Η απίστευτη εξομολόγηση τηλεφωνήτριας σεξ: Τι πραγματικά συμβαίνει πίσω από το ακουστικό

«Το πρώτο πράγμα που έμαθα από τη σχολή καλών τεχνών όταν άρχισα να φοιτώ σε αυτή είναι ότι πέρα από το να ζωγραφίζεις, πρέπει να πληρώνεις και τους λογαριασμούς. Στα 19 μου, δεν είχα εμπειρία ζωής. Δεν ήξερα από πού να πιαστώ, πώς να διαχειριστώ τις καταστάσεις. Δεν ήξερα πώς να αξιοποιήσω τα προσόντα που ήδη είχα για να βρω μια δουλειά με ένα σταθερό εισόδημα. Το πρωί μελετούσα για τον ιμπρεσιονισμό και εξπρεσιονισμό στη σχολή μου και το βράδυ ήμουν τηλεφωνήτρια σεξ. Οι κανόνες εκεί ήταν πιο «περίπλοκοι» από όσο φανταζόμουν. Eπρεπε να ανταποκρίνομαι σε τρελές φαντασιώσεις. Κάποιος μπορούσε να καλέσει ζητώντας μου να υποδυθώ το ο,τιδήποτε. Εγώ έπαιζα έναν ρόλο, ακόμα κι αν αυτός πήγαινε κόντρα στις ηθικές μου αρχές.

Υπάρχει, όμως, κάτι που όσο περνούσε ο καιρός μου προκαλούσε όλο και μεγαλύτερη έκπληξη: ότι πολλοί άνδρες απλά θέλουν μια γυναικεία φωνή στην άλλη γραμμή. Δεν ήθελαν ούτε πολλή κουβέντα, ούτε να μάθουν τι φοράω, ούτε πόσο μεγάλο είναι το στήθος μου, ήθελαν απλά να ξέρουν ότι μιλάνε με μια γυναίκα. Πάντα πίστευα ότι οι άνδρες που τηλεφωνούν σε γραμμές σεξ θέλουν βρώμικες κουβέντες με άγνωστες… Αλλά δεν είναι (ακριβώς) έτσι. Αυτό που θέλουν είναι κυρίως είναι προσοχή, επιβεβαίωση, εκτόνωση.

Δεν κράτησα κρυφή τη δουλειά μου. Το είπα στους γονείς μου θέλοντας να νιώσω ανακούφιση, να το «βγάλω από πάνω μου». Τους είπα απλά την αλήθεια: ότι το κάνω για να πληρώσω τους λογαριασμούς μου. Το είπα και στη συγκάτοικό μου, δεν γινόταν να μην το πω. Απλά γιατί ακόμα και αν δεν το έλεγα… θα το άκουγε! Πολλές φορές την έπιαναν τα γέλια ακούγοντάς με να μιλάω στο τηλέφωνο εν ώρα εργασίας. Σιγά σιγά άρχισα να νιώθω ότι αυτή η δουλειά ίσως να είναι και ένα «μάθημα» για την φύση και τα βαθύτερα ένστικτα των ανθρώπων. Και όχι δεν ένιωθα ντροπιαστικά.

Δούλευα από το σπίτι. Φορώντας τις πιτζάμες μου, βλέποντας τηλεόραση και μασουλώντας κάποιο σνακ. Ενιωθα ασφάλεια πίσω από το ακουστικό, πιο ασφαλής και από φίλες μου που δούλευαν ως σερβιτόρες και δέχονταν «παρενόχληση» από πελάτες. Μετά από μερικούς μήνες άρχισα να μην νιώθω καλά κάθε φορά που έκλεινα τη γραμμή. Είχα κουραστεί να υποκρίνομαι ότι έχω οργασμό. Ούτε ένας δεν μου είπε ποτέ «Ευχαριστώ» ή «Αντίο». Δεν περίμενα κανένας να με νοιαστεί. Αλλά άρχισα να το έχω ανάγκη. Επαιρναν αυτό που ήθελαν και έκλειναν την γραμμή. Αρχισε να πληγώνεται η αυτοεκτίμησή μου και η αυτοπεποίθησή μου. Μετά από λίγο καιρό, σταμάτησα. Δεν μετανιώνω που εργάστηκα ως τηλεφωνήτρια. Εμαθα πόσο σημαντικό είναι να έχεις την προσοχή του συντρόφου σου. Το νοιάξιμο. Μου έμαθε τους ανθρώπους. Εμαθα να κοιτάω τους ανθρώπους στα μάτια, να λέω ευχαριστώ. Οτι όλες οι δουλειές είναι δύσκολες…».

H ιστορία δημοσιεύτηκε στο redbookmag.com