Αλέξης Γεωργούλης: Ευρωβουλευτής ή Παρουσιαστής;

Κι ύστερα μου μιλάει για το μονοπάτι που υιοθέτησε πρόσφατα «εκεί ακριβώς που είναι οι ρίζες μου» και για το κοινωνικό παντοπωλείο της Λάρισας όπου κατά το lockdown «τροφοδότησε» τους συμπολίτες του με διάφορα προϊόντα που είχαν ανάγκη. Ξαφνικά μοιάζει σφιγμένος. Δεν είναι από τον πόνο στο πόδι αλλά από εκείνο το rec που πατάω απότομα στην οθόνη του κινητού. «Να υποθέσω πως τα χτυπήματα από τη στιγμή που ανέλαβες τη θέση του Ευρωβουλευτή πόνεσαν περισσότερο», του λέω. Κουνάει το κεφάλι καταφατικά – ευτυχώς δεν έχει πάψει να χαμογελά…

– Στις 17.50 στο OPEN, πρεμιέρα με το τηλεπαιχνίδι «Joker» από το πόστο του παρουσιαστή…
Και για μια ώρα κοντά σας. Το «Joker» παίζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα και πολλοί το παρομοιάζουν με άλλα παιχνίδια γνώσεων, όπως λ.χ. το «ποιος θέλει να γίνει εκατομμυριούχος». Ωστόσο, το «Joker» έχει διαφορετικό format, καθώς δεν απαιτεί μόνο γνώσεις αλλά και στρατηγική…

– Τι ρόλο έχει παίξει η στρατηγική στη ζωή σου; Την γνωρίζεις αυτή την κυρία ή είστε εντελώς άγνωστοι;
Την κυρία αυτή την θεωρώ φίλη.

– Φίλη ακούω…
Ναι, ωστόσο η στρατηγική αυτή έχει να κάνει περισσότερο με το τι συμβαίνει «τώρα», με το πώς συντονίζομαι στο «σήμερα» κι όχι με όσα φαντάζομαι ή επιλέγω να συμβούν αύριο. Τι θέλω να πω με αυτό; Αν κάθομαι και επενδύω στο μέλλον, πλανάροντας κινήσεις είναι σαν «κλειδώνω» όσα ζω αυτή τη στιγμή. Η δική μου στρατηγική είναι το  ένστικτο, η διαίσθηση. Εμπιστεύομαι το ένστικτό μου στο οποίο έχω δώσει πολλές ευκαιρίες, μαθαίνω πότε μου λέει την αλήθεια, το ακολουθώ και στη συνέχεια το παντρεύω με την λογική…

– Πολύ περίπλοκο και πολύπλοκο. Δε σε κουράζει όλο αυτό;
Περίπλοκο είναι το να ζεις σχεδιάζοντας στρατηγικές για το αύριο. Είναι μαρτυρικό να κινείς τη ζωή σου με το σκεπτικό: «Κάνω αυτό γι΄αυτό το λόγο κι αν δε γίνει αυτό θα γίνει εκείνο κι ετούτο ή το άλλο και το παρ’άλλο». Η ζωή είναι πολύ μικρή και απρόβλεπτη για να χάνουμε τη στιγμή.

– Εσένα το ΤΖΟΚΕΡ σου έχει τύχει ποτέ, υπό την έννοια της τύχης;
Δεν την αντιλαμβάνομαι έτσι την τύχη. Για μένα υπάρχει μια «αρχή διατήρησης της τύχης», όπως υπάρχει η «αρχή διατήρηση της ενέργειας» κι από εκεί, διατηρούμε την ενέργειά μας και προσελκύουμε την τύχη.

