Κάρα Ρόμπινσον: Το 15χρονο κορίτσι που οδήγησε τον βιαστή του στην αυτοκτονία

Η 35χρονη σήμερα Κάρα Ρόμπινσον από την Κολούμπια της Νότιας Καρολίνας, αποκάλυψε τις 18 ανατριχιαστικές ώρες που πέρασε αιχμάλωτη  στα χέρια του Ρίτσαρντ Έβονιτς,  σχεδόν 20 χρόνια αργότερα στο νέο ντοκιμαντέρ του Oxygen TV & Web site, «Escaping Captivity: The Kara Robinson Story» (σ.σ. Δραπετεύοντας από την ομηρία- Η ιστορία της Κάρα Ρόμπινσον). «Το να διαλέξει να απαγάγει εμένα ήταν το μεγαλύτερο λάθος που έκανε ποτέ», είπε στο δίωρο ντοκιμαντέρ, παραγωγής της γνωστής ακτιβίστριας για τους επιζώντες από απαγωγές και την ασφάλεια των παιδιών, Ελίζαμπεθ Σμαρτ.

Απαγωγή, κακοποίηση και απόδραση

Η Κάρα Ρόμπινσον πότιζε μόνη της τα  λουλούδια στην αυλή μιας  φίλης της στις 24 Ιουνίου 2002, όταν ένας άντρας, που δεν γνώριζε, μπήκε στον διάδρομο και τη ρώτησε αν μπορούσε να της δώσει μερικά περιοδικά. «Άπλωσε το χέρι του για να μου τα δώσει», θυμάται. «Καθώς έγειρε προς το μέρος μου, αισθάνθηκα ένα σήμα κινδύνου κάπου  μέσα στο κεφάλι μου και την ίδια στιγμή ένιωσα ένα όπλο στο πλάι του λαιμού μου. Εκείνος μου είπε: “Αν ουρλιάξεις θα σε πυροβολήσω”». Ο Έβοντιτς ανάγκασε την Ρόμπινσον να μπει σε ένα πλαστικό κοντέινερ που είχε πίσω από το αυτοκίνητό του. Εκείνη, άρχισε αμέσως να καταγράφει πληροφορίες για τον απαγωγέα της, συμπεριλαμβανομένου του σειριακού αριθμού του κοντέινερ, τον οποίο απομνημόνευσε. «Σε εκείνο το σημείο, ο εγκέφαλός μου απέκλεισε τα συναισθήματά μου», είπε. «Μόλις είχα μπει σε λειτουργία επιβίωσης».

Αφού ο ΄Εβοντιτς την οδήγησε στο διαμέρισμά του, της έδεσε τα χέρια και τους αστραγάλους με χειροπέδες, την νάρκωσε και τη βίαζε επανειλημμένα επί 18 ώρες. «Μόλις με πήγε σ’ εκείνο το διαμέρισμα, ήξερα ποιες ήταν οι προθέσεις του για μένα… Ενώ με κακοποιούσε, προσπάθησα να πείσω τον εαυτό μου πως αυτό που βίωνα συνέβαινε σε κάποιον άλλο. “Έκλεισα” κάπως τον εγκέφαλό μου και έφυγα από το σώμα μου».

Η Ρόμπινσον «μελέτησε» τον απαγωγέα της και  κατέγραψε στη μνήμη της ό,τι υπήρχε γύρω της μέσα στο διαμέρισμα, ενώ σχεδίαζε την απόδραση της, σημειώνοντας τα πάντα: από τα μαγνητάκια επάνω στο ψυγείο του μέχρι τις κόκκινες μακριές τρίχες στη βούρτσα των μαλλιών του. «Δεν μπορώ να εξηγήσω από πού προήλθε αυτή η δύναμη, ήταν σαν να άκουγα μια φωνή στο μυαλό μου,  να μου υπαγορεύει πως αυτές είναι οι επιλογές μου αν θέλω να ζήσω. Ότι αν πανικοβληθώ και προσπαθήσω να του να  ξεφύγω ίσως και να πεθάνω. Έτσι, ανάγκασα τον εαυτό μου να παραμείνει όσο πιο ήρεμος μπορούσε για όσο μπορούσε».

