PLUS
Το έργο – ωδή στην ελευθερία και την αποδοχή της διαφορετικότητας, «Φοβάμαι, ταυρομάχε» επιστρέφει στις 13 Οκτωβρίου στο θέατρο Μεταξουργείο, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες της Άννας Βαγενά.
Του ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ
Ο ταλαντούχος νέος ηθοποιός Σταμάτης Μπάκνης ανοίγει την καρδιά του στην «Μ» μιλώντας για τη ζωή του,τα σχέδια του αλλά και τον ρόλο που ενσαρκώνει στο θέατρο Μεταξουργείο τη νέα σεζόν.
Ο Σταμάτης Μπάκνης, που ανήκει στη νέα γενιά ηθοποιών κρατά έναν από τους πρωταγωνιστικούς ρόλους του έργου και έκλεψε τις εντυπώσεις κατά το πρώτο ανέβασμα του έργου, στα τέλη της προηγούμενης θεατρικής σεζόν.
Ποιες είναι οι πρώτες παιδικές αναμνήσεις σου από τη Χίο;
Έχω περάσει πάρα πολύ ωραία στη Χίο και νοσταλγώ τις γιορτές που πέρασα εκεί. Δεν σου κρύβω όμως ότι στις γιορτές δεν πηγαίνω, μόνο το Καλοκαίρι. Έχω ζήσει και άσχημες περιόδους εκεί. Έφαγα bullying στα μαθητικά μου χρόνια. Τα έχω λύσει αρκετά με ψυχοθεραπεία, επομένως όταν πηγαίνω νιώθω λίγο καλύτερα. Ωστόσο είναι επαρχία. Ήταν όνειρό μου να έρθω να ζήσω στην Αθήνα. Επομένως νιώθω ότι ανήκω πιο πολύ στις μεγάλες πόλεις.
Είχες έναν δυνατό χαρακτήρα ή σε επηρέαζε πολύ όλο αυτό;
Ήμουν μαλθακό παιδί. Το έπαιρνα πολύ μέσα μου και πάθαινα κρίσεις πανικού. Οι κρίσεις πανικού διαγνώστηκαν αφού ήρθα στην Αθήνα, μέχρι πριν δεν ήξερα τι ήταν. Ήξερα από το Λύκειο ότι κάποια στιγμή πρέπει να επισκεφθώ ψυχολόγο. Γυρνούσα στο σπίτι από το σχολείο και έλεγα ότι δεν ήθελα να ξαναπάω. Όταν ήρθα στην Αθήνα στα 18 μου έσκασαν όλα ένα βράδυ. Πλέον είμαι πολύ πιο δυνατός.
Τι έμαθες μέσα από την ψυχοθεραπεία;
Έμαθα να παρατηρώ τον εαυτό μου και τους άλλους και να μην ταράζομαι. Αυτό που έμαθα περισσότερο είναι ότι δεν είμαι εδώ για να πράττω προκειμένου να ευχαριστιούνται οι άλλοι, αλλά για να ζήσω τη ζωή μου. Οι επιθυμίες μου, οι επιθυμίες σου.
Ήταν μόνο λεκτικό το bullying;
Ήταν και σωματικό. Εν τω μεταξύ, πριν χρόνια στο νησί υπήρχε η γνωστή συμμορία των Λόκο. Ήταν πολλοί συμμαθητές μου στην εν λόγω συμμορία. Με προκάλεσαν, αλλά δεν έδωσα σημασία και γλίτωσα τον ξυλοδαρμό. Άλλοι δικοί μου είχαν υποστεί ξυλοδαρμό.
Αν και αρκετά νέος έχεις κάνει αρκετές δουλειές στο θέατρο. Πώς ξεκίνησαν όλα;
Όταν ήμουν στα ΤΕΦΑΑ στον δεύτερο χρόνο δούλεψα με την Ελένη Γκασούκα στο «Εγώ, η Γωγώ». Παράλληλα, ήμουν σε μια παράσταση του Χάρη Χιώτη και μετά μπήκα στη σχολή. Βγαίνοντας από αυτή, ήρθε η κ. Βαγενά γιατί τις πτυχιακές μου στο θέατρο Μεταξουργείο. Με είδε και μου ζήτησε να κάνω οντισιόν. Έτσι ξεκίνησα στο «Μεταξουργείο» στο «Θαύμα της Άννυ Σάλιβαν».
Είστε σαν οικογένεια στο «Μεταξουργείο».
Ναι και η κ. Βαγενά και η Γιασεμί Κηλαηδόνη, με εμπιστεύονται και με αγαπούν πολύ και είναι αμοιβαίο. Πολύ δύσκολα σε εμπιστεύονται σε ένα ιστορικό θέατρο και σου δίνουν βασικό ρόλο σε ένα φανταστικό έργο.
