PLUS
Είναι ή όχι η ελευθερία της έκφρασης δεδομένη στην Ελλάδα της Ενωμένης Ευρώπης εν έτει 2023;
Στην περίπτωση που απαντήσουμε με ένα «ναι», ίσως θα έπρεπε να το ξανασκεφτούμε, αφού το να συλλαμβάνεται ένας συγγραφέας σε εκδήλωση παρουσίασης βιβλίου με τη διαδικασία του αυτοφώρου γιατί σχολίασε αρνητικά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τις θρησκοληπτικές δηλώσεις ενός υποψήφιου βουλευτή δεν είναι ακριβώς αυτή η εικόνα που πρέπει να έχουμε για τη Δημοκρατία μας 49 ολόκληρα χρόνια μετά τη Μεταπολίτευση.
Ναι, για τα ελληνικά δεδομένα η είδηση της σύλληψης του Πέτρου Τατσόπουλου δεν είναι πρωτοφανής -αν και θα έπρεπε-, αφού τα εγκλήματα διά του Τύπου είναι πάντα αυτόφωρα σύμφωνα με τον ελληνικό Ποινικό Κώδικα, ο οποίος δίνει το δικαίωμα στον οποιονδήποτε νομίζει πως προσβάλλεται από ένα σχόλιο ή ένα άρθρο να τον χρησιμοποιήσει εναντίον όποιου θέλει να βλάψει.
Προφανώς το να σχολιάσει κανείς αρνητικά και ειρωνικά μια δημόσια δήλωση δεν είναι ποινικό αδίκημα. Αλλά το προφανές δεν είναι καθόλου προφανές όταν ο νόμος… χωλαίνει.
Και ερχόμαστε μετά να συζητάμε το αυτονόητο, όπως επί παραδείγματι η ΕΣΗΕΑ που καταφεύγει στον Δικηγορικό Σύλλογο για να σταματήσει μέλος του ποινικολόγο να «κοπανάει» στοίβες εκφοβιστικών αγωγών σε δημοσιογράφους που απλώς προσπαθούν να κάνουν τη δουλειά τους, σε μια προσπάθεια φίμωσης της ελευθερίας του Τύπου και του λόγου, εξαπολύοντας ελεύθερα και ατιμώρητα απαράδεκτους προσωπικούς χαρακτηρισμούς, συνοδευόμενους από απειλές και αγωγές.
Ας το ξανασκεφτούμε και ας το αλλάξουμε επιτέλους. Γιατί μια αναχρονιστική και παράλογη νομοθεσία για την ελευθερία του λόγου μπορεί εύκολα να γίνει όχημα για έναν κυβερνητικό αυταρχισμό, με αποτέλεσμα να διαμορφώσουμε μια οργουελική κοινωνία.
Μέχρι να το αλλάξει κάποια κυβέρνηση -όποια και αν είναι αυτή-, ας προσέχουμε γιατί το ότι είμαστε Ευρώπη μάλλον δεν έχει εφαρμογή στο πληκτρολόγιο του καθενός από εμάς που συνηθίζει να λέει την άποψή του, δημόσια ή και ιδιωτικά, ακόμη στα… προσωπικά του ηλεκτρονικά ημερολόγια.
