PLUS
Του Νίκου Νικολετάκη
Ψύχραιμη και απόμακρη χαρακτήρισαν την συμπεριφορά της κατηγορουμένης οι δύο νοσηλεύτριες από το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Πατρών που κατέθεσαν σήμερα στη δίκη για την δολοφονία και την απόπειρα δολοφονίας της Τζωρτζίνας, σύμφωνα με το κατηγορητήριο. Πρώτη κατέθεσε η Κωνσταντίνα Αθανασοπούλου, Αναπληρώτρια προϊσταμένη νοσηλεύτρια.
Στην κατάθεση της η μάρτυρας χαρακτήρισε την εικόνα της συγκεκριμένης μητέρας ως αξιοπρόσεκτη: “Όταν βλέπω γονείς, αντιδρούν διαφορετικά. Κλαίνε, επικρατεί ο θυμός, η οργή. Όλα αυτά εγώ δεν μπορούσα να τα δω στο πρόσωπο της μητέρας”.
Η προϊσταμένη νοσηλεύτρια αναφέρθηκε νωρίτερα στο ιστορικό εισαγωγής της Τζωρτζίνας στη ΜΕΘ μετά την ανακοπή που υπέστη στο Καραμανδάνειο:
“Ήμουν πρωινή βάρδια.
Ήρθε από το Καραμανδάνειο με ανακοπή. Ήταν υπό καταστολή. Είχε μπει στο πρωτόκολλο θεραπευτικής υποθερμίας …”(εξηγεί τα γεγονότα).
Πρόεδρος: Ήσασταν παρούσα όταν εκπαιδεύτηκε η μητέρα για τη γαστροστομία;
Μ: Δεν χρειάστηκε να είμαι εγώ παρούσα. Ήταν η νοσηλεύτρια.
Η μητερα ερχόταν σε όλα τα επισκεπτήρια, ήταν τυπική. Η συμπεριφορά της μητέρας ήταν ψύχραιμη. Η εικόνα αυτή ήταν αξιοπρόσεκτη. Όταν βλέπω γονείς, αντιδρούν διαφορετικά. Κλαίνε, επικρατεί ο θυμός, η οργή. Όλα αυτά εγώ δεν μπορούσα να τα δω στο πρόσωπο της μητέρας.
Πρόεδρος : Σας απηύθυνε ερωτήματα σχετικά με το παιδί;
Εγώ δεν είδα τέτοια ερώτηση. Πιο πολύ τους γιατρούς.
Εισαγγελέας: Τα φάρμακα που έπαιρνε η Τζωρτζίνα ποιος τα χορηγούσε μέσα στη ΜΕΘ;
Μ: Οι νοσηλευτές
Ε: Τα είχε φέρει και η μητέρα από το σπίτι;
Μ: Είχε φέρει κάποια ναι.
Δεν προβληματιζόταν για το παιδί. Απλά είχε άγχος για την κατάσταση. Το αντιμετώπιζε ψύχραιμα, σαν να μην συνέβαινε στο δικό της το παιδί!
Στο βήμα ανέβηκε η δεύτερη μάρτυρας Ν. Γεωργοπούλου, νοσηλεύτρια από το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Πατρών στο Ρίο. Όπως είπε η κατηγορούμενη:
“Ήταν πολύ απόμακρη με το παιδί της. Δεν το πλησίαζε. Δεν ένιωσα ποτέ ότι η μητέρα φοβόταν και ότι γι αυτό δεν το ακουμπούσε. Καθόταν μαζί της, της έβαζε τραγουδάκια στο ταμπλετ. Δεν ζήτησε ποτέ να συμμετέχει σε κάτι όπως όταν κάναμε μπανάκι το παιδί. Άλλοι γονείς συμμετέχουν και μας δείχνουν ότι φοβούνται και μας ρωτάνε “να το κανω;” Το άλλαζε καμιά φορά, την βοηθουσαμε να το γυρίσει. Μας έλεγε τι τραγουδάκια να της βάζουμε να ακούει.
Δεν έμοιαζε με μαμά που είχε χάσει δύο παιδάκια. Δεν υπήρχε θρήνος, δεν υπήρχε κάποιο συναίσθημα.