Πες μου για τον ρόλο σου στο «Φοβάμαι, ταυρομάχε» που ανέβηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα στο Θέατρο Μεταξουργείο τον Μάρτιο και θα ανέβει και τη νέα θεατρική χρονιά.
Το θέμα είναι υπέροχο. Έχει να κάνει με έναν ομοφυλόφιλο, ηλικιωμένο άνθρωπο που ζει στην εποχή της δικτατορίας του Πινοσέτ στη Χιλή, την περίοδο που μια επαναστατική οργάνωση ετοιμάζεται να κάνει απόπειρα δολοφονίας στον Πινοσέτ. Ο ρόλος μου είναι ο Κάρλος που είναι μέλος αυτή της οργάνωσης και γνωρίζει τον ομοφυλόφιλο κύριο. Έτσι, αρχίζει να δημιουργείται ανάμεσά τους κάτι πολύ τρυφερό σε μια δύσκολη περίοδο.
Υπήρξαν δυσκολίες;
Ήταν λίγο δύσκολο στην αρχή γιατί έπρεπε να βρω τα πατήματα. Πρώτη φορά κρατάω έναν μεγάλο – μεγάλο ρόλο. Ο Νίκος Αρβανίτης κάνει φοβερή ερμηνεία και έπρεπε να σταθώ αντάξιος δίπλα του. Έχω ανακουφιστεί γιατί έχω ακούσει πολύ καλά λόγια και για την παράσταση και για εμένα.
Πώς ήταν η εμπειρία σου στο παιδικό θέατρο, στην παράσταση «Ο Ρομπέν των Δασών»;
Η Αγνή Χιώτη έκανε τη σκηνοθεσία, κολλητή φίλη και συνεργάτις στην ομάδα Repent Arts μαζί με τον Χάρη Χιώτη και την Αναστασία Μανιάτη και μέσω αυτής κάνουμε δικές μας παραγωγές και σεμινάρια. Στον «Ρομπέν» περάσαμε υπέροχα και κλάψαμε πολύ στην τελευταία παράσταση. Τα παιδιά είναι υπέροχο κοινό και πήραμε πολλή αγάπη από αυτά. Μετά μας έστελναν μηνύματα αγάπης στο Instagram, αλλά και μας έδιναν δώρα. Τα παιδιά είναι το πιο δύσκολο, αλλά και το πιο ωραίο κοινό.
Έκαναν περίεργα σχόλια τα παιδιά από κάτω;
Κάποια σχόλια τους ήταν πολύ βίαια για παιδιά Δημοτικού, σε σκηνές μάχης. Φώναζαν «ξύλο, ξύλο». Κι εμείς τα λέγαμε αυτά, αλλά δεν θα έπρεπε να υπάρχουν ακόμα αυτά. Στο τέλος βέβαια μας αγκάλιαζαν πάντα όλους.
Οι γονείς σου σε έχουν δει στο θέατρο;
Ναι. Την πρώτη φορά μάλιστα ήταν όταν στην περιοδεία του «Εγώ, η Γωγώ» ζήτησα να παίξουμε στη Χίο. Ήταν πολλοί καθηγητές μου, πολλοί φίλοι και συγγενείς. Εκεί πήρα πολλή αγάπη και επιβεβαίωση. Στο σκηνή έτρεμα, αλλά εκεί συνειδητοποίησα ποιοι χαίρονται με τη χαρά μου.
Η Υπόθεση
Ο Χιλιανός συγγραφέας Pedro Lemebel, εμβληματική προσωπικότητα της πολιτιστικής ζωής στη χώρα του και στη Λατινική Αμερική εν γένει, «ριζοσπάστης» και «ασεβής», αυτοπροσδιοριζόταν ως «φτωχός, κομμουνιστής και αδερφή».
Το «Φοβάμαι, ταυρομάχε» περιγράφει τη σχέση που γεννιέται ανάμεσα σ’ έναν μεσήλικα ομοφυλόφιλο, την «Τρελή» και έναν νεαρό φοιτητή, μέλος επαναστατικής οργάνωσης, επί δικτατορίας Πινοσέτ. Τους δύο αυτούς «αταίριαστους» χαρακτήρες φέρνει κοντά η δολοφονική απόπειρα εναντίον του Πινοσέτ τον Σεπτέμβριο του 1986. Κάτω από τον συνεχή φόβο της σύλληψής τους, θα δεθούν συναισθηματικά και ο ένας θα αλλάξει τη ζωή του άλλου. Την ίδια στιγμή παρακολουθούμε και ένα ακόμη ζευγάρι, το οποίο εκφράζει έναν τελείως διαφορετικό κόσμο, τον Πινοσέτ και τη γυναίκα του.
