PLUS
Οι εικόνες από τα σύνορα Τουρκίας – Συρίας μετά τον σεισμό-γίγα των 7,8 Ρίχτερ είναι γροθιά στο στομάχι. Το ανθρωπιστικό δράμα που εκτυλίσσεται πάνω σε βουνά τσιμέντου και ανθρώπων που θάφτηκαν μέσα τους μάς αγγίζει όλους. Δέκα χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα στο έλεος του Εγκέλαδου και πάνω από 13.000.000 ανθρώπων αντιμέτωποι με την πιο σκληρή πραγματικότητα.
Πολυκατοικίες με εκατοντάδες διαμερίσματα έπεσαν σαν χάρτινοι πύργοι και γύρω τους συνεργεία, διασώστες, συγγενείς, γείτονες, περαστικοί αφουγκράζονται τα συντρίμμια για μια φωνή ζωής ανάμεσά τους. Παιδιά και μωρά που βγαίνουν μέσα από το τρομακτικό συνονθύλευμα από μπετόν και σίδερα. Άλλα που δυστυχώς δεν θα βγουν ποτέ. Πίσω από κάθε καταστροφή υπάρχουν οι μεγάλες και οι μικρές τραγωδίες που δεν αφήνουν ασυγκίνητο και τον πιο σκληρό άνθρωπο.
Όχι όμως, υπάρχουν και αυτοί που χαίρονται και πανηγυρίζουν πάνω από τον χάρτη της τραγωδίας. «Καλά να πάθουν, πολύ κλάμα έπεσε για την Τουρκία», μιλούν και γράφουν πνιγμένοι στο τυφλό, αδιάκριτο μίσος τους.
Πιστεύουν πως με τη χαιρέκακη αυτή στάση τους για το δράμα των ανίσχυρων ανθρώπων θα πάρουν εκδίκηση για τις διαφορές που χωρίζουν τις δύο χώρες. Τουρκία και Ελλάδα υποταγμένες στις πολιτικές των ηγετών και όχι των ανθρώπων. Μιλούν για μια Τουρκία που παραβιάζει το διεθνές δίκαιο, που απειλεί την Ελλάδα, που κατέχει τη μισή Κύπρο, που στέλνει λαθροεισβολείς στην Ευρώπη και την ανελεύθερη δημοκρατία που εκπροσωπεί ο ηγέτης της.
Και κλείνουν τα μάτια στις χιλιάδες ανθρώπων που τώρα κλαίνε, όχι για τις χαμένες περιουσίες τους, αλλά για τους δικούς τους νεκρούς ανθρώπους.
Πόσοι είναι άραγε πίσω απ’ αυτές τις αναρτήσεις και, προπάντων, τι είναι; Γιατί άνθρωποι σίγουρα δεν είναι. Έχουν χάσει την ικανότητά τους να είναι άνθρωποι.
Ευτυχώς η άμεση κινητοποίηση για βοήθεια, η προσφορά και το ενδιαφέρον που φουσκώνει σαν ένα τεράστιο κύμα τις τελευταίες ημέρες μπορεί να σκεπάσει την ασχήμια αυτών των λίγων και, ευτυχώς, εξαιρέσεων-υπανθρώπων.
