην εξουσία, ήταν, πλέον, μαζί στην κυβέρνηση.

Ο Αλέξης, που και «πονηρός» είναι, το διάβασε σωστά το παιχνίδι. Σήκωσε το φλάμπουρο του αντιμνημονίου ως τον Θεό, έβαλε ολίγη σάλτσα περί γερμανοτσολιάδων και λοιπών δοσίλογων, έταξε λαγούς με πετραχείλια, λαΐκισε όσο δεν πήγαινε άλλο και με αφορμή την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, πήρε την εξουσία.

Σήμερα, ένα χρόνο μετά, έρχεται αντιμέτωπος με αδιέξοδα τα οποία και ο ίδιος προκάλεσε με την πολιτική που ακολούθησε. Η ρητορική του είναι ακριβώς η ίδια με εκείνη των ΓΑΠ και Σαμαρά όταν ήταν εκείνοι πρωθυπουργοί. Η ρητορική της αντιπολίτευσης είναι σχεδόν ίδια (λίγο πιο ήπια) με εκείνη που χρησιμοποιούσε ο Αλέξης όταν καθόταν στα έδρανα της αντιπολίτευσης.

Για μια ακόμη φορά ο ελληνικός λαός γίνεται στο ίδιο έργο θεατής. Βαριά άρρωστος, εξασθενημένος από την ίωση με τις δυνατότητες για ίαση να λιγοστεύουν.