Νίκου Βασιλειάδη: Η εποχή της βίας

01/10/2024

Ανάγνωση: λιγότερο από 1 λεπτά

Καθημερινό σήριαλ εκτιμήσεων και αναλύσεων η βία των ανηλίκων. Αναζητούνται λύσεις και αναλύονται αιτίες. Η οικογένεια, το σχολείο, η κοινωνία, όλα στο μικροσκόπιο πολιτικών, νομικών, ψυχολόγων, κρατικών λειτουργών και προπάντων δημοσιογράφων.
Ας πούμε όμως και κάποια πράγματα που δεν αρθρώνονται μπροστά σε κάμερες αναζητώντας ένα τι φταίει.
Ίσως γιατί είναι χρόνια τώρα που ενέσκηψε στην Ελλάδα ο νεοφιλελεύθερος Μεσαίωνας. Οι γυρολόγοι της κυβερνητικής εξουσίας, λογής λογής πραματευτές της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, σταυροφόροι της μέχρι πενίας «εγκράτειας» και ο εσμός των αυλοκολάκων, γελωτοποιών και διανοουμένων μοναχών του φιλελεύθερου δόγματος άνοιξαν αυτή την αυλαία της «νέας εποχής» που πρέπει ν’ αλλάξει συθέμελα τα πάντα στη ζωή μας αναγνωρίζοντας την υπέρτατη εξουσία των ηγεμόνων της αναδιάρθρωσης που οδηγεί προς τη λιτότητα και προς μια σπαρτιατικού τύπου διαβίωση.

Και ενώ οι απανταχού καταδίκες του «σπάταλου» προτύπου λαϊκής κατανάλωσης αποτελούν το βασικό τενόρο γύρω από τον οποίο συντονίζονται τα ηθικοπλαστικά διδάγματα των κρατικών αξιωματούχων κάθε πολιτικής απόχρωσης, η ζωή μας έχει πλημμυρίσει από «μέτρα», «μάχες» του δίνονται ή αναγγέλλονται καθημερινά σ’ όλα τα επίπεδα: «μάχη» για τη σταθεροποίηση, «μάχη» για την ανάπτυξη, «μάχη» ενάντια στον πληθωρισμό, «μάχη» για τα ταμεία, «μάχη» για τη διεθνή νομιμότητα, «μάχη» κατά της τρομοκρατίας, «μάχη» για την ελευθερία της αγοράς…

Όλοι «μάχονται» σε όλα τα επίπεδα «για το καλό» του τόπου και των πολιτών που πρέπει βέβαια να περάσουν από πολλές συμπληγάδες: από την πολιτική και οργανωτική αδυναμία ενός κράτους που μόνον εισπράττει· από το φάσμα της ανεργίας και της εργοδοτικής τρομοκρατίας στον ιδιωτικό τομέα· από τους εκβιασμούς, τις μεταθέσεις, τις συκοφαντίες των «ρετιρέ» στο Δημόσιο Τομέα· από τη καταστολή των οργάνων της Τάξης και των δικαστηρίων από την ανυπαρξία της ιστορικά κατακτημένης πολιτικής κουλτούρας που νομοτελειακά οδηγεί στην παθητικοποίηση και στην εξατομίκευση.
Αμέτρητες «μάχες» ενώ ο «απλός λαός» πετσοκομμένος από τα μέτρα απολαμβάνει πρωινάδικα με δόσεις μαγειρικής και αστρονομίας.
Κανείς δεν μίλησε για την «πολιτική των πολιτικών» και τις τεράστιες συγκρούσεις που έλαβαν χώρα χωρίς σχεδόν να τις πάρουμε είδηση.

Μέσα σ’ ένα κλίμα που κυριαρχεί ο ανταγωνισμός, που η κατάρρευση κάθε έννοιας συλλογικότητας και κοινωνικής αλληλεγγύης πουλιέται ως εκσυγχρονισμός και πρόοδος, μέσα σ’ ένα νέο πλαίσιο που διαμόρφωσε η συντηρητική νεοφιλελεύθερη στροφή του τέλους της δεκαετίας του ’80 και η ανατολή της «νέας εποχής» το 1990, οι δεσμοί κοινωνικής αλληλεγγύης πρέπει να καταστραφούν σε όσο το δυνατόν νεαρότερη ηλικία, γιατί φαίνεται ότι παράγουν ένα πρότυπο αναντίστοιχο προς τις ανάγκες της «νέας εποχής».

Αυτή η στυγνή και γυμνή βαρβαρότητα που βαφτίστηκε «ανάπτυξη», είναι ο πυρήνας της καπιταλιστικής βαρβαρότητας που γεννά βία.

Οι αποσυνθετικές διαδικασίες που αναπτύσσονται μέχρι τον άκρατο ατομικισμό, την κοινωνική πολυδιάσπαση, την αντιφατικότητα, την καθήλωση και μέχρι τις νέες ομαδοποιήσεις με βάση τον επαγγελματισμό, τον φυλετισμό, τον κουλτουραλισμό προβάλλουν το όραμα ενός κοινωνικού Μεσαίωνα, την χωρίς όρια κοινωνική βία των κρατούντων, την απαξίωση της εργασίας, την ανεργία, τη ζούγκλα της ανασφάλειας.
Αυτή η διάρρηξη της συναίνεσης ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων με την πολιτική που στο όνομα του «καταστροφισμού» και της «εξυγίανσης» τους αφαιρεί όλο και περισσότερο το έδαφος κάτω από τα πόδια οδηγεί στην απαξίωση των πάντων και στην αντίδραση – απάντηση με βία κυρίως των νέων απέναντι στην βία που καθημερινά με παντοίους τρόπους η οικογένειά τους υφίσταται.