PLUS
Παρότι η πανδημία έχει πλέον και επισήμως τελειώσει, οι χειρουργικές επεμβάσεις δεν έχουν εξομαλυνθεί στα νοσοκομεία και οι λίστες αναμονής ασθενών που περιμένουν για προγραμματισμένες επεμβάσεις μεγαλώνει καθημερινά, αφού στα περισσότερα νοσοκομεία του ΕΣΥ λειτουργεί μόλις το 50% των κρεβατιών στις χειρουργικές κλινικές.
Της ΑΛΕΞΙΑΣ ΣΒΩΛΟΥ
Το χαμηλό ποσοστό αναισθησιολόγων και νοσηλευτών φρακάρει τις επεμβάσεις στα δημόσια νοσοκομεία γεμίζοντας τις λίστες αναμονής!
Η αναμονή μπορεί να φτάσει και τα τρία και τα τριάμισι και τα τέσσερα χρόνια, ενώ από τη μεγάλη καθυστέρηση δεν εξαιρούνται ούτε τα επείγοντα χειρουργεία, μόνο που σε αυτή την περίπτωση -ευτυχώς- η αναμονή είναι μερικών μηνών.
Ενδεικτικά, στο «Σισμανόγλειο», ενώ υπάρχουν 10 χειρουργικά κρεβάτια και πριν από την πανδημία λειτουργούσαν τα πέντε, τώρα λειτουργούν με το ζόρι -όπως αναφέρουν οι γιατροί- τα τρία, και οι δύο βασικές αιτίες που μένουν κλειστά τα χειρουργικά κρεβάτια σχετίζονται με τις δραματικές ελλείψεις που αντιμετωπίζει το υγειονομικό μας σύστημα σε αναισθησιολόγους και νοσηλευτές. Ένα οδοιπορικό στα μεγάλα και εμβληματικά νοσοκομεία της Αττικής και της Θεσσαλονίκης, στο «Ιπποκράτειο», το «Σισμανόγλειο», το «Γ. Γεννηματάς» και το «ΑΧΕΠΑ», δείχνει ότι στα 12 χειρουργικά κρεβάτια λειτουργούν τα έξι και στα 10 χειρουργικά τα τέσσερα, με το ποσοστό λειτουργίας να είναι σχεδόν πάντοτε στο ήμισυ ή και πιο χαμηλά.
Ταλαιπωρία
Η έλλειψη των αναισθησιολόγων και των νοσηλευτών είναι το μεγαλύτερο ζήτημα, ειδικά στο λεκανοπέδιο, όπου βέβαια είναι συγκεντρωμένα και τα μεγαλύτερα νοσοκομεία της χώρας.
Τη μεγαλύτερη ταλαιπωρία υφίστανται οι ασθενείς με προγραμματισμένες ορθοπεδικές επεμβάσεις, όπως τα άτομα που πάσχουν από οστεοαρθρίτιδα, η οποία είναι πολύ συχνή στη μέση και την τρίτη ηλικία, ιδιαίτερα όταν συνυπάρχει με πλεονάζον σωματικό βάρος. Η αναμονή των ασθενών για τόσο μακρά χρονικά διαστήματα έχει σοβαρές επιπτώσεις στην υγεία τους, καθώς όσο αυτή παρατείνεται επιδεινώνεται η κατάστασή τους.
Οι αναμονές στα έκτακτα χειρουργεία που μπορεί να φτάσουν και τους έξι μήνες μπορεί να θέτουν και ζήτημα ζωής και θανάτου, με τα περισσότερα από αυτά τα χειρουργεία να αφορούν καρδιολογικά περιστατικά, ενώ υπάρχουν και τουλάχιστον δυόμισι χιλιάδες παιδιά που έχουν με συγγενή καρδιοπάθεια και περιμένουν ακόμα να χειρουργηθούν.
Στο σημείο αυτό να θυμίσουμε ότι στην Ελλάδα γεννιούνται περίπου 1.000 παιδιά ετησίως με κάποια μορφή συγγενούς καρδιοπαθείς που χρειάζονται μία επέμβαση στα πρώτα χρόνια της ζωής τους και αργότερα ίσως μία διορθωτική επέμβαση ενώ έχουν μεγαλώσει.
