PLUS
Χτίζοντας την αεράμυνα του Αιγαίου προσπαθεί η κυβέρνηση να αποκρούσει τις νέες επιθέσεις της Τουρκίας. Τις προηγούμενες ημέρες είδαμε και πάλι ένα κρεσέντο της τουρκικής προκλητικότητας με το να αμφισβητεί εκ νέου τη συνθήκη της Λωζάνης.
Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΠΕΡΙΒΟΛΑΡΗ
Αντίσταση της κυβέρνησης (σε όλα τα επίπεδα) απέναντι στις επιθετικές κινήσεις της Άγκυρας
Η Τουρκία λειτουργεί ως αναθεωρητική και στρατιωτική δύναμη και στην πραγματικότητα ήδη έχει καταστρατηγήσει τη συνθήκη της Λωζάνης σε ό,τι αφορά τη Συρία, το Ιράκ και τη Λιβύη όπου έχει παρουσία. Νέος στόχος της είναι το Αιγαίο και τα Βαλκάνια.
Πώς προσπαθεί να βάλει πόδι η Τουρκία σε όλα αυτά; Σε ό,τι αφορά τα Βαλκάνια, με τη χρήση των τζιχαντιστών, οι οποίοι ήδη δρουν στην Αρμενία και το Αζερμπαϊτζάν. Σε ό,τι αφορά τη χώρα μας, πιέζοντας να καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για να αποκτήσει κυρίαρχο ρόλο σε όλους τους πόρους του Αιγαίου. Η μέχρι τώρα στρατηγική των ελληνικών κυβερνήσεων ήταν να αφήνει το θέμα για τον επόμενο. Αυτό, όμως, η τωρινή ελληνική κυβέρνηση θέλει να το αλλάξει.
Η Τουρκία ποντάρει ότι μπορεί να αποτελεί το μακρύ χέρι των Αμερικανών στην Απχαζία, ακόμα, ακόμα και στη Γεωργία και στην Ουκρανία, δηλαδή, να έχει την ηγεμονία στο ΝΑΤΟ σε ό,τι αφορά την Ανατολική Μεσόγειο και στις λεγόμενες περιοχές του πάλαια ποτέ ανατολικού ζητήματος. Δεν πρέπει να λησμονεί κανείς ότι για την περιοχή της Κριμαίας έχουν γίνει αιματηροί πόλεμοι. Η Τουρκία διαπραγματεύεται με τη Ρωσία για να κερδίσει αυτό που θέλει από τις ΗΠΑ και τη Γερμανία. Η δε Ευρωπαϊκή Ένωση, ελλείψει ενιαίας αμυντικής και εξωτερικής πολιτικής, υποχωρεί συνεχώς απέναντι στις επιθυμίες του Ερντογάν.
Στην εγχώρια δημόσια συζήτηση μπορεί να λέμε ότι στις 20 του Ιανουαρίου αναλαμβάνει ο Μπάιντεν και θα αλλάξουν η πολιτική οι ΗΠΑ, όμως, πλανόμαστε πλάνην οικτράν. Για παράδειγμα, ο σύμβουλος ασφαλείας Ρόμπερτ Ο’ Μπράιεν, δηλαδή ο νούμερο ένα σύμβουλος του νέου προέδρου, έχει σύζυγο Τουρκάλα. Η γραμμή Μπάιντεν είναι να ακολουθηθεί η πάγια εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, όπως την χαράσσει η γραφειοκρατία του υπουργείου Εξωτερικών και όχι να κάνει προσωπική πολιτική ο πρόεδρος, όπως συνέβη με τον Τραμπ. Όμως, η γραφειοκρατία θεωρούσε και θεωρεί βασικό βραχίονα των αμερικανικών συμφερόντων την Τουρκία και τη θέλει εντός ΝΑΤΟ, με αναβαθμισμένο ρόλο, και όχι εκτός.
Ομοίως, ο Ερντογάν είναι έτοιμος να εξασφαλίσει τα γερμανικά συμφέροντα στην Ανατολή, αλλά αυτό είναι μία άλλη μεγάλη κουβέντα με ιστορικό υπόβαθρο πριν από τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους. Γι’ αυτό θα πρέπει να κρατάμε πολύ μικρό καλάθι και σε ό,τι αφορά τις κυρώσεις προς την Τουρκία από την Ευρωπαϊκή Ένωση στη Σύνοδο του Μαρτίου.
Μετά απ’ όλα αυτά επιστρέφουμε στο τι κάνει η Ελλάδα. Για να καθίσει στο τραπέζι με την Τουρκία πρέπει να έχει γίνει ισχυρή αμυντικά. Δεν φτάνουν μόνο τα αεροπλάνα Rafale, χρειάζονται και οι φρεγάτες, χρειάζονται όλα εκείνα τα οπλικά συστήματα που θα ισχυροποιήσουν την αεράμυνα και τη ναυτική άμυνα της χώρας. Σε κάθε άλλη περίπτωση η χώρα μας θα βγει χαμένη. Και ναι μεν δεν μπορεί να υποστεί εθνική καταστροφή, όπως υπέστη ο ελληνισμός για τελευταία φορά στην Κύπρο, αλλά αν οι Τούρκοι πατήσουν πόδι στα πέριξ του Καστελόριζου για εκμετάλλευση των ενεργειακών πόρων, δεν θα φύγουν ποτέ από εκεί.
Όπως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΜΠΑΜ» που κυκλοφορεί
