PLUS
γράφει ο ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΠΕΡΙΒΟΛΑΡΗΣ
Δύο πράγματα θέλω να πω, μία ημέρα μετά την αναπάντεχη απώλεια της Φώφης Γεννηματά. Το πρώτο είναι πως δεν το ξέραμε ότι ο καρκίνος είχε επιστρέψει. Δεν μας άφησε να το καταλάβουμε, όλους εμάς που με την ζούσαμε από κοντά, άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο. Στις 3 Οκτωβρίου στην κεντρική επιτροπή του Κινήματος Αλλαγής καλούσε όποιος μιλούσε για το ΠΑΣΟΚ «να έρθει να με βρει στο δεύτερο σπίτι μου -από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου- στην Χαριλάου Τρικούπη. Να του πω όσα σύμφωνα και φωνήεντα θέλει». Δεν την είχε ξανακούσει να μιλά με τόσο τσαμπουκά.
Στις 7 Οκτωβρίου στη Βουλή την είδα από κοντά, μιλήσαμε μέχρι και για μόδα όταν μία κοπέλα του γραφείου επαίνεσε το ταγιέρ που φορούσε. Μάρτυρας μου ο θεός, είπε ότι ήταν πιο καλά από ποτέ.
Το δεύτερο που θέλω να πω είναι πως με το θάνατός της ένωσε όλους τους Έλληνες. Τον απλό κόσμο που συγκινήθηκε και όλο το πολιτικό σύστημα. Είδαμε την Άννα Καραμανλή να κλαίει με λυγμούς στο έδρανό της στη Βουλή και τη Νάντια Γιαννακοπούλου να αγκαλιάζεται με τη Σία Αναγνωστόπουλου. Το τοξικό κλίμα δέκα χρόνων που ζούμε σβήστηκε όπως η κιμωλία από το σφουγγάρι στον πίνακα. Δεν ξέρω αν θα κρατήσει πολύ αυτό. Αλλά ήταν μία καλή αρχή. Ένας ακόμα λόγος για τον οποίο πρέπει να ευχαριστούμε τη Φώφη.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
- Καταδίωξη στο Πέραμα: Νέα στοιχεία με καμένα οχήματα σε καταυλισμό Ρομά
- Φώφη Γεννηματά Γιώργος Λιάνης: Λιποθυμούσε στις σκάλες, σηκωνόταν και έλεγε «όχι ακόμη»
