PLUS
Με έναυσμα την χθεσινή παρουσίαση του νέου φωτισμού του ιερού βράχου της Ακροπόλεως ήρθαν στο μυαλό μνήμες του παλιού και αγαπημένου “Ήχος και Φως”. “Ήχος και Φως” ήταν ένα είδος θεατρικής παράστασης χωρίς ηθοποιούς, το οποίο ένωνε τη σκηνική δράση, το λόγο, τη μουσική και το φως με την αρχιτεκτονική.
Του Νίκου Βασιλειάδη
Αποτελούσε ένα μοντέρνο είδος αναπαραστατικής τέχνης (performing art), στερεοφωνικής ραδιοφωνικής παράστασης, συνδυασμένη με το φως και την αρχιτεκτονική.
Μιας παράσταση που ο ήχος και φως ήταν σαν να βγαίνουν μέσα από τις πέτρες-μνημεία, τα οποία άκουσαν τους διάλογους στους φυσικούς τους χρόνους και τους απορρόφησαν. Ο φωτισμός εξαφάνιζε το σύγχρονο φυσικό περιβάλλον γύρω από τα μνημεία και καταφέρνοντας μαζί με τη μουσική να συμπιέσει αιώνες ολόκληρους μέσα σε μερικά λεπτά, σε μετέφερε στο μακρινό παρελθόν.
Το “Ήχος και Φως” ήταν από ομορφότερα θεάματα του καλοκαιριού, που μπορούσες να απολαύσεις στις παρυφές της Ακρόπολης. Εκεί, ανάμεσα σε χρώματα και αγαπημένες φωνές, οι αισθήσεις σου γέμιζαν από την ιστορία και το μυαλό σου έφτιαχνε τις δικές του παραστάσεις. Δεν χρειαζόταν εξάλλου και πολύ για να «δουλέψει» η φαντασία. Το περιβάλλον το ίδιο ήταν αυτό που ακουμπούσε απαλά στα μάτια σου, χιλιάδες χρόνια ιστορίας σμιλεμένα σε κάθε πέτρα. Δεν ξέρω πότε και γιατί, και ποιός υπουργός Πολιτισμού, αποφάσισε να σταματήσει το «Ήχος και Φως» από την Ακρόπολη.
Βλέποντας όμως χθες τα μνημεία να λούζονται από το λευκό φως (η αλήθεια είναι πως το βρήκα λίγο ψυχρό) σκέφτηκα πώς θα μπορούσαμε να ζωντανέψουμε περισσότερο την ιστορία μας επαναφέροντας τον θεσμό του “Ήχος και Φως”. Και γιατί όχι να το εφαρμόσουμε και σε άλλα μνημεία ώστε να δημιουργηθούν κίνητρα για το νυκτερινό καλοκαιρινό «ζωντάνεμα» των δεκάδων αρχαιολογικών χώρων που υπάρχουν στην ελληνική επικράτεια.
Να μπορούσε ο ταξιδιώτης, ο τουρίστας να περιδιαβεί νύχτα το μαγικό τοπίο της Ολυμπίας, των Δελφών, του Δίου, της Δωδώνης, της Επιδαύρου, μέσα από ένα παραμυθένιο τοπίο, να νοιώσει και να ακούσει με τα μάτια και την καρδιά την παράδοση και την ιστορία του κάθε αρχαιολογικού χώρου που θα ζωντάνευε κάτω από το φως των αστεριών.
Έχω στο μυαλό μου Το Ήχος και Φως της Ρόδου που μικρός είχα παρακολουθήσει μαγεμένος από την φωνή του μεγάλου Μάνου Κατράκη στα ελληνικά και του Πήτερ Ουστίνοφ στα αγγλικά, (αλήθεια τί απέγινε το Ήχος και Φως στην Ρόδο;) ή τους νυχτερινούς περιπάτους που διοργανώνονται στις ευρωπαϊκές πόλεις, προσελκύοντας χιλιάδες τουρίστες που αναζητούν κάτι περισσότερο από μια ψυχρή ολιγόλεπτη στυλιζαρισμένη ξενάγηση στην διάρκεια μιας ημερήσιας επίσκεψης.
Ποιος θα μπορούσε να αντισταθεί σε έναν μαγικό νυχτερινό περίπατο εκεί που δίδαξε ο Σωκράτης, εκεί που αγόρευσε τον επιτάφιό του ο Περικλής διδάσκοντάς μας την Δημοκρατία, εκεί όπου ο σπόρος του χριστιανικού μηνύματος «κατέπεσε επί την πέτρα» από τον απόστολο Παύλο;
