“Το παιδί μου έχει αυτισμό. Υπέστη βία στο ειδικό σχολείο”

Κραυγή μητέρας: “Το παιδί μου έχει αυτισμό και υπέστη βία στο ειδικό σχολείο”

Συνέντευξη στην ΕΥΑ ΜΠΑΪΡΑΚΤΑΡΗ

Η Λένα Κωστή μεγαλώνει δύο πανέμορφα αγοράκια, τον Γιάννη και τον Ραφαήλ.Ο Γιάννης είναι ένα παιδί με αυτισμό, το οποίο έχει δεχτεί τόσο λεκτική όσο και σωματική βία από συμμαθητές και δασκάλους. Το βίντεο που ανέβασε η μητέρα του Γιάννη στο Facebook κατάφερε να συγκινήσει το πανελλήνιο. Το παιδί τρομαγμένο και ανάμεσα σε λυγμούς λέει στους δικούς του ανθρώπους ότι δεν θέλει να ξαναπάει σχολείο.
Η μητέρα του Γιάννη μιλά στην «ΜΠΑΜ στο Ρεπορτάζ» για το μαρτύριο που έχει ζήσει ο γιος της στα σχολεία όπου έχει φοιτήσει, την αδιαφορία του κράτους και τις λεπτομέρειες πίσω από το βίντεο στο οποίο κάποιοι από τους χρήστες του διαδικτύου αντέδρασαν αρνητικά, κατηγορώντας τη μητέρα ότι υπερ-εκθέτει το παιδί της.

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ:

Πως αποφασίσατε να ανεβάσετε το βίντεο όπου ο μικρός σας γιος κλαίει γοερά διότι δεν θέλει να πηγαίνει πια στο σχολείο επειδή οι καθηγητές του τον κακομεταχειρίζονταν;

Η αρχή έγινε δημιουργώντας τη σελίδα «Δικαιοσύνη για τον Γιάννη», μία σελίδα αφύπνισης και ενημέρωσης που αφορά τις δύο περιπτώσεις βίας που υπέστη το παιδί μου σε ειδικό σχολείο ελπίζοντας ότι τέτοια κρούσματα θα πάψουν πια να συμβαίνουν και όταν συμβαίνουν οι γονείς να μην φοβούνται να μιλήσουν.
Μέσα από τη σελίδα προβάλαμε όλη την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το παιδί και ενημερώσαμε τον κόσμο με έγγραφα (όσα μας επιτρέπονται) που αφορούν τις υποθέσεις μας και κοινοποιήσεις (post) για την έως σήμερα εξέλιξη.

Όμως, διαφορετικά είναι τα γραπτά και αλλιώς είναι να δει κανείς με τα ίδια του τα μάτια τον Γιάννη ΜΑΣ να κλαίει και να μαρτυρά κάποια από αυτά που έζησε! Δεν τον έβαλα να κλαίει, δεν του θυμίζω τα γεγονότα όπως πολύ έσπευσαν να πουν –το αντίθετο μάλιστα- έγινε απλή καταγραφή για να δει ο κόσμος και να μάθει σε τι κατάσταση έχουν φέρει το παιδί και την οικογένειά μας εκείνοι στους οποίους εμπιστευτήκαμε την ψυχική του υγεία και τη σωματική του ακεραιότητα.

Πόσο δύσκολο είναι να μεγαλώνεις ένα ιδιαίτερο παιδί σε μια χώρα σαν την Ελλάδα και ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία που έχετε αντιμετωπίσει μέχρι στιγμής;

Είναι πολύ δύσκολο να μεγαλώνουν παιδιά με ιδιαιτερότητες στη χώρα μας. Πρέπει να παλεύεις για τα αυτονόητα και υπάρχουν φορές που γονείς παρακαλούν ώστε τα παιδιά τους να αποκτούν έστω και αυτά τα λίγα που τους αναγνωρίζονται.

Υπάρχουν άνθρωποι σε θέσεις «κλειδιά» που δεν γνωρίζουν καν τα διαδικαστικά κάνοντας ακόμα πιο δύσκολο το έργο μας. Υπάρχει παιδί, και το γνωρίζω προσωπικά, που δεν έχει, ακόμα και σήμερα, μεταφορικό μέσο για να πάει στο σχολείο, η Περιφέρεια σηκώνει τα χέρια ψηλά και έχει αναλάβει τη μεταφορά του ο δήμος μετά από μεγάλο αγώνα της μητέρας του, ο οποίος δεν ξέρουμε και μέχρι πότε θα μπορεί να το κάνει. Υπάρχουν παιδιά με ιδιαιτερότητες που πηγαίνουν σε τυπικά πλαίσια και οι δασκάλες τα στοχοποιούν ή δεν έχουν την κατάλληλη εκπαίδευση. Υπάρχουν προβλήματα στην πληρωμή των θεραπειών, υπάρχει μεγάλη καθυστέρηση έως παύση πληρωμών για μεγάλα χρονικά διαστήματα μηνών. Αυτό όπως καταλαβαίνετε δημιουργεί μια αλυσιδωτή αντίδραση, γιατί αν οι γονείς δεν πληρωθούν τις θεραπείες με τη σειρά τους δεν θα πληρωθούν οι θεραπευτές και τελικά τι εισπράττουμε; Παιδιά να μένουν πίσω στην εκπαίδευσή τους, που είναι το Α και το Ω ή παιδιά που χάρη σε ορισμένους θεραπευτές, που πραγματικά είναι αξιέπαινοι, στέκονται δίπλα μας μη ξέροντας πότε θα αμειφθούν για τις υπηρεσίες τους.