– Δεν έχεις πει ποτέ δηλαδή «Τι τυχερός που ήμουν ρε φίλε που γνώρισα αυτήν…» ή «που μου έκατσε αυτό»;
Θα σου πω ότι είμαι 100% ευγνώμων για τη ζωή μου. Γιατί όλα αυτά που έρχονται στη ζωή  μου, ακόμη και τα άσχημα, μου μαθαίνουν κάτι. Οπότε πιστεύω ότι ζω γενικώς μέσα στην εύνοια του ΤΖΟΚΕΡ.

– Στο Open, σίγουρα δεν είπες το «ναι» για τα χρήματα. Ποιος ήταν ο λόγος που δέχτηκες αυτή την πρόταση;
Υπάρχουν πάρα πολλοί λόγοι. Θα πω τον πιο σημαντικό. Είναι ο ίδιος λόγος για τον οποίον μπλέχτηκα με τα πολιτικά, τα καλλιτεχνικά και με  οτιδήποτε αφορά στην έκθεσή μου. Ουσιαστικά ο λόγος είναι ότι με προσελκύει σαν μαγνήτης ό,τι έχει να κάνει με την επικοινωνία με τον κόσμο, με το σύνολο. Από παιδί ήθελα να εξερευνήσω τον κόσμο, ένιωθα την ανάγκη της επαφής του. Η επικοινωνία αυτή έρχεται με πάρα πολλούς τρόπους και η τηλεόραση είναι ένα μέσο για να την διατηρώ. Είμαι εκεί, εκτίθεμαι, με βλέπει ο κόσμος, τον βλέπω και επικοινωνούμε. Μου αρέσει να υπάρχει η ανακύκλωση αυτής της ενέργειας. Άρα για να απαντήσω και να είναι ξεκάθαρο: Είπα το «ναι» διότι θέλω να διατηρήσω την επαφή μου με τον κόσμο.

– Θα παρουσίαζες ένα ριάλιτι, τύπου Big Brother;
Όχι, γιατί με αυτό δεν δημιουργείς επαφή με τον κόσμο, αλλά λοβοτομή στον κόσμο… Θα απέφευγα να κάνω κάτι, οτιδήποτε, έχει αρνητικό αντίκτυπο στον κόσμο.  Είτε ως ηθοποιός, είτε ως πολιτικός, είτε ως παρουσιαστής, γενικά ως Αλέξης. Όπως λέει και η μάνα μου «Ο κόσμος σε αγαπάει πάρα πολύ, πρέπει να του δώσεις πίσω την αγάπη που σου έδωσε…». Αγάπη λοιπόν, όχι τοξικότητα.

– Του τη δίνεις πίσω;
Προσπαθώ. Ακόμη και στις περιπτώσεις που λαμβάνω αρνητικά πράγματα θέλω να επιστρέφω στον κόσμο μόνο θετικά.

– Έχεις επιστρέψει στον κόσμο κάτι; Μέσα από την πολιτική, τώρα λέμε
Μέσα από την πολιτική προσπαθώ πάρα πολύ. Κατ’ αρχάς στο ξεκίνημά μου, πριν ακόμη εκλεγώ, είχα δώσει στον κόσμο την «υπόσχεση» ότι θα ασχοληθώ με τα πολιτιστικά. Ο πολιτισμός αποτελεί για μένα το ύψιστο αγαθό που μπορεί να παράξει μια κοινωνία. Η οικονομία, τα δικαιώματα, τα ανθρώπινα δικαιώματα, όλα αυτά συντελούν στο να δημιουργήσουμε εκείνο τον πολιτισμό, που θα μας επιτρέψει να απολαύσουμε μια ζωή με νόημα. Σήμερα, ασχολούμαι όσο μπορώ με τον πολιτισμό προσφέροντας όση γνώση διαθέτω επάνω στο θέμα. Από την αρχή της θητείας μου έχουν προκύψει πολλά προβλήματα, με τον COVID-19 έγιναν πολύ περισσότερα, αλλά νομίζω πως έχουμε αποτρέψει πολύ μεγάλες καταστροφές, επειδή ακριβώς κάναμε δουλειά στο Ευρωκοινοβούλιο.