Κατά τη διάρκεια της πανδημίας αυτές οι αναμονές ήταν αναμενόμενες και δεν ήταν μόνο ελληνικό φαινόμενο εξαιτίας μίας πληθώρας αιτιών και κυρίως επειδή οι περισσότεροι χειρουργικοί θάλαμοι είχαν μετατραπεί σε κλινικές για ασθενείς με κορωνοϊό, αλλά και ενός δεύτερου μεγάλου προβλήματος, της έλλειψης αποθέματος αίματος καθώς είχαν σταματήσει οι αιμοδοσίες.
Τώρα όμως, καθώς έχει και επισήμως σφυρίξει τη λήξη της πανδημίας ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, δεν υπάρχει καμία δικαιολογία και θα πρέπει να επιταχυνθούν οι διαδικασίες, γιατί όσο πλησιάζουμε προς το καλοκαίρι θα βρεθούμε πάλι αντιμέτωποι με το γνωστό φαινόμενο της έλλειψης αποθέματος αίματος που οφείλεται και στη μείωση της προσέλευσης των αιμοδοτών.
Αν τώρα στην Αττική κυρίως μας προβληματίζουν οι αναισθησιολόγοι και οι νοσηλευτές που λείπουν από το νοσοκομεία, στα περιφερειακά νοσοκομεία εκτός από την έλλειψη των νοσηλευτών, που είναι πάγιο ζήτημα στην Ελλάδα, υπάρχει μεγάλο πρόβλημα στην έλλειψη ειδικευμένων γιατρών.
Ο ειδικευμένος γιατρός, για να πάει να δουλέψει σε ένα περιφερειακό νοσοκομείο σε κάποια περιοχή που δεν είναι η πόλη του, θα πρέπει να ζει αξιοπρεπώς και να συντηρεί την οικογένειά του η οποία ενδέχεται να ζει σε άλλη πόλη.
Στην πατρίδα μας δυστυχώς αυτό δεν συμβαίνει, όπως συμβαίνει στη Γερμανία, στην Ολλανδία και σε πολλές χώρες του εξωτερικού, με αποτέλεσμα οι γιατροί από τα μνημονιακά χρόνια να φεύγουν για άλλες χώρες όπου νεοδιοριζόμενοι μπορούν και βγάζουν 5.000-7.000€ μηνιαίως. Γι’ αυτό άλλωστε στην περιφέρεια πολλές προκηρυγμένες θέσεις παραμένουν άγονες, που σημαίνει ότι δεν πάει κάποιος να δουλέψει και αυτό είναι ένα θέμα που πρέπει να μας προβληματίζει σε επίπεδο ηγεσίας αλλά και κοινωνίας.
Το πρόβλημα των ειδικευμένων γιατρών που μας λείπουν, με δεδομένη και την διαρροή στο εξωτερικό -το brain drain-, μπορεί να λυθεί μόνο εάν γνωρίζουμε τις ειδικότητες που χρειαζόμαστε και καθοδηγούμε τους φοιτητές στο να διαλέγουν τις σωστές ειδικότητες συνδέοντας την ακαδημαϊκή κοινότητα με την αγορά εργασίας.
Στα αζήτητα
Στην αντίθετη περίπτωση καταλήγουμε να διαιωνίζουμε μοντέλα που θυμίζουν παλιές ελληνικές ταινίες του 1960, όπου τότε όλοι οι πρωταγωνιστές ήταν γιατροί χειρουργοί ή δικηγόροι. Και κάπως έτσι Ελλάδα κατέληξε να έχει 77.000 γιατρούς και περισσότερους δικηγόρους από όσους έχει η Νέα Υόρκη των πολλών δεκάδων εκατομμυρίων κατοίκων.
Χωρίς την εκπαίδευση και τα κατάλληλα δίκτυα διασύνδεσης θα καταλήξουμε να έχουμε γιατρούς σε ειδικότητες που φαντάζουν στα μάτια των φοιτητών μοντέρνες, για παράδειγμα η ψυχιατρική, η πνευμονολογία, η ογκολογία (γιατί πλέον υπάρχει πληθώρα ογκολογικών φαρμάκων) και να μένουν στα αζήτητα άλλες απαραίτητες ειδικότητες όπως η εντατικολογία και η αναισθησιολογία.
