PLUS
Με την ευκαιρία του εορτασμού της παλιγγενεσίας των Ελλήνων, της αναγέννησης του Ελληνικού Κράτους όλοι εμείς αποδίδουμε φόρο τιμής και ευγνωμοσύνης στους Έλληνες που πολέμησαν και θυσιάστηκαν, “για του Xριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία”.
Στρέφουμε τη σκέψη μας στο παρελθόν, για να εξετάσουμε την ιστορική αυτή περίοδο, όχι για μια απλή υπόμνηση των γεγονότων, αλλά για να επισημάνουμε τις ευθύνες μας από τις υποθήκες των προγόνων μας και να αντλήσουμε διδάγματα.
Νίκος Βασιλειάδης
Για 4 ολόκληρους αιώνες οι Έλληνες δοκίμασαν την καταπίεση και τη σκληρότητα του δυνάστη, που εκδηλωνόταν με σφαγές και διώξεις, αρπαγές και καταστροφές της περιουσίας, με βίαιο εξισλαμισμό και παιδομάζωμα. Η ελπίδα όμως και η πίστη δεν έσβησαν ποτέ από τις καρδιές των Ελλήνων. Έγιναν δύναμη που μέρα με την μέρα, χρόνο με τον χρόνο τόνωνε το εθνικό φρόνημα και προέτρεπε το λαό να επαναστατήσει, για να διώξει τον Οθωμανό δυνάστη. Πολλές εξεγέρσεις, μικρές και μεγάλες, περισσότερες από 150, έγιναν στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, που όμως απέτυχαν, χωρίς να φέρουν το “ποθούμενο”, στο σκλαβωμένο Γένος. Οι εξεγέρσεις αυτές ήταν καταδικασμένες να αποτύχουν γιατί ήταν αποτέλεσμα της εγκατάλειψης από τους ξένους και ιθύνουσες δυνάμεις της εποχής εκείνης. Οι Έλληνες πίστευαν περισσότερο στις υποσχέσεις τους, παρά στο γεγονός ότι οι ξένοι στην κρίσιμη στιγμή θα τους λησμονούσαν.
Η προσδοκία όμως των υποδούλων να απελευθερωθούν δεν τους εγκατέλειψε ποτέ. Ύστερα από πολλές τέτοιες δοκιμασίες, αποφάσισαν να στηριχθούν στις δυνάμεις τους, για την ελευθερία της πατρίδας και έφθασε ο καιρός που το ελεύθερο πνεύμα των Ελλήνων κήρυξε τον “υπέρ πάντων αγώνα” με ιερό πείσμα και πνεύμα αυτοθυσίας. Ο Θεός είχε υπογράψει την ελευθερία της Ελλάδας και δεν επήρε πίσω την υπογραφή του, όπως έλεγε ο γέρος του Μωριά. Το σκλαβωμένο Γένος είχε πάρει την απόφασή του, “Ελευθερία ή θάνατος” και ο αγώνας του δεν ήταν εύκολο να καταπνιγεί. Εμείς οι σύγχρονοι Έλληνες δεν πρέπει να λησμονούμε ότι οφείλουμε την ελευθερία, την εθνική μας υπόστασή και υπερηφάνεια, στους αγώνες και στις θυσίες των ηρώων του Εικοσιένα. Ο αγώνας του 1821 ήταν καθολικός. Ήταν έργο όλων των Ελλήνων. Ήταν αγώνας ιερός και δίκαιος, αγώνας “υπέρ βωμών και εστιών”, αγώνας για το υψηλά ιδανικά όπως η ελευθερία, η αξιοπρέπεια και ο αγώνας για την ανεξαρτησία. Σήμερα ιδίως κάτω από πολύ δυσμενείς συνθήκες αυτές οι ιδέες, αυτό το πνεύμα πρέπει να βρει και πάλι την κυρίαρχη θέση στις καρδιές όλων μας.
Οι παράγοντες που ένωσαν τους Έλληνες το 1821 ήταν ισχυροί. Οι ίδιοι προβάλλουν και σήμερα σαν μια ιστορική αναγκαιότητα. Οι ξένες επιρροές, οι εγωισμοί και τα μικροσυμφέροντα που πολλές φορές δίχασαν και λειτουργούσαν για λογαριασμό του εχθρού τον καιρό της επανάστασης μπορεί και σήμερα να κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Η διχόνοια η δολερή όπως την ονόμασε ο ποιητής, που παραλίγο να φέρει την καταστροφή και να οδηγήσει σε αποτυχία την Επανάσταση μπορεί να απειλεί και σήμερα την ύπαρξή μας. Αλλά όπως τότε έτσι και τώρα εμείς τα παιδιά και τα εγγόνια αυτών των Ηρώων πρέπει να είμαστε έτοιμοι να υποστούμε κάθε θυσία και να υπερασπίσουμε, με εθνική ενότητα και ομοψυχία, τα όσια και τα ιερά της φυλής διατηρώντας την πατρίδα μας ακέραιη, ανεξάρτητη και ελεύθερη. Η Ελληνική επανάσταση είναι η ιερή κιβωτός του Ελληνισμού, το ταμείο πρότυπων μορφών και υποδειγμάτων βίου που γαλβάνισε με αίμα η ιστορία και τα ύψωσε εκεί, όπου στρέφεται ο άνθρωπος για να ζητήσει εμπνεύσεις ζωής. Μ’ αυτή την ελπίδα πορεύεται ο Ελληνισμός. Αυτή τη μοναδική στην παγκόσμια ιστορία βίωση της ελευθερίας πρέπει εμείς σήμερα να προτείνουμε στον κόσμο μας. Εδώ ακριβώς είναι η ευθύνη μας μεγάλη να συνεχίσουμε την ιστορική μας πορεία ανά τους αιώνες με αγώνες, με οράματα και την επιδίωξη υψηλών ιδανικών που θα μείνουν ως παρακαταθήκη στις επιγενόμενες γενιές.
