BREXIT: Η Αγγλία απειλείται (πάντα) µε σκοτσέζικο ντους

Στις 31 Ιανουαρίου το Ηνωμένο Βασίλειο αποχαιρέτησε την Ευρωπαϊκή Ένωση (BREXIT). Μια ΕΕ που για να λέμε την αλήθεια δεν την πολυχώνεψε ποτέ της και ποτέ δεν ένιωσε ολοκληρωτικά τμήμα της.

«Εμείς επισκεπτόμαστε (την Ευρώπη) ενώ οι υπόλοιποι είναι ήδη εκεί», είχε πει κάποτε η Μάργκαρετ Θάτσερ και αυτό είναι αλήθεια εφόσον στη βρετανική νοοτροπία δεν είναι εύκολο το να ανήκεις κάπου όπου άλλοι παίρνουν τις αποφάσεις για σένα, όπως πολύ ξεκάθαρα είχε διακηρύξει η Τερέζα Μέι τον Σεπτέμβριο του 2017, στη Φλωρεντία λέγοντας πως η Βρετανία θέλει να είναι ένα «παγκόσμιο, με ελεύθερες εμπορικές σχέσεις, κράτος, σε θέση να γράφει τη δική του πορεία στον κόσμο».

Εξάλλου, το 2013, σε έρευνα της Κομισιόν για το πόσο «Ευρωπαίοι» νιώθουν οι πολίτες της Ευρώπης, το Ηνωμένο Βασίλειο είχε έρθει τελευταίο, με τη Γερμανία και τη Δανία να μοιράζονται τις πρώτες θέσεις κάνοντας εμφανές πως η «ευρωπαϊκή ταυτότητα» ήταν για τους Βρετανούς πολίτες λιγότερο ελκυστική από ό,τι για τους πολίτες άλλων ευρωπαϊκών χωρών.

Το γιατί ίσως πρέπει να το αναζητήσουμε στο βάθος της ιστορίας, όταν από την εποχή του Ερρίκου του 8ου, η Αγγλία διαμόρφωσε ολοφάνερα μία ξεχωριστή πολιτιστική οντότητα από την υπόλοιπη Ευρώπη και οι Βρετανοί στράφηκαν στην εξερεύνηση άλλων κόσμων που θα τους εξασφάλιζαν την οικονομική ευημερία.

Ετσι, η Αγγλία δεν εστίασε ποτέ το ενδιαφέρον της στην Ευρώπη, αλλά στον Καναδά, τις ΗΠΑ, την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία δημιουργώντας μια πολύ ισχυρή κοινή ταυτότητα, αυτή της αυτοκρατορίας και μετέπειτα Κοινοπολιτείας σε αντίθεση με την ακόμη ανύπαρκτη ταυτότητα της υπόλοιπης Ευρώπης.

Πάντα οι Βρετανοί θεωρούσαν πως η Ευρώπη (ως ΕΕ) είναι μια οντότητα που πρέπει να κρατιέται σε απόσταση ασφαλείας γνωρίζοντας πολύ καλά πως στη περίπτωση που η ενοποίηση της ΕΕ προχωρήσει και δημιουργηθούν οι Ηνωμένες Πολιτείες Ευρώπης ο ηγεμόνας της ενιαίας Ευρώπης θα είναι η Γερμανία, με τη Βρετανία να καταντάει ένα νησί στην άκρη της Ευρώπης και από πρωταγωνιστής και παγκόσμιο κέντρο οικονομικο-χρηματο-εκπαιδευτικό να γίνεται κομπάρσος, χωρίς αυτόνομο γεωπολιτικό βάρος.

Από Αυτοκρατορία… Νοµαρχία

Και εκεί είναι η αρχή των πάντων. Ακούγεται πολύ επίκαιρο και σημερινό αυτό που είπε ο Τσόρτσιλ το 1930 (15 Φεβρουαρίου) στην αμερικανική εφημερίδα «Saturday Evening Post» μιλώντας για μια Ενωμένη Ευρώπη: «Είναι καλό και ελπιδοφόρο. Αλλά εμείς έχουμε το δικό μας όνειρο και το δικό μας καθήκον. Είμαστε με την Ευρώπη αλλά όχι της Ευρώπης. Συνδεόμαστε, αλλά δεν ενωνόμαστε. Ενδιαφερόμαστε και σχετιζόμαστε αλλά δεν απορροφόμαστε. Είμαστε με αυτούς αλλά όχι από αυτούς. Εχουμε τη δικιά μας Κοινοπολιτεία και Αυτοκρατορία».

Με λίγα λόγια, οι Βρετανοί αρνήθηκαν να γίνουν κομμάτι ενός εγχειρήματος που είτε το βλέπουμε είτε κλείνουμε ερμητικά τα μάτια σήμερα είναι στην ουρά της παγκόσμιας οικονομικής ανάπτυξης εξαιτίας της υφεσιακής πολιτικής που έχει επιβάλλει το Βερολίνο για να βγαίνει κερδισμένο το ίδιο.

