PLUS
Αρνούμενη να δεχτώ τη συνέχεια, αρνούμενη να δεχτώ την κατάσταση… αλλά εσύ εκεί δυνατός… πρώτη μέρα εκεί..πρέπει να βάλουμε καθετήρα …τι καθετήρα ρώτησα; Και ο καθετήρας Hickman ήταν στο στέρνο σου σε λίγες μέρες…
Μαμά σ’αγαπώ πολύ…
Μαμά μην με αφήνεις με αυτούς με τα άσπρα ρούχα…
Πόσες φορές τα ακούω και θέλω από καθετί να σε προστατέψω..
Και θα σε προστατεύω όσο ζω…
Ήταν 13 Ιανουαρίου του 2016… και ήσουν τότε μόλις 15 μηνών…χαρά απερίγραπτη..μόλις είχες περπατήσει..ο γιος μου..το μικρό μου μωρό..
Περνούσαν όμορφα οι μέρες και εσύ μεγάλωνες..όμως κάποιος για κάποιο λόγο είχε άλλα σχέδια..
Αρχές του Φλεβάρη ένα πρωινό άρχισες να κουτσαίνεις.‘Ελεγα θα πάτησες κάποιο παιχνιδάκι και θα πόνεσες..πόσο άγνοια είχα.. Το ζωηρό μου μπεμπάκι δεν είχε όρεξη ξαφνικά..θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι κοιμήθηκες στο πάτωμα δίπλα μου που χτίζαμε πύργους με τα χρωματιστά τουβλάκια…
Και η επίσκεψη μας στο νοσοκομείο ήταν το επόμενο βήμα…
Ορθοπεδικοί και παιδίατροι σε είδαν..είπαν δεν βρίσκουν κάτι… ελάτε σε μια βδομάδα πάλι και τα σενάρια έπεφταν βροχή… και εσύ συνέχιζες να μην μπορείς να περπατήσεις…
16 Φεβρουαρίου με μια κουβερτούλα αγκαλιά ήμασταν πάλι εκεί.. ψάχνοντας… γιατί έχασες ξαφνικά την όρεξή σου..γιατί έχασες τη ζωντάνια σου..
Και ξαφνικά εισαγωγή… είχες ουρία στα νεφράκια.. διογκωμένοι κοιλιακοί λεμφαδένες..και βρεθήκαμε στον 4ο όροφο..
Εξετάσεις στις εξετάσεις… έχοντας χάσει το μωρουδιακό σου χαμόγελο.. βλέποντας τα χεράκια σου και τα ποδαράκια σου μαυρισμένα από τις φλέβες που είχαν σπάσει.. έξω από το αιματολογικό να ακούω που κλαις και να κλαίω φωνάζοντας γιατί…
Οι απαντήσεις ήρθαν σχετικά γρήγορα μετά τη μαγνητική… πρέπει να χειρουργηθεί.. έτσι και ένα απόγευμα σε πήραν από την αγκαλιά μου κλαίγοντας..
Η διάγνωση καρκίνος στο λαγόνιο οστό.. και κάπως έτσι φτάσαμε στο ογκολογικό..
Αρνούμενη να δεχτώ τη συνέχεια, αρνούμενη να δεχτώ την κατάσταση… αλλά εσύ εκεί δυνατός… πρώτη μέρα εκεί..πρέπει να βάλουμε καθετήρα …τι καθετήρα ρώτησα; Και ο καθετήρας Hickman ήταν στο στέρνο σου σε λίγες μέρες…
Πόση αγωνία…πόσος φόβος για το αν θα πάνε όλα καλά; Και η απάντηση ήταν ότι με βάση τα ποσοστά επιβίωσης… Η ζωή σου ήταν μέσα στο νοσοκομείο πια… πάλευες να νικήσεις.. υπομονή μανούλα μου έλεγαν η Θέμις, η Βιβή, η Κατερίνα, οι νοσηλεύτριες μας με τις χρωματιστές ρόμπες… για να μην φοβάσαι… γνώρισες φίλους, γίναμε όλοι οικογένεια… η οικογένεια του ΟΤΑΚ..
