PLUS
Όταν η Μάργκαρετ Θάτσερ είχε ερωτηθεί ποιος ήταν ο σκοπός της ζωής της, είχε απαντήσει «to root out socialism». Δηλαδή στα ελληνικά «να ξεριζώσει τον σοσιαλισμό».
Του Νίκου Βασιλειάδη
Κάπως έτσι αισθάνθηκαν πολλοί όταν ο «εμπνευστής» του “νέου” ανένδοτου αγώνα κατά των δανειστών και των Βρυξελιωτών, Αλέξης Τσίπρας μετά από τα βασανιστήρια των 17 ωρών και δεκαπέντε δευτερολέπτων υπέγραψε ένα εξοντωτικό τρίτο Μνημόνιο ρίχνοντας στο καλάθι των αχρήστων το δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015 που απέρριπτε την πρόταση του σχεδίου συμφωνίας για το χρέος με ποσοστό 61,31%.
Ξαφνικά τα «νταούλια» για τις “αγορές” σίγησαν και ο περίφημος Σοσιαλισμός είχε πια ξεριζωθεί.
Η πρώτη φορά αριστερά ακολούθησε μια πολύ χειρότερη από πλευράς φόρων και καταστροφής των εισοδημάτων πολιτική, από την προηγούμενη του Αντώνη Σαμαρά την οποία επικοινωνιακά μόνο έντυνε με ιδεολογικά φληναφήματα
Για πολλούς ο χθεσινός λάβρος υπερασπιστής των απλών και φτωχών πολιτών, ο «στρατάρχης του αντιμνημονιακού αγώνα», ο “στρατηγός της Πλατείας” μεταλλάχθηκε σε Θάτσερ του νεοφιλελευθερισμού, επαναφέροντας τον Φρήντμαν στις αίθουσες σύνταξης των οικονομικών και πολιτικών εφημερίδων.
Όπως από ήρωας του Α Παγκοσμίου Πολέμου, ο Πεταίν, εκεί που όλοι τον θεωρούσαν ως γνήσιο πατριώτη, ο οποίος τα μέγιστα είχε προσφέρει στον έστω ολιγόμηνο αγώνα του γαλλικού στρατού στη μάχη της γραμμής Μαζινο έγινε ο προδότης που υπέγραψε την ανακωχή και δημιουργήθηκε το κατοχικό καθεστώς του Παρισιού με πρωθυπουργό τον ίδιο, έτσι και ο Τσίπρας για ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού έγραψε την δική του παράλληλη ιστορία.
Aγνοώντας φυσικά ή θέλοντας να ξεχάσει πως όπως ο Ησίοδος μας κουνάει το δάκτυλο από τα θυμαράκια του Ολύμπου λέγοντας πως “η κακή φήμη είναι βαρύ φορτίο και είναι δύσκολο να απαλλαγείς από αυτήν” έτσι και ο θυμόσοφος απλός λαός του στέρησε από εκείνη την μέρα αυτό που έχει ανάγκη κάθε πολιτικός για να πορεύεται. Τον θαυμασμό και την εμπιστοσύνη. Και αναζήτησε αλλού τη λύση.
Το πρώτο μήνυμα ήρθε στις εκλογές του 2019 και τώρα το 2023 ήταν το οριστικό αντίο μιας πρώην πια αστικής τάξης που ισοπεδώθηκε από τα Μνημόνια και τώρα διάγει τον φτωχό της βίο η οποία γνωρίζει πολύ καλά και προπάντων θυμάται ότι τίποτε δεν αλλάζει με το να κρατάς κόκκινα γαρύφαλλα, να κατασκηνώνεις στο Σύνταγμα, να βαράς κατσαρόλες και να παίζεις τάβλι στα αντίσκηνα παίζοντας τον επαναστάτη. Βλέπεις οι πρακτικές Λατινικής Αμερικής δεν εφαρμόζονται επί πολλώ σε μια δυτικόστροφη στην σκέψη χώρα…
Κάποτε ο Αλέξης Τσίπρας σε μια επίσκεψή του στην Ισπανία είχε θυμηθεί τον Θερβάντες και τη ρήση του πως παράλογο είναι να κοιτάς τον κόσμο όπως είναι και όχι όπως θα έπρεπε να είναι. Όμως, ο Αλέξης συμπεριφέρθηκε όταν βρέθηκε στην εξουσία για να κρατήσει με σκληρότητα τον κόσμο όπως είναι και έτσι βρέθηκε στην αντίπερα όχθη από εκείνους που μάχονται για να κάνουν να ξημερώσει ένας κόσμος όπως θα έπρεπε να είναι. Και αυτό δεν το ξέχασε κανείς.
Ο Μίμης Ανδρουλάκης είχε πει κάποτε για κάποιον πρωθυπουργό πως στην πολιτική υπάρχει ένα σημείο καμπής που, αν το περάσεις, και χρυσάφι να πιάνεις, κάρβουνο θα γίνεται. Νομίζω πως αν το επαναλάμβανε σήμερα και για τον Αλέξη Τσίπρα θα ήταν το ίδιο εύστοχο.