– Όπως;
Να ξεκινήσω από την αρχή. ΄Ερχεται η Κομισιόν, δίνει τα ονόματα στα χαρτοφυλάκια της και δεν υπάρχουν πουθενά οι όροι «πολιτισμός» και «εκπαίδευση». Αυτό το πράγμα, είναι τραγικό για μια κοινωνία. Είναι σαν να σου λέει ουσιαστικά: «Η εκπαίδευση και ο πολιτισμός σας δεν με ενδιαφέρουν καθόλου. Τα αγνοώ». Εκεί αντιδράσαμε πάρα πολύ. Μετά την αντίδραση και την δουλειά μας το αποτέλεσμα ήταν να επαναφέρουν τελικά τον όρο στα Χαρτοφυλάκια.

– Αυτό σημαίνει πως θα πάρουμε κάποια χρήματα;
Όχι. Σημαίνει ότι τουλάχιστον τυπικά τους αναγκάσαμε να μπουν στη διαδικασία να ασχοληθούν με το τι παράγει η Ευρώπη σε επίπεδο Πολιτισμού. Στο «recovery plan», επίσης, δεν υπήρχε καμία αναφορά στον πολιτισμό. Καταφέραμε την περασμένη εβδομάδα να περάσει με συντριπτική πλειοψηφία στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το ψήφισμά μας για την Πολιτιστική Ανάκαμψη της Ευρώπης, όπου μεταξύ άλλων ζητάμε το 2% του προϋπολογισμού του πλάνου ανάκαμψης  να πάει στον Πολιτισμό και να μην μειωθούν τα χρήματα του προγράμματος «Δημιουργική Ευρώπη» από το οποίο θα μπορούσαν να ωφεληθούν πολλοί ανεξάρτητοι και αυτοαπασχολούμενοι καλλιτέχνες. Για μένα, είναι ό,τι πιο σημαντικό έχει γίνει μέχρι σήμερα. Είναι κάτι σαν joker…

– Η θέση του ευρωβουλευτή στις ευρωεκλογές του 2019 ήταν Joker; Το περίμενες ότι θα εκλεγείς;
Δεν μπορώ να σου πω ότι ήμουν σίγουρος.

– Πολιτικάντικη απάντηση….
Κοίταξε: Αν δεν το περίμενα δε θα έβαζα. Ήθελα όμως να εκλεγώ. Ο λόγος που έμπλεξα με τα κοινά ήταν καθαρά για τον πολιτισμό. Ήθελα να βγω μπροστά και να μιλήσω για τον πολιτισμό στην Ευρώπη, επειδή δυστυχώς ο πολιτισμός δεν είχε φωνή…

– Οι φωνές που έλεγαν «Έλα μωρέ, τι θα κάνει ο Γεωργούλης… δεν ξέρει από αυτά», σε επηρέασαν ή είπες «ΟΚ παιδιά, εγώ προχωράω και κάνω αυτό που θέλω να κάνω»;
Πάντα, οτιδήποτε κι αν ήθελα να κάνω υπήρχαν άνθρωποι που ήταν  εκεί για να με απογοητεύσουν. Ακόμη και στο Πολυτεχνείο , ακόμη και στα πρώτα μου βήματα στην υποκριτική, υπήρχε πάντα κάποιος που έλεγε «πού πας και τι κάνεις τώρα». Αυτό το φαινόμενο υπάρχει παντού.

