PLUS
Άκρως… αποκαλυπτικός εμφανίζεται ο Ντέβιντ Μπέκαμ, περιγράφοντας με γλαφυρό τρόπο ένα περιστατικό με θέμα την Ελλάδα!
Ο διάσημος πρώην σταρ των γηπέδων περιγράφει στο βιβλίο του τον τρόπο με τον οποίο σκόραρε στον αγώνα με την Ελλάδα και έστειλε την Αγγλία στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002.
Διαβάστε το απόσπασμα από το βιβλίο του Ντέιβιντ Μπέκαμ που δημοσιεύουν σήμερα οι «Times» τπου Λονδίνου.
«Μπορούσα να ακούσω το κτύπημα ενός τυμπάνου . Ήταν σαν να ήταν ο μόνος ήχος στον κόσμο. Μόνο ένα τύμπανο, με ένα ρυθμό και ο ήχος να φτάνει απευθείας στον αγωνιστικό χώρο.
Το υπόλοιπο γήπεδο έμοιαζε εντελώς αθόρυβο, λες και κάθε οπαδός γνώριζε ότι το επόμενο κτύπημα της μπάλα θα έκρινε τον αγώνα. Παμ… παμ… παμ…
Ο Τέντι Σέρινγχαμ πήρε τη μπάλα και την τοποθέτησε στο σημείο που ο Εμίλ Χέσκει είχε ανατραπεί από Έλληνα αμυντικό λίγα λεπτά νωρίτερα. Αισθάνθηκα την πίεση της αδρεναλίνης. Ο αγώνας ήταν στο 93ο λεπτό και η Αγγλία έχανε με 2-1. Αν δεν βάζαμε γκολ, δεν θα πηγαίναμε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002.
Δεν το σκέφτηκα πολύ. Άρπαξα τη μπάλα από το Τέντι και ετοιμάστηκα. Δεν αντέδρασε έντονα. Με έσπρωξε λίγο με τον ώμο και που είπε: «Το έχω Ντέβιντ. Ξέρω ότι μπορώ να τα καταφέρω».
Όμως τίποτα δεν μπορούσε να με σταματήσει. Ένιωθα αυτοπεποίθηση, ηρεμία, σιγουριά. Ήξερα ότι μπορούσα να το κάνω. Είχα χάσει μερικά στον αγώνα, αλλά η εμπιστοσύνη μου ήταν ακόμα στα ύψη.
Μου είχε μείνει αρκετή ενέργεια παρά το γεγονός ότι ο αγώνας ήταν στις καθυστερήσεις. «Είναι πολύ μακριά για σένα. Πίστεψέ με, το έχω», είπα στον Τέντι.
Ήταν κάτι που το είχα ξανακάνει ως έφηβος σε ένα από τα πρώτα μου παιχνίδια με την Γιουνάιτεντ. Τότε, ο Μπράιαν Ρόμπσον, αρχηγός της Γιουνάιτεντ, προερχόταν από τραυματισμό. Κερδίσαμε ένα φάουλ στην άκρη της περιοχής και ο Ρόμπσον πήρε τη μπάλα να το εκτελέσει.
Ήταν ακόμη ο αρχηγός της Αγγλίας και ένας από τους καλύτερους παίκτες στον κόσμο αλλά του άρπαξα τη μπάλα. «Συγγνώμη, αλλά συνήθως εγώ τα εκτελώ αυτά», είπε. Οι υπόλοιποι δεν το πίστευαν. Ο Ρόμπσον μου κρατούσε λίγη κακία γι’ αυτό για πολλά χρόνια. Αλλά νομίζω ότι με εμπιστευόταν από τότε που ήμουν πολύ νέος.
Ο Τέντι κατάλαβε ότι δεν επρόκειτο να υποχωρήσω και παρά το γεγονός ότι ήταν μεγαλύτερος και πιο έμπειρος από μένα, απομακρύνθηκε. Ήμουν μόνο εγώ, η μπάλα και τα 25 μέτρα που με χώριζαν από την επάνω αριστερή γωνία του τέρματος.
Αυτή η εκτέλεση δεν ήταν μόνο για την Αγγλία. Ήταν και για μένα. Ήταν κάτι σαν να διαγράφω τέσσερα άσχημα χρόνια, τέσσερα χρόνια πικρίας. Επί τέσσερα χρόνια, οπαδοί της Αγγλίας –όχι όλοι αλλά αρκετοί για να κάνουν το κακό- έλεγαν τα χειρότερα για εμένα όταν έπαιζα για τη χώρα μου.
Τέσσερα χρόνια πόνου. Πήρα δύο βαθιές ανάσες, κοίταξα την επάνω γωνία και άδειασα το μυαλό μου από κάθε σκέψη εκτός από μία: «Πάω να σκοράρω».