Και αυτές οι πικρόχολες δηλώσεις των γραφειοκρατών της Ευρώπης για τους κινδύνους που θα αντιμετωπίσει η βρετανική οικονομία μετά την αποχώρησή της (brexit) για πολλούς Βρετανούς δεν είναι παρά αέρας κοπανιστός.

Η βρετανική οικονομία δεν έχει τίποτε να χάσει εκτός ΕΕ με το Brexit- πολλώ δε μάλλον θα ωφεληθεί αφού πολύ σύντομα όλο το λεγόμενο «μαύρο» χρήμα της ΕΕ θα συγκεντρωθεί πλέον στη Βρετανία που με μεγάλη χαρά θα το υποδεχθεί την ίδια στιγμή που οι χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης θα ζητούν πιστοποιητικό νομιμότητας ακόμα και για… τσίχλες και καραμέλες.

Αμφιβάλλει κανείς πως όλες οι μεγάλες εταιρείες θα θέλουν να συγκεντρωθούν στη Βρετανία λόγω χαμηλής φορολογίας μετατρέποντας έτσι το city σε έναν εταιρικό παράδεισο;

Η Βρετανία, όπως άλλωστε και η Νορβηγία, η οποία σοφά δεν είναι μέλος της ΕΕ, θα μπορεί πια να εκμεταλλεύεται τα μισά κοιτάσματα πετρελαίου στη Βόρεια Θάλασσα (τα άλλα μισά τα έχει η Νορβηγία) χωρίς να δεσμεύεται από τη «γερμανική» φορολογία, φέρνοντας το Λονδίνο στις παγκόσμιες αγορές σαν κυρίαρχο κράτος και όχι τις Βρυξέλλες και κατ’ επέκταση τους Γερμανούς ως εκπροσώπους του Λονδίνου. Βέβαια, στον λόγο υπάρχει πάντα και ο αντίλογος.

Και στην περίπτωση του Ηνωμένου Βασιλείου ο αντίλογος λέγεται Σκωτία και Ενωμένη Ιρλανδία. Οι θιασώτες της ΕΕ θα θυμούνται την ξεκάθαρη δήλωση της πρωθυπουργού της Σκωτίας Νίκολα Στέρτζον η οποία αμέσως μετά την ανακοίνωση του αποτελέσματος του Brexit είχε δηλώσει πως «Η ψηφοφορία εδώ (εννοώντας τη Σκωτία) καθιστά σαφές ότι οι Σκωτζέζοι βλέπουν το μέλλον τους στους κόλπους της Ε.Ε. Αναμένουμε το τελικό αποτέλεσμα από όλο το Ηνωμένο Βασίλειο, αλλά η Σκωτία μίλησε και μίλησε αποφασιστικά».

Την ίδια σχεδόν στιγμή με τις δηλώσεις της Στέρτζον το Sinn Fein στην Ιρλανδία ζητούσε διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την ένωση της Ιρλανδίας τονίζοντας πως το δημοψήφισμα για την Ευρωπαϊκή Ενωση «έχει τεράστιες συνέπειες στη μορφολογία του βρετανικού κράτους». Η αναθέρμανση της υπόθεσης της σκωτσέζικης απόσχισης από το Ηνωμένο Βασίλειο είναι ορατή τώρα πια, ιδιαίτερα μετά τη νέα υπόσχεση της Νίκολα Στέρτζον, μέσω twitter, λίγο μετά τις 23.00 της περασμένης Παρασκευής, όταν το Ηνωμένο Βασίλειο βρέθηκε εκτός της ΕΕ, που αναφέρει : «Η Σκωτία θα επιστρέψει στην καρδιά της Ευρώπης ως ανεξάρτητη χώρα», αλλά και τις δηλώσεις του Προέδρου της Επιτροπής Διεθνών Υποθέσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Γερμανού συντηρητικού Ντέιβιντ Μακάλιστερ, στον όμιλο μέσων ενημέρωσης Redaktionsnetzwerk Deutschland, όπου ανέφερε πως «Η Σκωτία θα μπορούσε να επιστρέψει στην Ευρωπαϊκή Ένωση μετά την αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου (brexit) εάν γινόταν ανεξάρτητο κράτος».

Προς το παρόν είναι ακόμη νωρίς να μιλάμε για το οποιοδήποτε σενάριο. Πάντως, αυτό που η πλειοψηφία των Εγγλέζων (το τονίζουμε) αυτή την στιγμή πιστεύει αναφορικά με την έξοδο του Ηνωμένου Βασιλείου είναι πως η σκλαβιά είναι πρωτίστως στο μυαλό και μετά στις αλυσίδες. Και οι Αγγλοι έχουν… μυαλό!