– Δεν μου απάντησες αν σε επηρέασαν…
Θα σου πω πως ένας πολιτικός όπως ακριβώς κι ένας ηθοποιός, πρέπει να μπορεί να ακούει και να βλέπει και τις δύο πλευρές, και τα ωραία και τα άσχημα, και τα καλά και τα κακά. Να κοιτάζει το δίκαιο και όχι την προσωπική του βολή. Ο ηθοποιός όταν βγαίνει στην σκηνή, πρέπει να απαρνηθεί το «εγώ» του και να δοθεί στο κοινό. Το ίδιο πρέπει να κάνει και ο πολιτικός.
– Έπιασες ποτέ τον εαυτό σου να βαριέται σε αυτή τη δουλειά;
Είναι τόσα πολλά αυτά που έχουν συμβεί μέσα σε τόσο λίγο διάστημα που δεν πρόλαβα όχι να βαρεθώ, αλλά ούτε καν να σκεφτώ την προοπτική της βαρεμάρας. Τους πρώτους μήνες στο Ευρωκοινοβούλιο ξεκινούσα στις 8 το πρωί και τελείωνα στις 12 το βράδυ ενώ υπήρξαν φορές που έφευγα ακόμη και τα ξημερώματα. Υπήρχαν πράγματα που έπρεπε να στηθούν, άλλα που έπρεπε να γίνουν, ήθελα να μάθω κι έπρεπε να μάθω, πώς λειτουργεί το όλο σύστημα. Κάπως έτσι, ψήθηκα πολύ γρήγορα…

– Δεν είχε δηλαδή dolce vita στις Βρυξέλλες…
Ειδικά τους πρώτους τρεις μήνες δεν είχα βγει ποτέ έξω. Δεν προλάβαινα… Όχι, δεν ένιωσα την dolce vita των βρυξελλών Αυτό που ένιωσα ήταν τα χτυπήματα που μπορεί να φας μόνο και μόνο επειδή είσαι πολιτικά απέναντι. Η δική μου λογική ειδικά όσον αφορά στα θέματα του πολιτισμού είναι πως πρέπει να είμαστε ένα σώμα. Να προσπαθούμε να γεφυρώνουμε τις αποστάσεις κι όχι να δημιουργούμε μεγαλύτερη ένταση και πιο βαθιά ρήγματα. Οφείλουμε να δώσουμε τα χέρια για έναν σκοπό: τον πολιτισμό.

-Σ’ αυτή τη θέση βρέθηκες με τον ΣΥΡΙΖΑ. Μέσα σου νιώθεις αριστερός;
Μέσα μου νιώθω πολίτης. Νιώθω άνθρωπος. Ο λόγος που έμπλεξα με τα πολιτικά ήταν πως το έργο που είχε κάνει τότε ο υφυπουργός ψηφιακής πολιτικής, Λευτέρης Κρέτσος, με άγγιξε ως άνθρωπο της τέχνης. Βλέποντας την δουλειά που είχε γίνει στο ΕΚΟΜΕ (Εθνικό Κέντρο οπτικοακουστικών Μέσων) με σκοπό να προσελκύσει κόσμο για οπτικοακουστικές παραγωγές, βρήκαμε κοινό τόπο στο κομμάτι «πολιτισμός-πολιτική». Το ΕΚΟΜΕ, αυτό το σημαντικό εργαλείο της τέχνης, το είχαν όλες οι χώρες δίπλα μας και κινηματογραφικά ήταν πολύ πιο ανταγωνιστικές από ό,τι εμείς. Συζητώντας, είδα το μεγάλο κενό που υπάρχει στο ευρωκοινοβούλιο για την εκπροσώπηση του πολιτισμού κι έτσι ψήθηκα ή μάλλον πωρώθηκα με την έννοια του ονείρου, να συνδράμω σε όλη αυτή την ιστορία. Κι έκανα πολύ καλά διότι από την πρώτη στιγμή που πήγα στις Βρυξέλλες κατάλαβα ότι η πίεση είναι περισσότερο από αναγκαία.

