Αυτό που δεν έγινε το 2010

Είναι προφανές ότι άλλο μήνυμα στείλαμε εμείς (sic) και άλλο εξέλαβαν οι Ευρωπαίοι. Είναι επίσης προφανές ότι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος δεν μας προσθέτει διαπραγματευτική ισχύ όπως, λαθεμένα, πίστευαν κάποιοι. Στην Σύνοδο Κορυφής που συγκαλείται τα επόμενα 24ωρα το δίλημμα το οποίο θέτουν οι υπόλοιποι 18 είναι σαφές: Είτε μένετε μαζί μας με συγκεκριμένες και πολύ σκληρές μεταρρυθμίσεις, είτε γεια χαρά…

Oι μεταρρυθμίσεις θα αφορούν ένα ιδιαίτερα σκληρό πρόγραμμα το οποίο αποκλείεται να μπορέσει να σηκώσει στις πλάτες της η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ. Στην πραγματικότητα θα είναι ένα take it or leave it. Με την διαφορά ότι δεν θα υπάρχει άλλος χρόνος.

Ο Αλέξης Τσίπρας, σήμερα, δεν θα πρέπει να είναι ο πλέον ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο. Κατάφερε να διαλύσει τους εσωτερικούς του αντιπάλους και να οδηγήσει τον Αντώνη Σαμαρά σε παραίτηση. Αλλά αυτό ήταν το ζητούμενο;

Μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν. Η λύση είναι μια. Συστράτευση όλων των δυνάμεων. Πολιτικών και κοινωνικών. Ο στόχος ένας: Παραμονή της χώρας μας στην Ευρώπη και την ευρωζώνη. Είναι κάτι το οποίο έπρεπε να είχε γίνει από το 2010. Αν από τότε κάποιοι δεν ανέβαιναν στα κάγκελα και έβαζαν το εμείς επάνω από το εγώ είναι σίγουρο ότι δεν θα βιώναμε τις κρίσιμες στιγμές που βιώνουμε τώρα.

ΥΓ. Οι λόγοι για τους οποίους το θέμα της Συνόδου Κορυφής θα είναι η παραμονή της χώρας μας στο ευρώ η όχι θα πρέπει να αναζητηθούν σε δεύτερο χρόνο.