Οι παράλληλες στηρίξεις, αν φτάσουν στην ώρα τους –δηλ. στην αρχή της σχολικής χρονιάς και όχι μετά από 1-2 μήνες και παραπάνω- που πηγαίνουν στα τυπικά σχολεία για να στηρίξουν παιδιά με ιδιαιτερότητες, τις περισσότερες φορές είναι εκτός αντικειμένου και γνώσεων με αποτέλεσμα να δημιουργούνται έτσι προβλήματα συνεργασίας και με τα παιδιά και με τους γονείς.

Υπάρχει σε ειδικό σχολείο στην επαρχία μαθήτρια με αυτισμό και νοητική υστέρηση που δεν αυτοεξυπηρετείται η οποία απομονώνεται από τη διεύθυνση. Το εκπαιδευτικό προσωπικό τη δέχεται για ελάχιστες ώρες και απαιτεί την πρόσληψη τρίτου βοηθητικού προσωπικού που να απασχολείται μόνο με εκείνη. Δεν προβλέπεται πουθενά, δεν υφίσταται κάτι τέτοιο από σχετική γνωμάτευση, ούτε καν οδηγία από το αρμόδιο ΚΕΣΥ. Συμπέρασμα, καταπάτηση του δικαιώματός της στην ισότιμη μεταχείριση στη δημόσια εκπαίδευση, διάκριση λόγω της φύσης της αναπηρίας της, παράβαση καθηκόντων και κατάχρηση εξουσίας, όλα αυτά συνάδουν με ρατσισμό.

Υπάρχουν πολλά άλυτα προβλήματα στην Ειδική Αγωγή, αλλά μέχρι τώρα το μεγαλύτερο για εμένα και την οικογένειά μου ήταν οι δύο περιπτώσεις βίας που υπέστη το παιδί μου στο ειδικό σχολείο. Είναι κάτι που ξεπερνά τον κάθε γονιό, τον κάθε άνθρωπο και αμαυρώνει ψυχές και σώματα.

Το δεύτερο παιδί σας πώς βιώνει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζετε;

Το δεύτερο παιδάκι μου βιώνει τις δυσκολίες από πολύ μικρή ηλικία, παρότι προσπαθήσαμε για το αντίθετο και του παρείχαμε ακόμα και στήριξη από ειδικούς. Όμως όταν το ένα παιδί έχει αυξημένες ανάγκες, τότε μοιραία οι ρόλοι στους υπόλοιπους αλλάζουν ή διαφοροποιούνται.
Με τον καιρό και κυρίως μέσα από τη δική μου εκπαίδευση και γνώση επήλθαν ισορροπίες ή τουλάχιστον προσπάθησα για το καλύτερο.
Όσον αφορά τη σημερινή κατάσταση με τον αδελφό του, είναι πολύ δύσκολο να εξηγήσεις και να ζητήσεις από ένα αγοράκι 10 ετών, γιατί ο αδελφός του είναι στεναχωρημένος και κλαίει σχεδόν καθημερινά τον τελευταίο καιρό, γιατί είναι τόσο πολύ στεναχωρημένος όπως και πιο παλιά και να μπορεί να ζει στον ίδιο χώρο, στα ίδια τετραγωνικά μοιραζόμενος όλο αυτό και παράλληλα να προσπαθεί να ζει φυσιολογικά. Είναι κάτι πάρα πολύ δύσκολο για εμένα που είμαι μητέρα του και γνωρίζω πόσο μάλλον για εκείνο.

Γνωρίζετε και άλλες οικογένειες που βιώνουν τα ίδια προβλήματα με εσάς;

Οι περισσότερες οικογένειες που έχουν παιδί ή άτομα ΑμεΑ αντιμετωπίζουν τα ίδια και σοβαρότερα προβλήματα από εμάς. Υπάρχουν οικογένειες που έχουν δύο και τρία άτομα που χρίζουν ειδικής μεταχείρισης.

Πιστεύετε ότι τα παιδιά με ειδικές ικανότητες πρέπει να φοιτούν σε ενιαία σχολεία και όχι ειδικά;

Ναι, πιστεύω ότι ένα παιδί με ειδικές ικανότητες πρέπει να φοιτούν σε ενιαία σχολεία και όχι ειδικά, αυτό θα βοηθήσει και τα παιδιά με ιδιαιτερότητες να νιώσουν ως μέλη μίας και μόνο κοινωνίας χωρίς ρατσισμό, κοροϊδία, στοχοποίηση, ευρύτερη κοινωνικοποίηση, καθώς και ν’ αντιγράψουν και να εξελιχτούν. Στα τυπικά παιδιά θα παρέχει το ότι αυτό που βλέπουν ανήκει στον κόσμο που ζούνε και πως ανά πάσα στιγμή μπορεί να το βιώσουν και μέσα από το ευρύτερο οικογενειακό τους περιβάλλον. Θα τους βοηθήσει στο να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι, καλύτεροι γονείς και καλύτεροι πολίτες.

Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σας για τον Γιάννη;

Αυτό που έχουν και όλοι οι γονείς για τα παιδιά τους, πόσο μάλλον για τα παιδιά με αυτισμό… Τι θα γίνει το παιδί όταν εγώ φύγω…

Τι ζητάτε από την πολιτεία;

Για όλους τους παραπάνω λόγους και για πολλούς ακόμα εμείς οι γονείς που βιώνουμε ίδιες καταστάσεις, άλλοι είτε λιγότερο άλλοι περισσότερο, πρέπει να μένουμε ενωμένοι για χάρη των παιδιών μας και να παλεύουμε για τα δικαιώματά τους και για όλα αυτά που τους αναλογούν αλλά και για ακόμα περισσότερα. Από την πολιτεία λοιπόν ζητούμε Δικαιοσύνη και μέριμνα!