Άρα αν η πρόταση ερχόταν από άλλο κόμμα θα κατέβαινες πάλι ευρωβουλευτής…;
Ναι, ο λόγος που αποδέχτηκα την πρόταση δεν ήταν κομματικός. Διότι για μένα, ο πολιτισμός είναι για να ενώνει και όχι για να διχάζει τον κόσμο. Αυτός είναι άλλωστε και ο στόχος μου στο Ευρωκοινοβούλιο: να δημιουργήσω γέφυρες με όλα τα άλλα κόμματα παρά τις διαφορές που μπορεί να έχουμε. Οποιαδήποτε διαφορά κι αν έχουμε, αν την βάλουμε πάνω στο τραπέζι του πολιτισμού θα βρούμε λύση.

Όταν βρέθηκες στην κριτική επιτροπή του Your Face Sounds Familiar (ΑΝΤ1) συνάδελφοί σου έκαναν λόγο για διπλοθεσίτες ευρωβουλευτές με ατάκες του στυλ: «Δεν γίνεται να παίρνεις έναν πολύ καλό μισθό και να πηγαίνεις να παίρνεις τη θέση ενός ανθρώπου που το έχει ανάγκη». Περιμένεις ανάλογες αντιδράσεις και σήμερα; Σε ενοχλούν;

Θεωρώ ότι ίσως και να υπάρξουν, δεν μπορώ όμως να απαντάω συνέχεια και συνέχεια στο ίδιο θέμα, επειδή μεγάλο μέρος της κριτικής είναι εκ του πονηρού. Δεν θεώρησα ποτέ τον εαυτό μου πολιτικό. Οι καλλιτέχνες μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο μέσα από την ευαισθησία και τη δημιουργία που καλλιεργούν και όταν οι καλλιτέχνες εμπλέκονται με τα κοινά, ακόμα περισσότερο. Με αυτή τη λογική δεν θεώρησα ποτέ τον εαυτό μου πολιτικό. Για μένα πολιτική είναι και όλες αυτές οι εθελοντικές συμμετοχές σε δράσεις, η κινητοποίηση του κόσμου για κοινωνικούς σκοπούς, όπως κάνω και την περίοδο της πανδημίας, ακριβώς επειδή θέλουν να χρησιμοποιήσουν την εικόνα μου. Το να προσφέρει ένας καλλιτέχνης την αναγνωρισιμότητά του για το καλό του συνόλου, είναι επίσης πολιτική και μάλιστα σοβαρή. Ούτε αυτό που επί χρόνια είναι το επάγγελμα μου θα αλλάξω, ούτε θα με επηρεάσουν σχόλια που δεν ασκούν κριτική επί της ουσίας των πρωτοβουλιών που αναλαμβάνω στην Ευρωβουλή. Όσο για το πώς τα προλαβαίνω;… Με επιμονή, αποφασιστικότητα, σκληρή δουλειά και μία φανταστική ομάδα συνεργατών, τους οποίους θέλω να ευχαριστήσω.

– Δηλαδή θα μπλεκόσουν με την πολιτική ακόμη κι αν δεν είχε χρηματικές απολαβές;
Το έχω ήδη κάνει ως δημοτικός σύμβουλος, μία θέση από την οποία δεν έπαιρνα ούτε μία δραχμή. Τότε που είχε προκύψει ουσιαστικός λόγος και δεν μπορούσα να ανταποκριθώ, επειδή έπρεπε να φύγω από την Ελλάδα, παραιτήθηκα. Δεν είμαι επαγγελματίας πολιτικός.