Όμως…. Η αδερφούλα σου να με ρωτάει «μανούλα μου θα γίνει καλά ο αδερφός μου;»…πόση μοναξιά ένοιωθε τότε όταν μας είχε στερηθεί.. η μόνιμη και αναντικατάστατη βοηθός μας στο σπίτι, για όσες μέρες γυρνούσαμε εκεί.
«Μαμά να σε βοηθήσω με τον Hickman… μαμά πάρε γάζα… Θοδωρούλα μου φέρε μου το αντισηπτικό… ήταν λίγοι διάλογοι μας που είχαν πάρει τη θέση της Πέππας από την τηλεόραση… Πρώτη μας έννοια ο Λιάκος μας… το κομμάτι μας που αγωνιζόταν..
Πρώτος κύκλος τέλος καμία ανταπόκριση στη θεραπεία.. να κλαίω στην αγκαλιά του γιατρού σου και να με κοιτάει στα μάτια λέγοντας μου…πίστεψέ το θα τα καταφέρει κάνε υπομονή…κάτι παραπάνω γνώριζε…
Και ο καθετήρας Hickman ήταν στο στέρνο σου. Και είχε δίκιο…δεύτερος κύκλος μαζί σου στην αξονική γιατί προσπάθησα να σε κοιμίσω να μην σε ναρκώσουν και πάλι…πάνω από το αυτάκι σου να προσεύχομαι την ώρα που ο θόρυβος του αξονικού με επανέφερε στον αγώνα μας…τότε το πίστεψα και εγω…
Ιούλιος του 2016… η γιατρός της ομάδας που σε είχε αναλάβει, η Μαρία με ένα φιλί στο μέτωπο σου, σου λέει μπράβο αγόρι μου, μπράβο παλικαράκι μου…θα μπεις στην συντήρηση… την πρώτη μάχη την κέρδισες…μετά από 5 μήνες…
Ευχάριστα νέα επιτέλους, συγκρατημένη αισιοδοξία και συνεχίζεις να μας δείχνεις ότι θες να ζήσεις…
Για 10 μήνες συνέχισες να παίρνεις την θεραπεία σου…
Απέμεναν άλλες 2 φορές για να τελειώσει το πρωτόκολλο..ήταν Μεγάλη Πέμπτη θυμάμαι, έμεινες τελευταίος για να πάρεις τα φάρμακα σου, αγχώθηκα και ρωτούσα..
Μπήκα στο γραφείο των γιατρών και ήθελαν να μου μιλήσουν…με έλουσε κρύος ιδρώτας, πάγωσα από το φόβο μου…
«Τι έχει ο Ηλίας, γιατί δεν παίρνει το φάρμακο του ,τι συμβαίνει;»
«Ο Ηλίας δεν θα πάρει θεραπεία σήμερα…τέλος οι χημειοθεραπείες…»
Σάστισα, τρελάθηκα, τους πήρα μια τεράστια αγκαλιά όλους… δεν έβλεπα τα χαμόγελα τους από τα κλάμματα, είχαν θολώσει τα μάτια μου..
Θα κάνουμε έναν έλεγχο τελικό και αν όλα είναι καλά θα βγάλουμε τον Hickman….
Έτσι και έγινε…
Ήσουν καθαρός…
Ήσουν σίγουρος… μου το έλεγαν τα ματάκια σου..
Ήσουν υγιής…
Ήταν καιρός να ζήσεις την παιδική σου ηλικία.. ανέμελα και ξέγνοιαστα…
Έγινες το παράδειγμα μου …
Ότι ο καρκίνος νικιέται…
Κατέρριψες τις πιθανότητες…
Τον κοίταξες κατάματα…
Και τον νίκησες…
Έγινες ήρωας και θα παραμένεις πάντα για εμένα!
Πάντα θα θαυμάζω τη δύναμή σου!
Πάντα θα θυμάμαι τον αγώνα σου για τη ζωή!
Υστερόγραφο!
Μαμά… ήμουν άρρωστος παλιά αλλά τώρα έγινα καλά… μην με ξαναπάς εκεί ναι;
Ναι Ηλία μου… ποτέ!
Μαμά θα γίνω δυνατός….
Είσαι Ηλία μου δυνατός…
Μανούλα μου σαγαπω πολύ…
Εγώ σε αγαπούσα πριν σε γνωρίσω….
Η μητέρα του Ηλία,
Μαρία Μυλωνάκη.
wincancer.gr