Υπήρχε ένα απλός στόχος. Να πάει η Αγγλία στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Στο μυαλό μου δεν υπήρχε καμία αμφίβολία και καμία αρνητική σκέψη. Μια αίσθηση μόνο, η απόλυτη σιγουριά.
Η εμπιστοσύνη είναι αστείο πράγμα. Οι άνθρωποι συχνά λένε ότι πρέπει να έχεις πολλή τύχη για να κερδίσεις . Αλλά, για μένα , η εμπιστοσύνη πηγάζει στην προετοιμασία. Όταν έχεις εξασκηθεί σε κάτι, τόσο πολύ σε σημείο που να έχει γίνει μέρος του εαυτού σου, δεύτερη φύση. Όταν έχεις κάνει ότι είναι δυνατόν για να δώσεις στον εαυτό σου την καλύτερη ευκαιρία…
Είχα εκτελέσει πολλά φάουλ στη διάρκεια των ετών. Όχι μόνο τα φάουλ για τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Όχι μόνο τα φάουλ που εκτελούσα για τις ομάδες που έπαιξα όταν μεγάλωνα στο Ανατολικό Λονδίνο.
Όχι μόνο τα φάουλ για τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ακόμα και φάουλ που εκτελούσα στον κήπο μου και στο πάρκο που έπαιζα με τον μπαμπά μου. Κάθε ένα από αυτά ήταν πλέον βοήθεια για να στείλω την Αγγλία στο Παγκόσμιο Κύπελλο ή για να κερδίζει η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Πρέπει να έχω εκτελέσει δεκάδες ίσως και εκατοντάδες χιλιάδες. Πήγαινα στο τοπικό πάρκο, τοποθετούσα τη μπάλα στο έδαφος και στόχευα ένα καλώδιο πάνω από το παράθυρο μια μικρής καλύβας….
Όταν ο μπαμπάς μου επέστρεφε από τη δουλειά, πηγαίναμε μαζί στο τέρμα. Στεκόταν ανάμεσα σε εμένα και στον στόχο και με ανάγκαζε να περάσω την μπάλα γύρω. Οι άνθρωποι μας κοιτούσαν και νόμιζαν ότι ήμασταν τρελοί. Συνεχίζαμε ακόμα και όταν ο ήλιος είχε πέσει , παίζοντας με το φως που βγαίνει από τα παράθυρα των σπιτιών. Τα πόδια μου πονούσαν, αλλά ο μπαμπάς μου μου έλεγε πάντα να συνεχίσω, να συνεχίσω να αγωνίζομαι.
Συνεχίζα και όταν πήγαινα στο σπίτι. Η μητέρα μου δεν το επέτρεπε οπότε έκανα εξάσκηση στην κρεβατοκάμαρα της αδελφής μου…
Αυτός ήταν ο λόγος που ένιωσα τόσο σίγουρος για να αναλάβω το φάουλ στον αγώνα με την Ελλάδα. Ήταν σαν να προετοιμαζόμουν χρόνια γι’ αυτή τη στιγμή.
Η ώρα έμοιαζε να πηγαίνει πιο αργά και κοίταξα τον στόχο και έβαλα τα χέρια στους γοφούς μου. Το τύμπανο εξακολουθούσε να χτυπά και η ένταση να αυξάνεται.
Βγήκα λίγο προς τα αριστερά και στη συνέχεια άρχισα την πορεία μου. Ένιωσα την μπάλα κατά την εκκίνηση μου και –κατά ένα παράξενο τρόπο, κάτι που συμβαίνει μερικές φορές στο ποδόσφαιρο- ήμουν βέβαιος ότι επρόκειτο να τη δω στο πίσω μέρος του διχτυού. Υπάρχει κάτι απίστευτο , όταν χτυπάς τη μπάλα ακριβώς με τον τρόπο που θέλεις.
Αισθάνεσαι τόσο ικανοποιημένος όταν ακούς τον μικρό γδούπο της μπάλας κατά της εκκίνησή της… Όταν το κάνεις σωστά, νιώθεις την επίδραση. Είναι σαν να κλωτσάς ένα φτερό!
Καθώς η μπάλα έφυγε προς την πάνω αριστερή γωνία, πριν καν χτυπήσει το πίσω μέρος του διχτυού, είχαν αρχίσει να τρέχω μακριά, προς τους συμπαίκτες μου, φωνάζοντας από χαρά. Η σιωπή είχε αντικατασταθεί από έναν τεράστιο, σχεδόν εκκωφαντικό βρυχηθμό. Το γήπεδο αμέσως ξέσπασε.
Η Αγγλία ήταν στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Η Αγγλία ήταν στο Παγκόσμιο Κύπελλο…».
