Τι χρώμα έχει η ντροπή;

Αυγερινός Χατζηχρυσός
twitter @avgerinosx

Μια βδομάδα, όσο ένας αιώνας. Την προηγούμενη Κυριακή τελείωσε μια ολόκληρη εποχή, χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς πανηγυρισμούς στην Ομόνοια, χωρίς βαρύγδουπα δελτία των 8, απλά σαράντα χρόνια μεταπολίτευσης, ρεμούλας, διαπλοκής άδειασαν το Μαξίμου αθόρυβα.

Οχι από ντροπή, αλλά για ανασύνταξη, μπορεί να είναι πλέον κι επίσημα ο Αλέξης Τσίπρας ο νέος Πρωθυπουργός της Ελλάδος, αλλά δεν υπάρχει…φωτογραφία του γεγονότος.

Δεν ήταν εκεί ο απερχόμενος Πρωθυπουργός, όχι γιατί «ξέχασε» αλλά γιατί δεν ήθελε να φωτογραφηθεί η στιγμή στην Ιστορία, κι αν διαβάσουμε πίσω από τις γραμμές, ο συμβολισμός είναι ακόμη πιο τρομακτικός!

Ο Αντώνης Σαμαράς με αυτή την κίνηση θέλει να μεταδώσει το μήνυμα στο ακροδεξιό δίκτυο του, ότι ποτέ δεν παρέδωσε την εξουσία, ότι απλά είναι μια παρένθεση.

Δυο μέρες μετά τις εκλογές οι «σύμβουλοι-φίλοι» του, ήδη μιλάνε για μελιγαλάδες, για εμφυλίους, για καταστροφές, σε ένα κοινό που ως επι των πλείστων, δεν έζησε τον εμφύλιο και δεν θέλει, ούτε έχει σκοπό να ζήσει έναν εμφύλιο, δεν υπάρχουν πια διαφορές στην πείνα και στον ΕΝΦΙΑ, όλους τους θερίζει η πριονοκορδέλα του νεοφιλελευθερισμού αδιακρίτως.

Η Ελλάδα δεν έχει «εσωτερικό» εχθρό, ο εχθρός είναι μόνον ο παλαιοκομματισμός, το πελατειακό κράτος, η διαπλοκή και οι πολιτικοί συνεργοί της, που εκβιαζόμενοι δεχόντουσαν χωρίς αντίρρηση όλες τις ντιρεκτίβες της Τροικας.

Κλεισαμε μια εβδομάδα και τα ΑΤΜ είναι ακόμη γεμάτα, είμαστε στην Ευρωπαϊκή Ενωση, παρά την γκρίνια του Μαρτιν Σουλτς που ήθελε το διαπλεκόμενο ΠΟΤΑΜΙ στην κυβέρνηση (έτσι του είπαν, έτσι λέει) και δεν ήρθε το τέλος του κόσμου.

Αν κι αυτή η ησυχία δεν σημαίνει ότι τελείωσαν οριστικά, ο δύσκολος δρόμος είναι μπροστά μας κι όχι παρελθόν. Οταν οι ξένοι έχουν συνηθίσει σε πολιτικούς λακέδες του «ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ» θέλει δουλειά να κάτσουν να διαλεχθούν.

Και οι πατρίκιοι που αδιαφορούσαν για τους συνανθρώπους τους, που έπεφταν από τα μπαλκόνια, τώρα οιμώζουν που πέφτει το Χρηματιστήριο τους, αλλά τα σενάρια τρόμου δεν πείθουν κανέναν τώρα πια.

Η εποχή των απειλών τελείωσε, ήρθε η ώρα των ανατροπών. Πρώτα ο άνθρωπος και μετά οι Αγορες. Ειναι τόσο υλιστές και άπληστοι, οι «ρεαλιστες» του μονόδρομου, που έδωσαν ανθρώπινα συναισθήματα στις Αγορές. Οι Αγορές τρομάζουν, οι Αγορές θυμώνουν, οι Αγορές εκνευρίζονται, οι Αγορές είναι αισιόδοξες και απο κάτω σφάζονται λαοί. Ποτέ όμως ο χορτάτος δεν σκέφτηκε τον πεινασμένο, αν δεν τον δει μπροστά στην πόρτα του, απελπισμένο και αποφασισμένο να διεκδικήσει τα δίκια του.

Ακόμη και σήμερα οι βολεμένοι νοιάζονται περισσότερο για τα «λεφτουδάκια» τους, και πως θα τα προστατεύσουν, πως θα τα «γλιτώσουν» παρά πως θα τα «μοιραστούν» με την κοινωνική αναδιανομή.

Ομως όταν κάτι δεν είσαι διατεθειμένος να το μοιραστείς, με κόστος ανθρώπινες ζωές και ανθρώπινα δράματα, κάποια στιγμή, οι άνθρωποι θα το απαιτήσουν, γιατί η πραγματικότητα έχει το ελάττωμα…να υπάρχει και δεν μπορείς να την αποφύγεις ή να αδιαφορείς για πάντα, γιατί κάποια στιγμή θα σε πατήσει σαν οδοστρωτήρας.

Ολα αυτά όμως για να τα αντιληφθείς πρέπει να είσαι ρεαλιστής, πραγματικός ρεαλιστής, κι όχι όπως αυτοαποκαλούντοι οι διάφοροι Μπουμπούκοι όταν θεωρούν απόλυτα ρεαλιστικό να πληρώσουν 60δις στις Τράπεζες, αλλά ανέφικτο να δώσουν 50€ ΕΚΑΣ.

Ποιος έχασε όμως την αιδώ του, για να την βρει κάποιος νεοφιλελεύθερος γκαγκστερ που κάνει πιρουέτες από τα υποβρύχια, στην λιστα Λαγκαρντ κι από ‘κει στην ατζέντα του Χριστοφοράκου;

Η ντροπή, κύριοι, έχει χρώμα κι είναι κόκκινο, το κόκκινο του αίματος που ρέει στις φλέβες ανθρώπων με τιμή, που κερδίζουν το ψωμί τους με την δουλειά και το μεροκάματο, που αυτοκτονούν ενίοτε, γιατί έχουν πρόσωπο στην κοινωνία, αλλά φτάνει πια. Με αυτούς τους τίμιους Ελληνες και γι αυτούς τους Ελληνες, θα χτίσουμε την Ελλάδα και σ’όποιον αρέσει.