PLUS
Φαίνεται πια τόσο εύκολη και εντελώς φυσική η σκέψη «πόλεμος» και εκφέρεται με τόση άνεση που από τη μία σε τρομάζει και από την άλλη αποκαλύπτει την απόλυτη γύμνια μας στη συνθετική σκέψη και στην ενσυναίσθηση, αλλά και την άρνησή μας να αποδεχτούμε πως εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν. Η ανθρώπινη ιστορία, μια πορεία δίχως υπομονή, με ακυρωμένες την αμφιβολία και την αυτοσυγκράτηση, με μόνο τον δρόμο να ανοίγεται μπροστά μας τις μετωπικές, τις ρήξεις και το αίμα.
Ακόμη δεν μάθαμε τι σημαίνει πόλεμος, τι σημαίνουν αίμα, απόγνωση και εφιάλτης.
Τι σημαίνει να χάνονται παιδιά, άμαχοι κάτω από τα ερείπια που προκάλεσε η
ανθρώπινη κτηνωδία. Γιατί αυτό είναι ο πόλεμος. Όχι οι θεαματικές φωτογραφίες
με τα τροχιοδεικτικά σαν ασημένιες κλωστές στον ουρανό, ούτε οι εκρήξεις σαν
από ταινία δράσης. Ούτε τα κτίρια που καταρρέουν – τόσο θεαματικά!
«Τα όνειρα, η ασφάλεια, η ελπίδα και το μέλλον είναι λέξεις που χάνουν το νόημά
τους σε μια πόλη που σκοτώνει και το παραμικρό όνειρο…» (Άνας, 15 χρόνων,
μαθητής στη Γάζα). «…θα ήθελα να ζω σε μια δημοκρατική κοινωνία, με νόμους,
με ειρήνη και με 20 κινηματογράφους, για να πηγαίνω να βλέπω ταινίες, να πετάω
με τη φαντασία μου και να ονειρεύομαι…» (Ραουάντ, 13 χρόνων, μαθήτρια στη
Γάζα).
Είναι πολύ εύκολο να καταστραφούμε, πραγματικά δεν χρειάζεται ιδιαίτερη
προσπάθεια. Αμολάς στον δρόμο τον χειρότερό σου εαυτό και τα υπόλοιπα τα
αναλαμβάνει η φύση. Το δύσκολο είναι να ζήσουμε μαζί.
Όπως δημοσιεύτηκε στη «ΜΠΑΜ» που κυκλοφορεί
