PLUS
Την Πέμπτη, ο Ντόναλντ Τραμπ καταδικάστηκε για το κακούργημα του χρηματισμού της πορνοστάρ Στόρμι Ντάνιελς, μια ετυμηγορία που τον καθιστά τον πρώτο πρώην πρόεδρο που κρίθηκε ένοχος για κακούργημα στην Ιστορία της Αμερικής σχεδόν 250 ετών.
Το σώμα των ενόρκων υπέβαλε έτσι στους συμπολίτες του Αμερικανούς μια απλή ερώτηση, αναφερόμενο στον Ντόναλντ Τραμπ: είστε πρόθυμοι να εκλέξετε έναν καταδικασθέντα εγκληματία στον Λευκό Οίκο;
H απάντηση -τουλάχιστον όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις- είναι απλή. Ο Τραμπ μπορεί να είναι ένας καταδικασμένος εγκληματίας, αλλά, αν πείσει τους Αμερικανούς πολίτες ότι θα κάνει τη ζωή τους καλύτερη και φθηνότερη, πιθανώς αυτό δεν θα παίξει απολύτως κανέναν ρόλο την ώρα της κάλπης. Επιπλέον η καταδίκη του Τραμπ έχει και ένα αντίστροφο αποτέλεσμα: Θα συσπειρώσει τους φανατικούς οπαδούς του και ενδεχομένως θα του χαρίσει ψήφους από τα δεξιότερα, από ανθρώπους που θέλουν να πιστεύουν ότι το σύστημα στις ΗΠΑ είναι «διεφθαρμένο» και πως πολέμησε «άδικα» τον τέως πρόεδρο.
Ο Τραμπ είναι απρόβλεπτος, ο άνθρωπος που έσπασε όλα τα ταμπού της πολιτικής. Ο πολιτικός που μπορεί να υμνεί τον Αδόλφο χωρίς να κομπιάζει, να αναπολεί τον Χάνιμπαλ Λέκτερ από την πασίγνωστη ταινία τρόμου του 1991, να ισχυρίζεται πως μοιάζει του Έλβις, να κινείται αριστοτεχνικά μεταξύ πολιτικής ρητορικής, προσβολών και θεωριών συνωμοσίας. Ο άνθρωπος που, όπως εξομολογήθηκε ο γιος του, τον δίδαξε πως υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων στον κόσμο, οι killers (αδίστακτοι) και οι losers (κορόιδα). Και ο Ντόναλντ έπρεπε και είναι killer.
Κανόνες; Νόμοι; Θεσμοί; Αυτά σύμφωνα με τον Ντόναλντ είναι για τα κορόιδα. Το μόνο ασυγχώρητο αμάρτημα στον κόσμο του Τραμπ είναι η αποτυχία στο να ενεργείς με γνώμονα το προσωπικό σου συμφέρον. Και σε αυτό τουλάχιστον το αμάρτημα ο Τραμπ δεν έχει υποπέσει.
Από τα ακίνητα της Νέας Υόρκης μέχρι τον Λευκό Οίκο, ο Τραμπ αψήφησε τους περιορισμούς που ισχύουν για τους περισσότερους από εμάς, και σε μεγάλο βαθμό ανταμείφθηκε γι’ αυτό.
O Ντόναλντ Τραμπ έχει κατακτήσει ένα σπάνιο, όσο και εξωφρενικό, προνόμιο: να μπορεί να λέει ό,τι θέλει – και αυτό να μην ενοχλεί τους υποστηρικτές του. Αντιμέτωπος με πολλά και σοβαρά δικαστικά προβλήματα, έφτασε στο σημείο να περιγράψει τον εαυτό του ως έναν «σύγχρονο Μαντέλα», δημοσιεύοντας ένα ψεύτικο σκίτσο του ακροατηρίου της δίκης στο οποίο εικονίζεται να κάθεται… ακριβώς δίπλα στον Ιησού Χριστό χρησιμοποιώντας την αίθουσα του δικαστηρίου σαν σκηνή, για να παρουσιάσει τον εαυτό του ως θύμα, υποστηρίζοντας ότι ένα διεφθαρμένο «βαθύ κράτος» πρόκειται να τον βλάψει.
Δεν παρέλειψε μάλιστα να παραλληλίσει τη δίκη του με αυτή του Χίτλερ, όταν ο αιμοσταγής ηγέτης της Γερμανίας κατηγορήθηκε για εσχάτη προδοσία και η δίκη του άρχισε στις 26 Φεβρουαρίου 1924, αλλά τελικά την 1η Απριλίου -κατά ειρωνικό τρόπο Πρωταπριλιά- ο δικαστής, αφού έκρινε ένοχο τον Χίτλερ, του επέβαλε την ελάχιστη ποινή σύμφωνα με τη βαυαρική νομοθεσία: πέντε χρόνια «έντιμου εγκλεισμού» με δυνατότητα πρόωρης αποφυλάκισης για καλή συμπεριφορά.
Δημοσκοπήσεις
Η μετέπειτα πορεία του αιμοσταγούς τυράννου απέδειξε το πόσο «καλός» ήταν.
Παρ’ όλα αυτά οι δημοσκοπήσεις δείχνουν να μην επηρεάζουν τους ψηφοφόρους. Γιατί συμβαίνει αυτό; Το πρώτο είναι ότι ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται για τα νομικά ζητήματα του Τραμπ. Το δεύτερο είναι η αντιδημοφιλία του Μπάιντεν. Το τρίτο είναι ένας συνδυασμός των δύο προηγουμένων. Οι Αμερικανοί δείχνουν να προτιμούν έναν άνθρωπο που κατηγορείται ότι πλήρωσε μια πορνοστάρ για να αποσιωπήσει τη σεξουαλική τους σχέση από τον εν ενεργεία πρόεδρό τους, αδιαφορώντας αν μετά από μια επανεκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ υπάρχει μεγάλη πιθανότητα για μια παγκόσμια κατάρρευση της δημοκρατίας και, σύμφωνα με ορισμένους αναλυτές, το ξέσπασμα ενός νέου εμφύλιου πολέμου στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Αυτός είναι ο δρόμος προς την απολυταρχία που θα πρέπει να μας ανησυχεί, καθώς οι προσπάθειες του Τραμπ για να κερδίσει τον Λευκό Οίκο εντείνονται. Εάν κερδίσει τις εκλογές, η αντίληψη κινδύνου στα σύνορα, οι χαλαροί κανόνες στους πολιτιστικούς θεσμούς, η κούραση από τον πόλεμο στην Ουκρανία και το τωρινό τέλμα στο Κογκρέσο θα μπορούσαν να τον ενθαρρύνουν να υιοθετήσει μια ακόμη πιο σκληρή στάση διακυβέρνησης από αυτήν της πρώτης θητείας, αφού η εκμετάλλευση μιας κατάστασης εξαίρεσης είναι μια πρακτική συνταγή για να κυβερνά κανείς σε περιόδους αβεβαιότητας. Επιτρέπει τη λήψη ακραίων μέτρων χωρίς να καταλύεται «επίσημα» η δημοκρατία. Μετατοπίζει την προσοχή στην ασφάλεια (ειδικά στα σύνορα) χωρίς στρατιωτικό νόμο. Και, κυρίως, τρέφεται με την απογοήτευση από τη δημοκρατία, χωρίς να την αποκηρύσσει.
