PLUS
Ο ηθοποιός Δημήτρης Αντωνίου κλήθηκε να αποδείξει με επίσημο έγγραφο πως έχει ακρωτηριαστεί στο δεξί χέρι προκειμένου να βγάλει ένα διαβατήριο.
Ένα ασύλληπτο περιστατικό κατήγγειλε ο ΑμεΑ ηθοποιός, Δημήτρης Αντωνίου, ο οποίος κλήθηκε να αποδείξει με επίσημο έγγραφο πως έχει ακρωτηριαστεί στο δεξί χέρι, προκειμένου να βγάλει ένα διαβατήριο, στη Θεσσαλονίκη.
Όπως εξηγεί σε ανάρτησή του στα social media, αρχικά μετέβη στο ΑΤ Νέων Επιβατών, καθώς στο ΑΤ Καλαμαριάς δεν υπήρχε πρόσβαση για ΑμεΑ, προκειμένου να βγάλει ένα διαβατήριο.
Δεν φανταζόταν ότι αυτή θα ήταν η μικρότερη δυσκολία που θα συναντούσε, καθώς στο νέο τμήμα του ζήτησαν να αποδείξει ότι έχει ακρωτηριαστεί στο δεξί του χέρι, με επίσημο έγγραφο.
«Έχασα το χέρι μου πριν χρόνια σε ένα τροχαίο ατύχημα» υποστηρίζει πως ανέφερε μεταξύ άλλων ο ίδιος, με τον αστυνομικό να του απαντά «θέλω ένα χαρτί γιατρού που να λέει ότι δεν έχεις δεξί χέρι. Και να γράψει και γιατί δεν έχεις χέρι».
«Με ρωτάνε συχνά πώς μπορώ να διακωμωδώ καταστάσεις που θα έπρεπε να με εξοργίζουν. Ας πάρουμε ένα παράδειγμα και να μου πείτε εσείς εάν και πώς μπορώ. Πριν από λίγους μήνες χρειάστηκε να βγάλω διαβατήριο. Παίρνω τηλέφωνο το κοντινότερο αστυνομικό τμήμα (Καλαμαριά) να ρωτήσω αν έχω πρόσβαση. Μου λένε “όχι”. Λέω κάποιο άλλο εδώ κοντά; Μου λένε “όχι, κανένα”. “Και πώς θα βγάλω διαβατήριο;”, ρωτάω. “Θα πας στους Νέους Επιβάτες, μόνο εκεί μπορείς”. “Ψυχραιμία Δημήτρη”, λέω μέσα μου. Ευκαιρία για εκδρομούλα.
Τρώμε κινησούλα και φτάνουμε με τη Βάσια σε 1 ώρα και 15 λεπτά. “Όλα καλά Μήτσο”, λέω στον εαυτό μου. “Η δουλειά σου να γίνει”. Και πάω να μπω στο κτήριο. Η ράμπα που θα μου έδινε την πολυπόθητη πρόσβαση είναι μία στενή, απότομη και σκουριασμένη κατασκευή. Με μια περίεργη στροφή που μου έβγαζε το μισό αμαξίδιο στον αέρα. “Ψυχραιμία Τζίμη”, το χεις.
Και πράγματι τα καταφέρνω. Επιτέλους! Ξεκινάω να ψάχνω το αρμόδιο γραφείο. Το ασανσέρ είναι οκ. “Πάμεεεεε Μητσάρα”, τσιρίζω χαρούμενος μέσα μου. Και φτάνω στο γραφείο. Τέλεια. Ο αστυνόμος είναι σοβαρός και κοιτάει όλα τα έγγραφα που χρειάζονταν. Μετά κοιτάει εμένα. Μετά κοιτάει πάλι τα χαρτιά. Μετά πάλι εμένα. Και μετά μου κάτι τη μαγική ερώτηση “Που είναι το δεξί σου χέρι;;”
Μου πέρασαν πολλές απαντήσεις από το νου. Προβάδισμα όμως είχε μία. “Το άφησα στο σπίτι, γιατί μου ζήτησε η μάνα μου να της δώσω ένα χεράκι με τις δουλειές”. Τελικά όμως δίστασα και είπα την αλήθεια. “Έχασα το χέρι μου πριν χρόνια σε ένα τροχαίο ατύχημα” και με το που τελειώνω την πρόταση, αρχίζω και αγχώνομαι με τη χαζομάρα που είπα. “Αν δεν καταλάβει τη μεταφορά και με βάλει πρώτα να κάνω δήλωση για απολεσθέντα;;”. Αλλά όχι, ευτυχώς το ΄πιασε.
“Στην ταυτότητά σου γιατί έχεις το δεξί σου χέρι;;. Πείτε την αλήθεια… δεν σας περνάνε και εσάς πολλές απαντήσεις από το μυαλό;; Εγώ όμως είμαι καλό παιδί και “τον λυπήθηκα’’. Του απάντησα ψύχραιμα και ειλικρινά. Αυτός όμως δεν με λυπήθηκε. Έριξε τη βόμβα του. “Θέλω ένα χαρτί γιατρού που να λέει ότι δεν έχεις δεξί χέρι. Και να γράψει και γιατί δεν έχεις χέρι”. Τη συνέχεια δεν σας τη λέω, γιατί μια μέρα μπορεί να τα βάλω σε καινούργια παράσταση. Βλέπετε όμως ότι δεν φταίω εγώ, έτσι;; Η ελληνική πραγματικότητα γεννάει την κωμωδία, όχι εγώ».
