PLUS
Tα εμφύλια πάθη, που φυσικά ξεκινούν πολύ πριν από τον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο και φαίνονται να συνεχίζονται μέχρι και τις μέρες μας, αποτέλεσαν για ακόμη μία φορά το θέμα που κυριάρχησε στην πολιτική ζωή μιας χώρας που μετρά 200 χρόνια από την ανεξαρτησία της.
Πριν αρχίσουμε να μιλάμε όμως γι’ αυτά και να αναπαράγουμε τα στερεότυπα του παρελθόντος, καλό θα ήταν να γνωρίζουμε τι είναι ένας εμφύλιος πόλεμος και πού -ή καλύτερα πόσο πίσω- μας οδηγεί. Πόσο μπορούσε να αποτραπεί εκείνη η ολέθρια σύρραξη; Κυρίως όμως ποια ήταν η ευθύνη μας, η δική μας και όχι μόνο των ξένων, στη δραματική εκείνη για τον Ελληνισμό εξέλιξη;
Ο πρώην γενικός γραμματέας του ΚΚΕ Γρηγόρης Φαράκος δήλωνε ότι «είναι δύσκολο και δεν έχει νόημα να απαντήσει κανείς αν ο εμφύλιος πόλεμος μπορούσε να αποφευχθεί», προσθέτοντας με σημασία: «Ένα είναι βέβαιο, έπρεπε με κάθε θυσία να αποφευχθεί».
Γιατί στο τέλος η Ιστορία μάς δίδαξε με τον σκληρότερό της τρόπο πως αυτό το φρικώδες γεγονός που δίχασε έναν λαό και κατέστρεψε μια χώρα, τραυματίζοντας τη συλλογική του μνήμη και ταυτότητα, ο εμφύλιος πόλεμος που παρέμεινε για πολλά χρόνια πηγή εντάσεων, διχόνοιας και παθών, πρέπει έπειτα από 70 και πλέον χρόνια επιτέλους να μπει οριστικά στο «χρονοντούλαπο».
Σήμερα στέκουμε όρθιοι, μεγαλωμένοι σε μια μακρά περίοδο ειρήνης και δημοκρατίας. Χρειάστηκε να ζήσει η χώρα μια στυγνή, επτάχρονη δικτατορία (1967-1974), από την οποία δοκιμάστηκαν όλες οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου, για να ξεπεραστεί εκείνη η γραμμή του αίματος και του διαχωρισμού των πολιτών σε «εθνικόφρονες» και «ανθέλληνες», και έχουμε πια τη δυνατότητα να τον ξανασκεφθούμε με ψύχραιμο και τεκμηριωμένο τρόπο όχι για να εντοπίσουμε ποιος είχε δίκιο και ποιος άδικο, και σίγουρα όχι για να αναπαραγάγουμε τη διχόνοια που μοίρασε απλόχερα, όσο για να ανακαλύψουμε μέσα από τη συλλογική μας αυτογνωσία πώς πρέπει να βαδίσουμε μπροστά αντικαθιστώντας τα εμφύλια πάθη με την εμβάθυνση, τη γνώση και τελικά την ωριμότητα.
