PLUS
Ανήμερα της παγκόσμιας μέρας της ποίησης, της πρώτης μέρας της Άνοιξης, ανήμερα και των 83ων γενεθλίων του, ο ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος, δηλώνει και πάλι… “Εναντίον” και των γιορτών.
“Ακανθώδες το ερώτημα και δεν νομίζω να δύναται κανείς να δώσει τη σωστή απάντηση.
Ίσως, θα μπορούσα να πω ότι δίνει έκφραση στην ψυχική ανάγκη μιας μερίδας ανθρώπων που λέγονται ποιητές. Ίσως και σε ορισμένους από τους αναγνώστες τους.
Είναι απίθανο μυστήριο αυτό της ποίησης… Εμένα, πάντα μου άρεσαν, μου αρέσουν πολύ οι λέξεις…
Δεν μπορώ όμως να διεισδύσω σ’ αυτό το μυστήριο που λέγεται ποίηση…
Μπορεί όμως η ποίηση (δεν ξέρω εγώ από καθεστώτα, που λέει ο Αναγνωστάκης’) να αναστείλει πολέμους, να δώσει λύση σ΄ αυτή την κρίση που βιώνουμε; Δεν νομίζω…” δηλώνει στο Αθηναϊκό Πρακτορείο.
Καταβεβλημένος από την πρόσφατη, νέα περιπέτεια της υγείας του, παραμένει πάντα στο ισόγειο διαμέρισμά του στις Σαράντα Εκκλησιές της Θεσσαλονίκης, περιβεβλημένος από… ποιητές.
Ο Καβάφης κι ο Τσισάνης σε κάδρα στον τοίχο πάνω από το γραφείο του. Λίγα μέτρα πιο κάτω, η οδός Κωνσταντίνου Καβάφη, νοτιότερα η οδός Γεωργίου Βιζυηνού…
“Ανοησίες…, για τους εκδότες. Ίσως και για κάποιους ποιητές…” σχολιάζει για τη μέρα της ποίησης.
Όσο για τη χθεσινή ημέρα των γενεθλίων του; (γεννήθηκε στις 20 Μαρτίου του 1930): “Η μητέρα μου δεν ήθελε να μού γιορτάζει τα γενέθλια όταν ήμουν παιδί…
Πίστευε πως τα γενέθλια μας φέρνουν πιο κοντά στον θάνατο. Μας χτυπούν το καμπανάκι… Ε, έτσι έμαθα κι εγώ να μην τα γιορτάζω”.
Δεν γράφει -εδώ και χρόνια- ποίηση.
Αναλυτικά η συνέντευξή του στο Αθηναϊκό Πρακτορείο:
-Είναι νεανικό φαινόμενο η ποίηση; Παύει η δυνατότητα “ποιητικής παραγωγής” με την πάροδο των χρόνων;
-“Έχετε δίκαιο. Υπάρχει αναλογία της (ερωτικής) ποίησης με το βίωμα. Γράφεις με το βίωμα, όχι με τις αναμνήσεις του. Αλλά, ο Καβάφης έλεγε πως η ποίηση είναι καρπός γεροντικός…”.
“Η εποχή σιγά σιγά χειροτερεύει. Ήδη, οι νεότεροι ποιητές, εμένα προσωπικά δεν με ικανοποιούν. Κάτι έχει χαλάσει παντού, σε όλα.
Έχει χαλάσει η ίδια η ουσία της ζωής μας. Δεν υπάρχει πλέον ατομική έκφραση που να σε πείθει… Λόγια παρμένα από τα σλόγκαν των εφημερίδων.
Ο καθένας γράφει ό,τι μπορείς να φανταστείς με την πεποίθηση πως εκφράζει τον εαυτό του, ενώ δεν εκφράζει παρά μόνο την ηλιθιότητα ή τη μετριότητά του.
Τη μετριότητα της ζωής που βιώνει” έλεγε πριν από λίγα χρόνια.
“Εγκαταλείπω την ποίηση δε θα πει προδοσία/ Βρίσκει κανείς τόσους τρόπους να επιμεληθεί την καταστροφή του” έγραψε, εξάλλου από τα 1956. Στα 25 του χρόνια.
“Η ποίηση είναι στους δρόμους γράφει σ’ έναν τοίχο… Συμφωνείτε;
-Σ’ έναν άλλο τοίχο γράφει τον δικό μου στίχο (“Τα πρόβατα απήργησαν/ζητούν καλύτερες συνθήκες σφαγής”), δεν το έσβησαν ακόμη… Μπορεί όμως και να είναι στον δρόμο. Να έχουν δίκαιο. Εγώ όμως βρίσκομαι εδώ μέσα…
Ελπίζει να αναρρώσει σύντομα. Να βγει.
Και μόλις τα καταφέρω, λέει, μού ετοιμάζουν ήδη μια διάλεξη για το έργο του Τσιτσάνη.
Και θα ακολουθήσει μια συναυλία με την “Παρέα του Τσιτσάνη” (το μουσικό συγκρότημα που ίδρυσε από το 1998 με το Νίκο Στρουθόπουλο).
