Τον Μάιο του 2012 ο ΣΥΡΙΖΑ -για πρώτη φορά- “καβάλησε” τον ιστορικό αντίπαλο της Νέας Δημοκρατίας, το ΠΑΣΟΚ. Οι εποχές ήταν άλλες. Ο κόσμος αλλά και οι πλατείες κόχλαζαν.
Ορθά, πολιτικά αν και με ροπή στη δημαγωγία, σκεπτόμενος, τη δεδομένη στιγμή, ο Αλέξης Τσίπρας “καβάλησε” το ρεύμα του “αντιμνημονιακού” αγώνα και έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Όμως…
Από το 2012 μέχρι το 2023 μας χωρίζουν 11 χρόνια. Χρόνια σκληρά, μνημονιακά, με τον κόσμο να βάζει το χέρι στην τσέπη και τις περισσότερες φορές να πιάνει την φόδρα του παντελονιού του. Κατά τη διάρκεια του προεκλογικού αγώνα αλλά και κατά την τετραετή φοίτησή του στα έδρανα της αντιπολίτευσης ο ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως ο Τσίπρας δεν έμαθαν. Και έπαθαν, αν κρίνουμε από το ποσοστό των εκλογών της 21ης Μαΐου. Για πρώτη φορά στα -ιστορικά- χρονικά της χώρας, κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης χάνει 10 μονάδες. Δεν είναι απλά το “Πρόεδρε απλά δεν αρέσουμε πλέον” που είχε πει η αείμνηστη Μελίνα στο Ανδρέα Παπανδρέου. Είναι το γεγονός ότι η αξιωματική αντιπολίτευση θεωρούσε ότι μπορούσε να ασκήσει αντιπολίτευση (και να πείσει) με αστεία # τύπου “Μητσοτάκη μα..ιεσαι” ή άλλα παρεμφερή τα οποία περισσότερο μας “οδηγούν” σε “μάχη” Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού παρά σε δέουσα ασκούσα πολιτική κριτική.
Το διακύβευμα πλέον ενόψει των εκλογών της 25ης Ιουνίου είναι σαφές: Ποιος είναι εκείνος ο οποίος μπορεί, δύναται, να ασκήσει σοβαρή αντιπολίτευση και να σταθεί ανάχωμα στην παντοκρατορία της Νέας Δημοκρατίας και του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ο Αλέξης Τσίπρας ή ο Νίκος Ανδρουλάκης; Τις επόμενες ημέρες αλλά και εβδομάδες εκείνο το οποίο θα ζήσουμε είναι ο αλληλοσπαραγμός της Κεντροαριστεράς. ΣΥΡΙΖΑ κατά ΠΑΣΟΚ και ΠΑΣΟΚ κατά ΣΥΡΙΖΑ, με φόντο την ανάληψη της θέσεως της αξιωματικής αντιπολίτευσης και με ολίγον Μητσοτάκης στο μενού.
Είναι στο χέρι του Ανδρουλάκη να πείσει ότι εξαιτίας ιστορικού (και πολιτικού) παραδόξου οδηγήθηκε ένα κόμμα (ΣΥΡΙΖΑ) του 3-4-5% στα σκαλιά της εξουσίας και στα έδρανα μιας άθλιας, ομολογουμένως, αντιπολίτευσης που έφερε σαν αποτέλεσμα την σαρωτική επικράτηση της Νέας Δημοκρατίας στις εκλογές του Μαΐου. Είναι στο χέρι του να αντιστρέψει το παιχνίδι της “μοίρας” (και της πολιτικής) που κατέστησε το ΠΑΣΟΚ τρίτο κόμμα το 2012 και έκτοτε απλό παρατηρητή της πολιτικής ζωής του τόπου. Θα τα καταφέρει; Ιδού το ερώτημα…