PLUS
Η εύθυμη χήρα του Φραντς Λέχαρ, ίσως η ωραιότερη βιεννέζικη οπερέτα όλων των εποχών, ανεβαίνει, αυτά τα Χριστούγεννα, για οκτώ παραστάσεις (νέα παραγωγή) στην Αίθουσα Χρήστος Λαμπράκης, την Παρασκευή 18, το Σάββατο 19, την Κυριακή 20, την Τρίτη 22, την Τετάρτη 23, το Σάββατο 26, την Κυριακή 27 και τη Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου (ώρα έναρξης 20:30). Πρόκειται για συμπαραγωγή του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών και της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, που παρουσιάζεται σε συνεργασία με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών στην ελληνική γλώσσα με ελληνικούς υπέρτιτλους. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Βασίλης Νικολαΐδης, ενώ τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι του Γιάννη Μετζικώφ.
Στον ρόλο της πλούσιας νεαρής χήρας Άννας Γκλάβαρι εναλλάσσονται η Ειρήνη Καράγιαννη και η Άρτεμις Μπόγρη, ενώ τον γοητευτικό Κόμη Ντανίλο Ντανίλοβιτς ενσαρκώνουν εναλλάξ ο Χάρης Ανδριανός και ο Χρήστος Κεχρής. Επί σκηνής, ένα εκλεκτό καστ ελλήνων μονωδών, καθώς και μέλη του Όπερα Στούντιο της ΕΛΣ στο πλαίσιο της εκπαιδευτικής τους αποστολής. Μαζί τους, η Χορωδία Fons Musicalis (μουσική διδασκαλία: Κωστής Κωνσταντάρας). Την ΚΟΑ διευθύνουν ο Μίλτος Λογιάδης (18, 19, 20, 26, 27 & 28/12) και ο Στάθης Σούλης (22 & 23/12).
H εύθυμη χήρα παρουσιάζεται στο Μέγαρο, με την ευγενική χορηγία της ALPHA BANK.
Το κοσμαγάπητο έργο του Φραντς Λέχαρ (1870-1948)…
… Η εύθυμη χήρα, παίζεται με τεράστια επιτυχία, πάνω από έναν αιώνα, σε όλο τον κόσμο. Αιθέρια βαλς, φλογερά τσάρντας, ανάλαφρες ερωτικές μελωδίες, χιουμοριστικοί διάλογοι και πολλά σκηνικά απρόοπτα είναι τα βασικά συστατικά αυτής της «αθάνατης» οπερέτας που τόσο αγαπήθηκε από το κοινό, ήδη από την πρεμιέρα του έργου στη Βιέννη, στις 30 Δεκεμβρίου 1905. Η εύθυμη χήρα, μετά το θρίαμβο που σημείωσε στην αυστριακή πρωτεύουσα και την ενθουσιώδη υποδοχή των βιεννέζων θεατών, ταξίδεψε σε ολόκληρη την Αυστρία και βρέθηκε στη συνέχεια στο Λονδίνο, το Βερολίνο, το Αμβούργο, τη Βουδαπέστη και σε άλλες μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις. Το πρωτότυπο γερμανικό λιμπρέτο των Λεόν και Στάιν έχει προσαρμοστεί στα αγγλικά, τα γαλλικά και σε πολλές άλλες γλώσσες, ενώ έχει εμπνεύσει κινηματογραφικούς και θεατρικούς σκηνοθέτες αλλά και χορογράφους. Η εύθυμη χήρα αντλεί την υπόθεσή της από την κωμωδία Ο ακόλουθος της πρεσβείας (1861) του Γάλλου Ανρί Μελάκ.
