Νίκο Βασιλειάδη: Παράξενος κόσμος

Στη δύση έχουμε παράξενες συμπεριφορές. Μπορούμε να πουλάμε υπηρεσίες υγείας, μπορούμε να πουλάμε τραπέζια, μπορούμε να πουλάμε σκύλους ή γάτες, μπορούμε να πουλάμε οτιδήποτε. Αρκεί αυτό να μας φέρει κέρδος. Σε κάθε μια από αυτές τις περιπτώσεις είμαστε ξένοι – ουδέτεροι ως προς το εμπόρευμά μας. Ξένοι ως προς τους ασθενείς. Ξένοι προς τις παραγωγικές διαδικασίες. Ξένοι προς την παραγωγή μας. Ξένοι προς τις γάτες και τους σκύλους. Ξένοι προς τις πράξεις μας. Για εμάς η καρέκλα, η γάτα, ο ασθενής, ή τα τρόφιμα, είναι ένα και το αυτό: το κέρδος που μπορούν να μας αποδώσουν.

Έχουμε αποκτηνωμένες σχέσεις με το «εμπόρευμά» μας. Δεν νοιαζόμαστε καθόλου για τις συνέπειες όσων κάνουμε, για τις επιπτώσεις του έργου μας. Αρκεί να γίνει η συναλλαγή. Μέχρι τη στιγμή της κατάκτησης του αντιτίμου. Κι αν το εμπόρευμα μας δεν αποφέρει αυτό που μας υποσχεθήκαμε, τότε γινόμαστε βίαιοι μαζί του. Περιφρονητικοί, απαξιωτικοί. Ακόμη πιο σκληροί.

Στη δύση έχουμε παράξενες σχέσεις με ό,τι βρίσκεται κοντά στο τέλος της ζωής του. Δε μας αρέσει να το κοιτάμε. Δε μας αρέσει τίποτα σε όσους έχουν τα μάτια της δύσης, που ζυγώνει. Φερόμαστε κλινικά. Φερόμαστε στεγνά. Δεν έχουμε υπομονή. Απομακρυνόμαστε. Απομακρύνουμε εκείνους που το μέλλον τους λιγοστεύει. Που κυρτώνουν απ’ το βάρος του πεπραγμένου. Που δε μπορούν να μας υποσχεθούν κανένα μέλλον. Μα αν τύχει και βρεθούμε, πράγμα φυσιολογικό, στη θέση τους σιωπάμε. Τότε μας ενοχλεί αυτή η περιφρόνηση και η απαξίωση. Στην δύση δεν μπορούμε να συμφιλιωθούμε με τη φθορά του εαυτού μας. Αν δεν μπορούμε να τραβήξουμε μάτια, προγούλια μάγουλα, κοιλιές. Να βάλουμε βυζιά ή μαλλιά τότε μόνο αναγκαστικά το υπομένουμε. Σαν το πέρασμα του χρόνου να είναι αποκλειστικά δική μας ευθύνη. Στη δύση ό,τι παλιώνει και γερνά, είναι βάρος. Και τα βάρη πετιούνται.