PLUS
Συνέβη κι αυτό. Συναυλία στο Ηρώδειο στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών με τρεις από τους κορυφαίους μουσικούς του κόσμου διακόπτεται από τα «μπαμ» και «μπουμ» από πυροτεχνήματα. Δεν ήταν πολύ κοντά, αλλά τόσο ώστε να «παρεμβαίνουν» στους ήχους από τους μουσικούς, οι οποίοι προφανώς εκπλήσσονται, ενώ οι περισσότεροι από τους θεατές παρακολουθούν εμβρόντητοι το ενσταντανέ.
«Κάποιος γάμος ή κάποιο πάρτι», ψιθυρίζουν. «Έχει και Pride απόψε», προσθέτει κάποιος άλλος. Όμως η αφορμή είναι το λιγότερο που απασχολεί. Τα πυροτεχνήματα, τα βεγγαλικά, τα «μπαμ» και «μπουμ» και οι κουμπουριές είναι τόσο συνήθη πια, που λες και γιορτάζουμε μέρα παρά μέρα την «Ημέρα της Ανεξαρτησίας», αδιαφορώντας για το εάν εκτός των παρισταμένων στο «ευτυχές γεγονός» ενοχλούν, ξεκουφαίνουν, τρομάζουν (ανθρώπους και ζώα) ή καίνε…
Τώρα που είπαμε καίνε, το μυαλό μας πάει στους πρώην Σοβιετικούς κροίσους επί θαλαμηγού στην Ύδρα, που έτσι για να νιώσουν ωραία έπρεπε να γεμίσουν τον ουρανό με πολύχρωμα αστεράκια και κρότο – και όσο για το δάσος που κάηκε, ήταν η κακιά στιγμή. Ένα ατύχημα ήταν, μωρέ, και γι’ αυτό αφέθηκαν να φύγουν από την Ελλάδα ανενόχλητοι. Μη χαλάσουμε και την εικόνα του Ξενίου Διός και δεν μας ξανάρθουν.
Όμως κάποια στιγμή πρέπει να δούμε και πιο σοβαρά το θέμα με τη χρήση των πυροτεχνημάτων. Αυτών που ανάβονται συχνά χωρίς την απαιτούμενη άδεια και, όχι σπάνια, χωρίς την απαραίτητη γνώση από εκείνους που τα χειρίζονται. Και να συμφωνήσουμε ότι όλα έχουν κάποια όρια. Σίγουρα η χαρά του ενός δεν μπορεί να σημαίνει «λύπη» για τους άλλους…
