PLUS
Η εικόνα είναι γνώριμη. Αμέσως μετά από ακόμη μία μεγάλη, τεράστια καταστροφή, το πολιτικό γαϊτανάκι ξαναρχίζει για τις ευθύνες αυτών που δεν προέβλεψαν ότι τα ποτάμια στερεύουν, οι πηγές χάνονται, οι γεωτρήσεις βγαίνουν άγονες, οι καλλιέργειες καταστρέφονται, τα δέντρα ξεραίνονται, τα δάση μετατρέπονται σε άνυδρη καύσιμη ύλη και λαμπαδιάζουν, οι πεδιάδες γίνονται έρημοι και ούτω καθεξής… Και θα ακούσουμε πάλι λόγους επί λόγων για την κλιματική αλλαγή, την άνοδο της θερμοκρασίας, τη μείωση των χιονοπτώσεων – βροχοπτώσεων, την κακή και ελλιπή διαχείριση των υδάτινων πόρων μας και την επερχόμενη ερημοποίηση της ελληνικής γης!
Τα ίδια που ακούγαμε και πέρυσι και πρόπερσι και χρόνια τώρα από τότε που πρωτακούστηκαν όλα όσα σήμερα μας ταλαιπωρούν σαν προφητείες για ένα μέλλον με (δυσοίωνη) προοπτική που βρισκόταν πολύ κοντά μας.Μόνο που αυτά τα ξέραμε, όπως γνωρίζαμε και τις λύσεις ώστε να αντιστραφεί η περιβαλλοντική και παραγωγική κατηφόρα που είχαμε πάρει και να μη δούμε ακριβώς αυτά που βλέπουμε να παρελαύνουν στα τηλεοπτικά ρεπορτάζ. Αυτά που προέβλεπαν για το 2050 και τώρα κατέφθασαν πολύ νωρίτερα. Και τι έγινε; Η απάντηση είναι προφανής. Απολύτως τίποτα.
Οι διαπιστώσεις συνεχίζονται ακάθεκτες, η ανυπαρξία έργων υποδομής παγιώθηκε, ο σχεδιασμός είναι ανύπαρκτος και η ερημοποίηση συνεχίζει χρόνο με τον χρόνο την εισβολή της. Για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους. Στην κλιματική κρίση το μεγαλύτερο εμπόδιο είναι η ίδια η πολιτική μας φιλοσοφία. Η υπερκατανάλωση, καθώς δεν μπορούμε να διαχωρίσουμε την αγάπη μας για μεγαλύτερα, καλύτερα, γρηγορότερα, περισσότερα από αυτά που θα βοηθήσουν τον μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων να επιβιώσει και να ευδοκιμήσει, είναι
το εμπόδιο. Ο καπιταλισμός μάς έχει εκπαιδεύσει καλά.