Θυμήθηκε ότι κάποια στιγμή υπήρχε ένα όπλο τόσο κοντά της που μπορούσε να το πιάσει, αλλά το σκέφτηκε δύο φορές πριν ενεργήσει βιαστικά. «Σκέφτηκα για μια στιγμή ν’ αρπάξω το όπλο και τότε συνειδητοποίησα ότι υπήρχε μικρή πιθανότητα να κερδίσω αυτόν τον αγώνα. Αυτό ενίσχυσε τη φωνή μέσα στο κεφάλι μου που έλεγε: “Μάζεψε πληροφορίες, περίμενε μέχρι να κάνει αυτό που θέλει και μετά σκάσε το”». Η Ρόμπινσον μπόρεσε να απελευθερωθεί από τα δεσμά της το επόμενο πρωί, ενώ ο απαγωγέας της κοιμόταν δίπλα της στο κρεβάτι του.

Όταν βγήκε έξω από την πόρτα, σταμάτησε ένα αυτοκίνητο και ζήτησε από τον οδηγό να την πάει  στο γραφείο του  Σερίφη του Ρίτσλαντ. Στη συνέχεια βοήθησε στον εντοπισμό του βιαστή της, ο οποίος όταν κατάλαβε ότι η Ρόμπινσον προσπάθησε να βρει καταφύγιο την Σαρασότα της Φλόριντα. Αυτοκτόνησε μετά από καταδίωξη της αστυνομίας. «’Ημουν λίγο θυμωμένη που αυτοκτόνησε», είπε η Ρόμπινσον στο Fox News. «Τα συναισθήματά μου με την πάροδο των ετών ήταν μπερδεμένα μέχρι να νιώσω τελικά ανακούφιση που αυτοκτόνησε, διότι δεν χρειάστηκε ποτέ να βρεθώ σε μια αίθουσα Δικαστηρίου και να μιλήσω για όλες τις λεπτομέρειες αυτού που μου συνέβη. Ποτέ δεν θα χρειασθεί  στο μέλλον να ανησυχώ για το αν θα βγει από τη φυλακή…».

Η Ρόμπινσον αργότερα έμαθε ότι ο ΄Εβονιτς  ήταν κατά συρροή δολοφόνος, αφού η έρευνα αποκάλυψε ότι είχε απαγάγει και δολοφονήσει την 16χρονη Σοφία Σίλβα, το 1996, την 15χρονη Κρίστεν Λισκ και 12χρονη αδελφή της Κατί, ενώ ζούσε στην κομητεία Σποτσιλβάνια της Βιρτζίνια.

Ο ΄Εβονιτς ήταν ύποπτος  και για άλλες δολοφονίες και πριν αυτοκτονήσει, ομολόγησε μια σειρά εγκλημάτων στην αδελφή του, σύμφωνα με την Washington Post.

«Είμαι θυμωμένη τώρα γιατί έχω την αίσθηση ότι είναι υπεύθυνος και για άλλα εγκλήματα», είπε η Ρόμπινσον στο Fox News. «Τώρα θα είναι πολύ δύσκολο να αποδειχθεί πως είναι υπεύθυνος για αυτά τα εγκλήματα. Και νομίζω ότι θα μπορούσε να συνδεθεί με κάποιες πράξεις, αν δεν είχε αυτοκτονήσει». Υπάρχει επίσης ένα κομμάτι της που εύχεται να μπορούσε να τον  είχε αντιμετωπίσει. «Θα ήθελα να μάθει ότι τον ξεγέλασα. Να γνωρίζει πως το ότι με επέλεξε ως θύμα του ήταν το μεγαλύτερο λάθος του».

«Δεν ένιωσα πότε πως είμαι για λύπηση»

Το ντοκιμαντέρ του Oxygen, που έκανε  πρεμιέρα στις 26.9 και μεταδόθηκε ξανά στις 15 Οκτωβρίου, αναφέρθηκε επίσης στη ζωή της Ρόμπινσον μετά την απαγωγή και την κακοποίηση.

