Η νέα ολλανδική κυβέρνηση θέλει να εξαιρεθεί από τη μεταναστευτική πολιτική της ΕΕ

02/07/2024 23:40

Οι Κάτω Χώρες έχουν νέα κυβέρνηση και, μαζί της, νέες ιδέες.

Ο Dick Schoof, ένας 67χρονος ανεξάρτητος, ανέλαβε την πρωθυπουργία, υποστηριζόμενος από έναν συνασπισμό τεσσάρων κομμάτων: το ακροδεξιό, εθνικιστικό PVV, το συντηρητικό-φιλελεύθερο VVD, το λαϊκιστικό, φιλοαγροτικό BBB και το κεντροδεξιό, αντικαθεστωτικό NSC.

Λόγω του κυρίαρχου βάρους του PVV στην απροσδόκητη συμμαχία, το κοινό τους πρόγραμμα έρχεται με έντονη, δύσκολη εστίαση στο μεταναστευτικό, ένα καυτό θέμα που προκάλεσε την κατάρρευση της προηγούμενης κυβέρνησης και κυριάρχησε στον περσινό εκλογικό κύκλο.

Η συμφωνία περιγράφει μια εξαντλητική σειρά προτάσεων για τη μείωση των μεταναστευτικών ροών, οι οποίες, όπως λένε τα κόμματα, “ασκούν πίεση” στη στέγαση, την υγειονομική περίθαλψη, την εκπαίδευση, τους οικονομικούς πόρους και την “κοινωνική συνοχή”. Οι πρωτοβουλίες περιλαμβάνουν αυστηρότερες διαδικασίες εισδοχής, αντιστροφή του βάρους της απόδειξης ώστε να μειωθεί ο αριθμός των θετικών αποφάσεων, απέλαση “ακόμη και με τη βία” των ατόμων χωρίς έγκυρη άδεια παραμονής και άμεση επιστροφή των παράτυπων μεταναστών που συλλαμβάνονται στα βελγικά και γερμανικά σύνορα.

Στη συνέχεια, σε ένα κρίσιμο σημείο, το πρόγραμμα αναφέρει:

“Μια ρήτρα εξαίρεσης για την ευρωπαϊκή πολιτική ασύλου και μετανάστευσης θα υποβληθεί στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή το συντομότερο δυνατό”.

Το φιλόδοξο αίτημα, το οποίο δεν έχει ακόμη υποβληθεί επίσημα, τράβηξε γρήγορα την προσοχή των Βρυξελλών, καθώς προέκυψε την ίδια εβδομάδα που τα κράτη μέλη έδωσαν την τελική έγκριση στο Νέο Σύμφωνο για τη Μετανάστευση και το Άσυλο, μια συνολική μεταρρύθμιση που προβλέπει συλλογικούς, προβλέψιμους κανόνες για τη διαχείριση της άφιξης των αιτούντων άσυλο.

Οι διαπραγματεύσεις για τη μεταρρύθμιση διήρκεσαν σχεδόν τέσσερα χρόνια και ολοκλήρωσαν ένα πολιτικό εγχείρημα που απορροφούσε ενέργεια και το οποίο εκτεινόταν από τη μεταναστευτική κρίση του 2015-2016. Η είδηση ότι η Ολλανδία, ιδρυτικό μέλος της Ένωσης και μια ευημερούσα οικονομία, ήθελε να αποσυρθεί από παλαιότερους και μελλοντικούς νόμους έγινε δεκτή με αποτροπιασμό – και βαθύ σκεπτικισμό.

Άλλωστε, οι ρήτρες εξαίρεσης στην ΕΕ είναι μια σπανιότητα που μετριέται στα δάχτυλα του ενός χεριού.

Η Δανία έχει δύο: από την ευρωζώνη και από τον χώρο ελευθερίας, ασφάλειας και δικαιοσύνης (ΧΕΑΔ). Η Ιρλανδία έχει επίσης δύο: από τη ΣΑΧΖ, η οποία είναι ευέλικτη, και από τη ζώνη Σένγκεν, λόγω των κοινών συνόρων της με το Ηνωμένο Βασίλειο. Εν τω μεταξύ, η Πολωνία έχει μία: από τον Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων, που αφορά μόνο την πρακτική εφαρμογή του.