PLUS
Τον γνωρίσαμε ως «ζεν πρεμιέ», με μακριά μαλλιά μέχρι τους ώμους. Λίγο μετά μας ξανασυστήθηκε, κοντοκουρεμένος πια, παίζοντας ρόλους ρεπερτορίου στο θέατρο.
Του ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ
Όλοι οι ρόλοι είναι καλοδεχούμενοι δηλώνει στην «Μ» ο Νικόλας Μπράβος ξετυλίγοντας το κουβάρι της δικής του διαδρομής
Ο Νικόλας Μπράβος κάθε φορά μάς παρουσιάζει μια διαφορετική εκδοχή του, με έναν εντυπωσιακό αυθορμητισμό, σαν να συστήνεται διαρκώς στον ίδιο του τον εαυτό.
Ονειρευόσουν από μικρός να γίνεις ηθοποιός;
Υπήρχε σαν θολή εικόνα στο μυαλό μου από μικρή ηλικία όταν συμμετείχα στις θεατρικές παραστάσεις του σχολείου. Ήταν ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα για εμένα, σαν φωτιά, σαν έκσταση… μια αποκάλυψη, που εμπεριείχε μέσα της μεγάλη συγκίνηση και έναν εσωτερικό αναβρασμό παράξενο. Προσπαθούσα να το διαχειριστώ όλο αυτό, να καταλάβω ποιος είμαι. Ήθελα πολύ να ασχοληθώ και με τη μουσική. Έπαιζα πιάνο, γρατζουνούσα την κιθάρα μου, έγραφα τραγούδια και με φανταζόμουν σε μια σκηνή να παίζω και να τραγουδάω τα κομμάτια μου. Σε έναν βαθμό το δοκίμασα κι αυτό ήδη από τα μαθητικά μου χρόνια. Όμως ακόμη δεν ήταν ξεκάθαρα τα πράγματα για το τι ακριβώς ήθελα να κάνω. Τελικά ήρθα στην Αθήνα να σπουδάσω Ιατρική και άρχισα σιγά σιγά σαν Σέρλοκ Χολμς να ξετυλίγω το κουβάρι που λέγεται «ποιος είμαι;» και αυτό συνεχίζω να κάνω μέχρι σήμερα. Η μία ανακάλυψη με οδηγεί στην επόμενη και έτσι η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις και αποκαλύψεις.
Πώς ήταν η προσγείωσή σου από τον μικρόκοσμο του Ξυλοκάστρου στην Αθήνα;
Αρχικά ήταν μια απότομη αλλαγή. Μου πήρε κάποιο χρόνο να προσαρμοστώ στο νέο περιβάλλον και στις νέες συνθήκες της ζωής μου. Όμως είχα μια θετική οπτική των πραγμάτων και όπου υπήρχαν δυσκολίες εγώ έβλεπα ευκαιρίες. Είχα μια έντονη επιθυμία, ανάγκη, να ανοίξω τα φτερά μου και να ζήσω τη ζωή (μου) με τον δικό μου τρόπο, και αυτό έκανα.
Σε βοήθησε η εξωτερική σου εμφάνιση στον επαγγελματικό τομέα;
Υποθέτω ότι για έναν ηθοποιό η εξωτερική εμφάνιση μπορεί να εκληφθεί είτε ως πλεονέκτημα είτε ως μειονέκτημα, ανάλογα με τον εκάστοτε ρόλο. Ο κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός και υπάρχουν ρόλοι για όλους, ψηλούς, κοντούς, λεπτούς, παχουλούς, ξανθούς, μελαχρινούς, με στραβή ή ίσια μύτη. Άλλωστε το τι είναι ωραίο πιστεύω ότι είναι αρκετά υποκειμενικό. Έτσι, σε προσωπικό επίπεδο, δεν μπορώ να σου πω ότι λειτούργησε ούτε σαν ευχή ούτε σαν κατάρα. Σε κάποιους φαίνομαι όμορφος, σε κάποιους άσχημος, έτσι πάει αυτό. Εγώ θέλω μόνο να κοιτάζω τη δουλειά μου, αυτό που έχω να κάνω, και σε όποιον αρέσουμε.
Στο τηλεοπτικό σου ξεκίνημα, το κοινό σε είδε ως έναν καινούργιο «ζεν πρεμιέ», όμως εσύ εστίασες στο θέατρο παίζοντας πολλούς και διαφορετικούς ρόλους.