Η υπόθεση
«Σε ένα υπογραμμισμένα σαθρό κόσμο […], όπου όλοι κοιτούν το προσωπικό τους όφελος […], καταφθάνει η πλούσια Χήρα. Έχει κληρονομήσει εκατομμύρια από τον σύζυγό της, αλλά δεν έχει ξεχάσει τον άντρα που κάποτε αγάπησε. Αυτός ήταν αριστοκράτης, εκείνη πληβεία. Το Ποντεβέντρο τους χώρισε, την προσέβαλε. Εκείνη αναγκάστηκε να παντρευτεί έναν πλούσιο. Με τον ξαφνικό του θάνατο, έγινε η πλουσιότερη γυναίκα της χώρας. Πληγωμένη ακόμα από τον άτυχο έρωτά της, η Χήρα καταφθάνει στο Παρίσι, τόπο δράσης του έργου, και συναντά τους συμπατριώτες της που ζουν εκεί. Ανάμεσά τους, ο παλιός της εραστής. Είναι αποφασισμένη να τον ξανακερδίσει με τα χρήματά της, διαπιστώνει όμως, με μεγάλη της χαρά, πως κι εκείνος τη θέλει ακόμη, αλλά τα εκατομμύριά της τώρα είναι το μεγάλο εμπόδιο! Όλο το έργο λοιπόν καταγράφει τις προσπάθειες της Χήρας να τον κερδίσει. Μετέρχεται κάθε τρόπο, κάθε μέσο για να επιτελέσει το σκοπό της, για να τον πείσει να ενδώσει…
Στο μεταξύ, το διεφθαρμένο Ποντεβέντρο αδημονεί για τα εκατομμύρια της σωτηρίας. Το τέλος είναι αίσιον, όπως οφείλει να είναι στην οπερέτα, αλλά η Χήρα συνειδητοποιεί και τελικά δηλώνει δημοσία πως, αν δεν υπήρχε ο εραστής της, το μόνο υγιές τέκνο της χώρας, δεν θα άξιζε τον κόπο να σώσει το εξαθλιωμένο κρατίδιο. Μόνο χάρη σ’ αυτόν και στον ανιδιοτελή του έρωτα, παραβλέπει την μικρότητα των συμπατριωτών της και γίνεται η “χείρα βοηθείας” τους».
Η εύθυμη χήρα με τη ματιά του σκηνοθέτη Βασίλη Νικολαΐδη
«[…] Αποφασίσαμε, κρατώντας αυτούσια πρόσωπα και καταστάσεις, να δημιουργήσουμε για τη δική μας Χήρα, έναν κόσμο παρακμής και χαριτωμένης διαφθοράς, γεμάτο υπονοούμενα, κρυφά πάθη, ανομολόγητους έρωτες, ίντριγκες, που εν πολλοίς υπάρχουν αυτούσια και στο κείμενο ή μάλλον στα κείμενα του έργου.
Εδώ ας ανοίξουμε μια παρένθεση: για τις τρεις μεγάλες πρεμιέρες του έργου, στη Βιέννη, στο Λονδίνο και στο Παρίσι, αντιστοίχως, γράφτηκαν τρία διαφορετικά λιμπρέτα, που ενώ κρατούν τις βασικές παραμέτρους της δράσης, έχουν πολλές διαφοροποιήσεις σε λεπτομέρειες και καταστάσεις. Εμείς είχαμε στη διάθεσή μας το μοναδικό ελληνικό κείμενο που μέχρι τώρα χρησιμοποιείτο στα ανεβάσματα του έργου. Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε τη μορφή της πρωτότυπης μετάφρασης, γιατί καταφανώς είχαν γίνει επεμβάσεις, λόγω των εκάστοτε αναγκών των παραστάσεων. Με την καθοριστική συμβολή λοιπόν της πολύτιμης βοηθού μου, της Κωνσταντίνας Ψωμά, είδαμε τις διάφορες εκδοχές των πρώτων ξένων παραστάσεων, τις συγκρίναμε με την υπάρχουσα ελληνική και φτιάξαμε τη δική μας, τονίζοντας σημεία που μας ενδιέφεραν, αφαιρώντας κάποιες σκηνές −κατά τη γνώμη μας λιγότερο σημαντικές− αλλάζοντας, σε σημεία, και τους στίχους, όπου νομίζαμε πως υπηρετείται καλύτερα δραματουργικά κάποια συγκεκριμένη κατάσταση».
