Ένας θάνατος που συγκλόνισε

Ήταν ένας θάνατος που συγκλόνισε. Ένα τέλος αναπάντεχο ως προς την ταχύτητά του, το οποίο ήρθε να μας θυμίσει την τρωτότητα όλων μας και την ασημαντότητα των οποιονδήποτε πολιτικών ή άλλων «προταγμάτων» μπροστά στην αξία της ανθρώπινης ζωής και στο αίσθημα του πόνου και του κενού που αφήνει η κάθε απώλεια. Στον αδόκητο χαμό της Φώφης ξεπεράσαμε σχεδόν αμέσως όλοι την πολιτική διάσταση, σκύψαμε με σεβασμό μπροστά της αναλογιζόμενοι την ανθρώπινη. Στην ανεκτίμητη προσφορά της με τη γενναιότητα που επέδειξε στη διαχείριση της περιπέτειάς της. Μια στάση που μας διδάσκει ήθος, θάρρος και πολιτισμό. Αυτή η παρακαταθήκη της θα αποτελέσει την κληρονομιά της Φώφης για λογαριασμό της κοινωνίας, του απλού ανθρώπου, ως η μαχητική και αξιοπρεπής στάση απέναντι στις νόσους και τις δοκιμασίες που μας επιφυλάσσει η ευαλωτότητα του σαρκίου μας.

«Δεν λέμε ότι κάποιος ή κάποια έχει καρκίνο, λέμε ότι δίνει τη μάχη με τον καρκίνο» παρατηρούσε ο συγγραφέας Κρίστοφερ Χίτσενς σε μία από τις ανταποκρίσεις του για το περιοδικό Vanity Fair, από το προχωρημένο στάδιο καρκίνου στον οισοφάγο στο οποίο βρισκόταν, κείμενα που μετά τον θάνατό του συγκεντρώθηκαν σε μια μικρή ανθολογία με τίτλο «Mortality». Και η Φώφη έδινε καθημερινά για χρόνια αυτή την «κρυφή» για όλους μας μεγάλη μάχη σε μια σειρά από άλλους πολέμους που κατά καιρούς συνάντησε στη σύντομη ζωή της. Τι κι αν «έχασε», κέρδισε για όλους μας την ελπίδα. Την ελπίδα πως κάποια στιγμή θα έρθει μια νέα θεραπεία και θα τον εξαλείψει οριστικά!

Όπως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΜΠΑΜ» που κυκλοφορεί