– Covid-19 και συνάδελφοί σου που διεκδικούν τη ζωή τους στον δρόμο. Ο κορωνοϊός δοκιμάζει σκληρά τον πολιτισμό. Τι έχεις να πεις σε αυτούς τους ανθρώπους;
Ο χώρος του πολιτισμού είναι ένα από τα μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας… και ξέρεις τι είναι αντιφατικό… ότι οι καλλιτέχνες ήταν το βασικό στήριγμα της κοινωνίας μέσα στο Lockdown, όπως και σε κάθε κρίση. Στην Ευρώπη, υπολογίζεται ότι για το 2020, ο τομέας έχει δεχθεί πλήγμα σε ποσοστό 80% του κύκλου εργασιών του. Μιλάμε για τραγικό χτύπημα και το μεγάλο δυστύχημα σε σχέση με όλους τους άλλους τομείς είναι πως ο πολιτισμός θα ανακάμψει τελευταίος. Αυτό σημαίνει ότι χρειάζεται πολύ μεγάλη βοήθεια και πως όλοι μας οφείλουμε να επιδείξουμε μεγάλη γενναιότητα. Οφείλουμε συνολικά ως κοινωνία, να επενδύσουμε και να στηρίξουμε τους καλλιτέχνες, να βρούμε νέους τρόπους αποζημίωσης και δίκαιων απολαβών, ειδικά στην περίοδο αυτή που η τέχνη αντιμετωπίζει και την πρόκληση της ψηφιοποίησης. Και δεν είναι μόνο οι καλλιτέχνες…. είναι όλοι οι άνθρωποι που εργάζονται μπροστά και πίσω από τις κάμερες. O πολιτισμός είναι συμπληρωματική αρμοδιότητα της ΕΕ και το μεγαλύτερο βάρος πέφτει στα κράτη – μέλη. Η πανδημία έδειξε ότι όπως με την υγεία, σε κρίσιμους κλάδους, χρειάζεται περισσότερος συντονισμός και κοινή δράση από όλες τις χώρες. Στο Κοινοβούλιο έχουμε εστιάσει στο τρίπτυχο: «χρηματοδοτικά εργαλεία, εργασιακές σχέσεις – δικαιώματα και κοινή πολιτική» για να μπορέσουμε να πιέσουμε με προτάσεις για την πολιτιστική ανάκαμψη της Ευρώπης. Ήρθε η ώρα να χρησιμοποιήσουμε αυτήν την κρίση, για να λάβει ο πολιτισμός τη θέση που του αξίζει.

– Για κάποιους συναδέλφους σου είναι υποκριτικό να κλείνουν τα θέατρα και να μένουν ανοιχτές οι καφετέριες. Ποια είναι η άποψή σου;
Αυτή τη στιγμή, σε ολόκληρο τον κόσμο υπάρχει μια τεράστια παραπληροφόρηση, ένα ανακάτεμα της πληροφορίας που εμποδίζει τον κόσμο να καταλάβει τι συμβαίνει, με αποτέλεσμα να λειτουργεί συναισθηματικά, επιδεικνύοντας κραυγαλέες αντιδράσεις. Πρέπει πρώτα να κατανοήσουμε σε βάθος τι συμβαίνει για να δούμε μετά πώς μπορούμε να ανταποκριθούμε. Αυτή την στιγμή τα πράγματα για τους καλλιτέχνες είναι τόσο δύσκολα που αν δεν μπει μπροστά η πολιτεία να πει «εγώ θα βάλω πλάτη», αύριο δεν θα έχουμε όχι απλώς χρήματα, ούτε πολιτισμό. Κι αυτό είναι το πιο επικίνδυνο από όλα… γιατί ο πολιτισμός είναι αυτό που μας προσδιορίζει ως κοινωνία και η ταυτότητα και η κληρονομιά μας, σήμερα και αύριο.

– «Με ρωτάνε συνέχεια πότε θα παντρευτώ», έχεις δηλώσει. Πότε θα παντρευτείς;
Γι’ αυτό με ρωτάνε συνέχεια, επειδή δεν απαντάω! Πάλι δεν έχω απάντηση. Αν με ρωτάς για τον γάμο ως προοπτική μπορώ να σου πω ότι δεν την έχω απορρίψει αλλά δεν την κυνηγάω κιόλας.

– Έτσι όπως το πας θα είσαι ένας υπερήλικας μπαμπάς που δεν θα μπορεί να πάρει τα πόδια του…
Γιατί; Τώρα μπορώ;