«Δεν ήθελα να με λυπούνται οι άνθρωποι. Το χειρότερο πράγμα στον κόσμο  ήταν να ακούσω ή να νιώσω από κάποιον λύπηση, θα ήταν άδικο διότι εγώ  δεν ένιωθα ότι ήμουν αξιολύπητη. Δεν ένιωθα ότι ήμουν κάποια που έπρεπε να την λυπούνται. Ήθελα οι άνθρωποι να με βλέπουν με έναν τρόπο που θα μου έδινε δύναμη  και όταν κάποιοι με κοιτούσαν με οίκτο με έκαναν να νιώθω αδύναμη ενώ δεν ήμουν. Δεν είμαι έτσι».

Και οι δύο γονείς της περιέγραψαν πολύ συγκινημένοι  τις αλλαγές στην προσωπικότητα της κόρης τους όταν επέστρεψε στο σπίτι. «Η Κάρα πριν ήταν πολύ τρυφερή. Το παιδί που επέστρεψε δεν ήθελε αγκαλιές, δεν ήθελε φιλιά», είπε η μητέρα της, Ντέμπρα Τζόνσον. «Αυτός ήταν ο μηχανισμός της για να το αντιμετωπίσει. Αλλά αυτό  ήταν κάτι παραπάνω από απελπιστικό». Ο πατέρας της, Ρον Ρόμπινσον, είπε ότι σταμάτησε να τον αποκαλεί «μπαμπάκα», όπως έκανε μέχρι τότε και άρχισε να τον αποκαλεί μόνον «μπαμπά». «Ήξερα ότι αυτό είχε να κάνει με αυτό που της συνέβη», είπε. «Μου ράγισε την καρδιά, αλλά κατάλαβα γιατί».

Η Ρόμπινσον δεν συμβουλεύθηκε ψυχολόγο ή ψυχίατρο για να αντιμετωπίσει το τραύμα της. Δεν ήθελε να μιλήσει γι ‘αυτό και η μητέρα της αρνήθηκε να την αναγκάσει να το κάνει μετά από όλα όσα είχε περάσει. Η Ρόμπινσον αποκάλυψε στο ντοκιμαντέρ πως εξακολουθεί να υποφέρει από τη «διάσπαση» από το σώμα της και  απενεργοποιεί τα συναισθήματά της μέχρι σήμερα. «Θα περίμενε  κανείς να καταρρεύσει, αλλά ήταν σχεδόν σαν να μην της συνέβη πραγματικά. Φαινόταν σαν να ήθελε πολύ απλά  να διαγράψει αυτό το γεγονός αυτό από τη ζωή της. Δεν μιλήσαμε ποτέ για αυτό», θυμάται ο πρώην φίλος της Κρις Πούτναμ.

Η ζωή μετά

Η εμπειρία της αυτή την οδήγησε να ακολουθήσει καριέρα στην Αστυνομία. Το καλοκαίρι μετά την απαγωγή της, άρχισε να εργάζεται στο Τμήμα του Σερίφη του Ρίτσλαντ και αργότερα φοίτησε στην αστυνομική ακαδημία ενώ πέρασε μερικά χρόνια δουλεύοντας σε σχολεία. Στη συνέχεια ανέλαβε την έρευνα σε υποθέσεις σεξουαλικής επίθεσης και κακοποίησης παιδιών και στις υπηρεσίες θυμάτων. Έφυγε από την Αστυνομία αφού απέκτησε τους δύο γιους της, αλλά χρησιμοποιεί την ιστορία επιβίωσής της  και την εμπειρία της στην αστυνομία ως εκπαιδεύτρια και ομιλήτρια για θέματα ενθάρρυνσης και παρακίνησης. «Θέλησα να μιλήσω για αυτό που μου συνέβη για να βοηθήσω άλλους ανθρώπους. Ποτέ δεν σκέφτηκα ,”Γιατί εγώ;”. “Γιατί σε μένα;”. Πάντα ήξερα ότι ήμουν εγώ και συνέβη σε μένα διότι  μπορούσα να το διαχειριστώ και να βοηθήσω με την ιστορία επιβίωσης μου και άλλους ανθρώπους…»