PLUS
Ο δημοφιλής ηθοποιός Γιώργος Κωνσταντίνου εθεάθη πριν από μερικές ημέρες σε νυχτερινή του έξοδο για φαγητό στα Χανιά της Κρήτης.
Αποκλειστικό φωτορεπορτάζ: Νίκος Νικολετάκης
Ο Γιώργος Κωνσταντίνου μαζί με τη συνοδό του κάθισαν σε γνωστό ψητοπωλείο που βρίσκεται δίπλα στην Δημοτική Αγορά της πόλης.
Λίγες ώρες νωρίτερα συμμετείχε στην θεατρική παράσταση Ηλέκτρα του Ευριπίδη με την οποία περιοδεύει σε όλη την Ελλάδα για τη θερινή περίοδο.
Ο ίδιος μας μετέφερε τον ενθουσιασμό που έχει για τη συμμετοχή του για πρώτη φορά σε αρχαία τραγωδία.
«Δεν μου ζήτησαν ποτέ να παίξω σε τραγωδία. Μια φορά μόνο, παλιά, μου είχε προτείνει ο Σπύρος Ευαγγελάτος αλλά είχα κάποια άλλη δουλειά και δεν γινόταν. Εχω όμως παίξει ένα σωρό Αριστοφάνη. Και η πλάκα είναι ότι τώρα που μου το πρότειναν ήρθε παράλληλα κι άλλη μία πρόταση για το μεθεπόμενο καλοκαίρι, Τειρεσίας στον «Οιδίποδα Τύραννο» είχε πει πρόσφατα σε συνέντευξη που παραχώρησε στη δημοσιογράφο Μυρτώ Λοβέρδου για το “Βήμα της Κυριακής”. Ο ίδιος συμπλήρωσε: «Υποκριτικά, δεν βρίσκω δυσκολίες, δεδομένου ότι και οι τραγωδίες παίζονται με έναν φυσικό τρόπο, μια απλότητα. Γίνονται, ας πούμε, καθημερινές, ώστε να τις καταλάβει ο κόσμος και να βιώσει αυτές τις καταστάσεις, χωρίς στόμφο, αλλά με την καθαρότητα του λόγου του Ευριπίδη – ή του Σοφοκλή, ανάλογα.
Χαίρομαι που βρίσκομαι σε μια τέτοια περίπτωση – δεν είναι τραγικός ο ρόλος μου, δεν χρειάζεται να απαγγείλω και να πω την ιστορία, όπως ο Εξάγγελος ή ο Διόσκουρος. Κάνω τον Παιδαγωγό της Ηλέκτρας, του Ορέστη και του πατέρα τους, γιατί εγώ τους ανέθρεψα. Βγαίνει έτσι ένας πολύ πονεμένος και απελπισμένος άνθρωπος, που του στέρησαν ανθρώπους που αγάπησε, ξεκινώντας από τον πατέρα της Ηλέκτρας, κι αυτό μου αρέσει πολύ. Είχα στο μυαλό μου την «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή και αναρωτιόμουν γιατί δεν την ανεβάζουμε. Εξετάζοντας όμως περισσότερο τα πράγματα, κατάλαβα ότι ο Σοφοκλής ήταν περισσότερο θεατράλε παρά μια εσώψυχη ιστορία. Και τώρα που το κατάλαβα είναι πολύ καλύτερα».
Ο Γιώργος Κωνσταντίνου είπε τι λέει ως συμβουλή στους νεότερους συναδέλφους του: «Ποτέ να μην επαφίενται στην τηλεόραση. Είναι ό,τι πιο εφήμερο υπάρχει. Αρκεί να δεις σειρές του παρελθόντος, με μεγάλες επιτυχίες. Πίστευες ότι αυτοί που παίζουν εκεί είναι θεοί, και χάθηκαν μέσα στον χρόνο. Η βάση είναι το θέατρο, τα θεμέλια είναι το θέατρο, η αναγνώριση του κόσμου έρχεται από το θέατρο. Στην τηλεόραση ο χρόνος είναι περιορισμένος».
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Γιώργος Κωνσταντίνου: Τα παιδικά χρόνια, η μάχη με τον τζόγο και η σχέση με την κόρη του
Το έργο
Η Ηλέκτρα του Ευριπίδη είναι ένα πρωτοποριακό και αμφιλεγόμενο έργο, γέννημα μιας εποχής όπου όλες οι βεβαιότητες έχουν γίνει αβεβαιότητες. Ο ποιητής δεν διστάζει να παρουσιάσει επί σκηνής τη δική του εκδοχή του μύθου, με τους ήρωές του σε έναν κόσμο ρεαλιστικής καθημερινότητας να θέτουν επιτακτικά ζητήματα πάνω στις έννοιες της εκδίκησης, της δικαιοσύνης, της ηθικής σύγκρουσης, του πάθους. Μια noir εκδοχή του μύθου, μια τραγωδία εκδίκησης αλλά ταυτόχρονα ένα έργο βαθιά, συγκλονιστικά ανθρώπινο.
Όταν η Ηλέκτρα παρουσιάζεται το 413 π.Χ. η Αθήνα είναι κλονισμένη από τον μακρόχρονο Πόλεμο• σε λίγους μήνες θα έρθει και η οδυνηρή και ταπεινωτική ήττα στη Σικελική Εκστρατεία. Η Ηλέκτρα του Ευριπίδη, πρόδρομος των μεγάλων κειμένων του ελισαβετιανού θεάτρου και απαρχή του ψυχολογικού θεάτρου, βρίσκεται σε ένα επισφαλές σημείο σύγκλισης: εκεί που θεοί και άνθρωποι πρέπει να αναθεωρήσουν τον κόσμο τους σε μια εποχή αμφιβολίας και απομυθοποίησης.
Η Ηλέκτρα ζει στο περιθώριο της πόλης και της ζωής, σε έναν ταπεινωτικό γάμο που της επέβαλαν. Ο Ορέστης, επικηρυγμένος από το Παλάτι, έρχεται για να εκδικηθεί τον θάνατο του πατέρα του και τα δεινά του ίδιου και της αδελφής του, οδηγημένος από τον χρησμό του Απόλλωνα. Τα δύο αδέλφια βάζουν σε εφαρμογή το σχέδιό τους για να αποκαταστήσουν την τάξη και να αποδώσουν, όπως πιστεύουν, δικαιοσύνη. Η σκοτεινή προσμονή της εκδίκησης και το χρέος που οδηγεί στη μητροκτονία θα γεννήσουν τη φρίκη και όχι τη λύτρωση. Για πρώτη φορά στον Ευριπίδη, ο φόνος διερευνάται σε σχέση με τις ψυχολογικές του συνέπειες. Η αναμέτρηση με το παράδοξο της ύπαρξης, τα θυελλώδη συναισθήματα, η ανατομία του ψυχισμού των ηρώων και τα καίρια και διαχρονικά διλήμματα καθιστούν την Ηλέκτρα έργο μοναδικά ανατρεπτικό και σύγχρονο.
