PLUS
Η Σταματίνα Τσιμτσιλή μίλησε το περιοδικό ΟΚ! και μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στον δεύτερο τηλεοπτικό χρόνο καραντίνας, τον ρόλο που κράτησε η ψυχαγωγία σε αυτήν καθώς και το ελληνικό κίνημα #MeToo.
Ο δεύτερος τηλεοπτικός χρόνος καραντίνας πως ήταν; Βαρύς, όπως ο προηγούμενος;
Ναι, αλλά με μια διαφορά. Ενώ πέρσι ο κόσμος ήθελε κυρίως να μάθει, να ενημερωθεί, φέτος είχε ανάγκη και να ξεχαστεί, να δει κάτι άλλο. Αυτό ευνόησε κάπως τις ψυχαγωγικές εκπομπές, όπως και το Happy Day, οι οποίες ωστόσο οφείλω να παρατηρήσω πως ανταποκρίθηκαν με επιτυχία στις προσδοκίες του κοινού και στο δεύτερο πιο σημαντικό θέμα της χρονιάς. Την ενημέρωση και τις εξελίξεις γύρω από το ελληνικό #MeToo.
Ως προς αυτό, ειπώθηκε ότι σε αρκετές περιπτώσεις, οι ψυχαγωγικές εκπομπές «έβαλαν τα γυαλιά» στις ενημερωτικές. Συμφωνείς;
Ναι, έγινε πολύ καλή δουλειά, στον βαθμό που μας επετράπη. Ο κόσμος πρέπει να ξέρει ότι η τηλεόραση κινείται μέσα σε ένα πολύ συγκεκριμένο νομικό πλαίσιο, με αυστηρούς κανόνες από το ΕΣΡ ως προς το τι μπορεί να ειπωθεί και πως, ένα πλαίσιο διαφορετικό από αυτό των εφημερίδων ή των sites όπου μπορεί πχ. να δεις ονόματα, διευθύνσεις ή λεπτομέρειες από δικογραφίες. Έπρεπε λοιπόν να κινηθούμε με πολλή προσοχή και συνεννόηση με το νομικό τμήμα του σταθμού, ώστε να μη βγει στον αέρα κάτι που θα μπορούσε να επισύρει ένα πολύ βαρύ πρόστιμο. Ακόμα κι έτσι, πιστεύω πως καταφέραμε και φωτίσαμε πολλές σκοτεινές πτυχές του ελληνικού #MeToo. Συμφωνώ ότι, περισσότερο και από τις ενημερωτικές, οι ψυχαγωγικές εκπομπές συνέβαλαν στο να γιγαντωθεί αυτό το κίνημα διότι έδωσαν βήμα για να ακουστούν τα θύματα και οι υποστηρικτές τους. Αυτό ακριβώς ζητούσαν και οι τηλεθεατές. Να ακούσουν, να μάθουν, να πέσει άπλετο φως σε όλες τις υποθέσεις και για όλες τις κατηγορίες που ακούστηκαν.
Κατηγορίες για βιασμούς, παρενοχλήσεις, παιδεραστία… Ανθρώπινα, τι ένιωσες όταν κλήθηκες να τα διαχειριστεί όλα αυτά;
Σοκ! Με σόκαρε – και ως γυναίκα και ως μάνα – το θράσος κάποιων ανθρώπων, η άσκηση βίας, η επαναλαμβανόμενη παραβατική συμπεριφορά τους. Με σόκαρε επίσης και το γεγονός πως αν και σε κάποιους κύκλους ήταν γνωστά όλα αυτά, δεν είχαν φτάσει ποτέ στη Δικαιοσύνη. Σε αυτό το σημείο έκαναν και εγώ την αυτοκριτική μου. Είπα στον εαυτό μου πως κανείς πια δεν μπορεί να αδιαφορεί ή να κάνει τα στραβά μάτια, πως όποτε ακούς μια τέτοια ιστορία από μια φίλη ή έναν φίλο, πρέπει απλώς να τον παίρνεις από το χέρι και να του λες, «είμαι μαζί σου. Πάμε να καταγγείλουμε αυτόν που σου το έκανε». Πήρα διπλό μήνυμα. Το ένα ήταν ότι πρέπει όλοι μας να προσέχουμε πολύ το πως μεγαλώνουμε τα παιδιά μας ώστε να είναι θωρακισμένα απέναντι σε μια τέτοια συμπεριφορά, όποιος και αν είναι αυτός που την ασκεί. Και το άλλο πως δεν πρέπει κανείς να κλείνει τα μάτια και τα αυτιά μπροστά σε τέτοια συμβάντα.