Όλοι οι ρόλοι είναι καλοδεχούμενοι. Το θέμα είναι εσύ να έχεις να πεις κάτι μέσα από αυτούς. Είναι σημαντική προϋπόθεση να υπάρχει ένα καλό σενάριο, μια καλή ιστορία και έπειτα εσύ ως ηθοποιός να έχεις να προτείνεις κάτι καινούριο. Τη δική σου μοναδικότητα. Είτε παίζεις το αγόρι της διπλανής πόρτας, είτε παίζεις τον Οιδίποδα. Όπως συμβαίνει με καθετί στη ζωή, δεν έχει σημασία το τι κάνεις, αλλά πώς το κάνεις.
Τελευταία έκανες μια μικρή τηλεοπτική αποχή. Γιατί;
Ουσιαστικά η μόνη χρονιά που δεν συμμετείχα σε κάτι τηλεοπτικό ήταν η περσινή χρονιά που μεσολάβησαν κορωνοϊός, καραντίνα κ.λπ. Απλά δεν υπήρξε κάποια αξιόλογη τηλεοπτική πρόταση για εμένα σε εκείνη τη φάση.
Σε απολαμβάνουμε στη σειρά «Φλόγα και Άνεμος» της ΕΡΤ1.
Η σειρά αφορά τον θρυλικό έρωτα του Γεωργίου Παπανδρέου (Άρης Λεμπεσόπουλος) και της Κυβέλης Αδριανού (Καρυοφυλλιά Καραμπέτη) και είναι μια παραγωγή βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Στέφανου Δάνδολου, σε σκηνοθεσία Ρέινας Εσκενάζυ και σενάριο Ρένας Ρίγγα. Εγώ υποδύομαι τον Σπύρο, τον σοφέρ της Κυβέλης, ένα φανταστικό πρόσωπο που υπήρξε μάρτυρας στα τελευταία γεγονότα της σχέσης της Κυβέλης και του Παπανδρέου.
Τις Κυριακές μεταμορφώνεσαι σε «Ζορό».
Ναι, στην παιδική παράσταση «Ζορό – Η Μάσκα του Ζορό» σε σκηνοθεσία Νίκου Λημνιού στο Θέατρο «Ζίνα». Παρέα με εξαιρετικούς συναδέλφους. Στην παράσταση, οι μικροί μας φίλοι ζουν την ιστορία του αγαπημένου μασκοφόρου ήρωα παίζοντας, χορεύοντας και τραγουδώντας! Η παράσταση είναι διαδραστική, οπότε τα παιδιά συμμετέχουν ενεργά, καμιά φορά με τόσο μεγάλο ζήλο που είναι ασυγκράτητα (γέλια)!
Σύντομα θα σε δούμε να πρωταγωνιστείς στο «Cock».
Ξεκινάει το «Cock» του Mike Bartlett, σε σκηνοθεσία Γιάννη Διαμαντόπουλου, κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή από 4 Νοεμβρίου στο Θέατρο «Broadway». Πρόκειται για την ιστορία ενός ιδιαίτερου τριγώνου, που σχηματίζεται αναπάντεχα όταν ένας ομοφυλόφιλος άντρας, ο Τζον, που ζει με τον σύντροφό του, γνωρίζει και ερωτεύεται μια γυναίκα, με αποτέλεσμα να νιώθει απόλυτα διχασμένος. Αναφέρεται με ουσιαστικό τρόπο στο ζήτημα της σεξουαλικής ταυτότητας, αποτελώντας ένα αιχμηρό σχόλιο για τη στάση της σύγχρονης κοινωνίας. Σε μία εποχή που το να είσαι διαφορετικός έχει το πιο ακριβό τίμημα, το «Cock» σηματοδοτεί την αυγή της ελευθερίας και κλείνει το μάτι σε όσους βλέπουν τον «κανονικό» κόσμο σαν το πιο αλλόκοτο τσίρκο. Αν και η συζήτηση γύρω από τη σεξουαλικότητα έχει αλλάξει πολύ την τελευταία δεκαετία και κάτι, νομίζω ότι η δύναμη του «Cock» έγκειται στο ότι δεν ενδιαφέρεται τόσο για την αποδόμηση της σεξουαλικότητας όσο για την αποδόμηση της κοινωνίας.
