PLUS
Γράφει η Άννα Σταυράκη
Φταίμε όλοι για το κατάντημά μας, από τον Τσοχατζόπουλο που είναι στη φυλακή μέχρι τον τελευταίο μας. Όλοι μας κάναμε τα στραβά μάτια στην παρανομία και στην ουσία δεν επαναστατήσαμε. Αυτός είναι ο καυστικός δεικτικός λόγος, του συγγραφέα και δημοσιογράφου Αβέρκιου Λουδάρου.
Στο βιβλίο του με τίτλο «άκου νεοέλληνα» είναι σαν να έχει βάλει έναν καθρέφτη απέναντί μας και όλοι βλέπουμε τα στραβά κι ανάποδα αλλά δεν τα λέμε. Όπως λέει και ο ίδιος «περνάνε κρίση αυτοί που δεν έχουν κρίση».
«Έχουν ευθύνες πολλοί. Ήδη ο Τσοχατζόπουλος και άλλοι είναι στη φυλακή. Το θέμα όμως δεν είναι μόνο ποιος έκλεψε. Αλλά ποιος καλλιέργησε τη νοοτροπία που έφερε τη χώρα σε συνθήκες βαθιάς παρακμής. Ο Ανδρέας Παπανδρέου έκανε μεν το μεγάλο έργο του εκδημοκρατισμού, αλλά δημιούργησε στρατιές πρασινοφρουρών. Ο Μητσοτάκης, αντί να κάνει μεταρρυθμίσεις, προσπαθούσε να κλείσει φυλακή τον Παπανδρέου και καλλιέργησε τον διχασμό. Ο Σημίτης κώλωσε μπροστά στους πρασινοφρουρούς και δεν προχώρησε στις αλλαγές στο ασφαλιστικό. Ο Καραμανλής κοιμόταν τον ύπνο του δικαίου και είχε αφήσει τα κλειδιά στους Αλογοσκούφηδες και τους Παυλόπουλους που ξεπέρασαν κάθε όριο στις δαπάνες και πήγαν το έλλειμμα στο 15%. Ο Γιώργος Παπανδρέου, αντί να πει την αλήθεια στους πολίτες, νόμιζε ότι είναι Ηρακλής και θα ξεβρόμιζε την Ελλάδα μόνος του. Τελικά, το πιστόλι εκπυρσοκρότησε στον δικό του κρόταφο. Ο Τσίπρας που το παίζει επαναστάτης, με έναν στρατό επαγγελματιών διαδηλωτών και αρνητών, λέει χονδροειδέστατα ψέματα, είναι λαϊκιστής παλαιάς κοπής και, γενικά, εκπέμπει μία αισθητική που εμένα τουλάχιστον με προσβάλει.»
Ο Αβέρκιος Λουδάρος δεν υπεκφεύγει. Λέει ότι όλοι φταίμε και έχουμε ευθύνες για την κρίση, ακόμη και όσοι δεν κλέψαμε ή κοροϊδέψαμε, γιατί δεν εξεγερθήκαμε για όσα συνέβαιναν γύρω μας, για την αναξιοκρατία, την ατιμωρησία, το πελατειακό σύστημα.
«Μήπως δεν φταίνε οι μικρομεσαίοι; Αγόραζαν πέντε ευρώ το πουκάμισο και το πουλούσαν 50. Έσταζε η βρύση και ο υδραυλικός ήθελε μία πλούσια αμοιβή για ένα λαστιχάκι. Και φυσικά κανένας δεν έκοβε αποδείξεις. Τα φακελάκια στους γιατρούς ήταν και παραμένει ο κανόνας. Τα ίδια και στις πολεοδομίες. Και τώρα προσποιούμαστε τους έκπληκτους μπροστά σε κάθε υπόθεση διαφθοράς. Φταίμε όλοι, όχι γιατί πουλήσαμε τις ψήφους μας για θεσούλες και μισθούς, αλλά γιατί πουλήσαμε και μάλιστα πολύ φθηνά το μέλλον της χώρας.»
Και μέσα σε όλα η μεσαία τάξη καλύφθηκε πίσω από τους πολιτικούς που ποτέ δεν τόλμησαν να βάλουν αυστηρούς κανόνες με σκοπό να μην δυσαρεστήσουν τον «κυρίαρχο λαό».
Ο κ. Λουδάρος πιστεύει ότι δεν βασανίζουμε το μυαλό μας, δεν στοχαζόμαστε, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να προβλέψουμε πού οδηγούν οι αποφάσεις και οι πράξεις μας. Δεν έχουμε κρίση να καταλάβουμε ποιο είναι το συμφέρον μας και εγκλωβιζόμαστε στον μικρόκοσμό μας.
Βέβαια δεν είναι λύση να βγούμε από την ΕΕ ούτε είναι η πηγή κάθε κακού.
Μας έδωσε, επιδοτήσεις και χαμηλότοκα δάνεια. Αυτό το χρήμα, αντί να το αξιοποιήσουμε για παραγωγικούς σκοπούς, το «φάγαμε» στα μπουζούκια, στον λουλουδοπόλεμο, στην Μύκονο και την Αράχοβα. Δυστυχώς, τώρα πρέπει να πληρώσουμε τον λογαριασμό.
Από την άλλη θα ήταν εθνική αυτοκτονία η έξοδός μας από το ευρώ.
«Αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας δεν είναι το οικονομικό, είναι ότι έχουμε υποτιμήσει τις αξίες της παιδείας και του πολιτισμού. Η βαθιά πολιτισμική κρίση έφερε την ύφεση.»
Δεν είναι όμως όλα μαύρα. Είμαστε περήφανοι για τα παιδιά που σπουδάζουν στα δημόσια σχολεία και πανεπιστήμια και αριστεύουν κλείνοντας τα αφτιά τους στις σειρήνες.
Για κάθε συνεπή επιχειρηματία, για κάθε συνετό εργαζόμενο, για κάθε δάσκαλο που κάνει το καθήκον του με ευπρέπεια, για κάθε οδηγό που σταματάει στη διάβαση πεζών. Αισθάνομαι υπερήφανος για ατομικότητες, για αυτήν τη μειοψηφία που προσπαθεί να δημιουργήσει, όπως έκαναν οι προηγούμενες γενιές σε πολύ δυσκολότερες εποχές και σε συνθήκες πραγματικής φτώχειας. Τώρα νομίζουμε ότι φτώχεια είναι να μην έχουμε ακριβό αυτοκίνητο ή νέο μοντέλο κινητού. Τότε δεν είχαν καν αυτοκίνητο.
