PLUS
Το ντόμινο των εξελίξεων από την επαπειλούμενη επισιτιστική κρίση εξαιτίας του ρωσο-ουκρανικού πολέμου θα ενισχύσει τους ισλαμιστές στις περιοχές όπου οι πληθυσμοί θα λιμοκτονούν στην κυριολεξία.
Η σκιά που ρίχνει ο ρωσο-ουκρανικός πόλεμος στον κόσμο είναι μεγάλη, περισσότερο πλατιά απ’ όσο φανταζόμαστε: όσο το λιμάνι της Οδησσού παραμένει αποκλεισμένο και τα σιτάρια δεν διακινούνται παγκοσμίως, το φάσμα της πείνας πλανάται πάνω από πληθυσμούς, τριτοκοσμικούς κατά βάση, σε σημεία πολύ μακρινά από τα θέατρα των μαχών. Αφρικανικά κράτη είναι πρώτα στη λίστα των επαπειλούμενων με επισιτιστική κρίση περιοχών. Εκεί ο κόσμος θα πεινάσει, θα αντιδράσει, και τότε, πάνω στην αντάρα, θα χαρεί ο «λύκος» που καιροφυλακτεί. Ποιος είναι αυτός σε εκείνα τα μέρη; Ο τζιχαντισμός.
Η Corriere della Sera προέβαλε αυτήν την πτυχή του Ουκρανικού σχολιάζοντας ότι οι ισλαμιστικές οργανώσεις βλέπουν τώρα τα χριστιανικά έθνη να σφάζονται μεταξύ τους και χαίρονται. Για αυτούς τους φανατικούς είναι μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να εκμεταλλευτούν τη λαϊκή οργή σε μία σειρά από κράτη και να επιχειρήσουν κοινωνικές ταραχές στο πλαίσιο του οράματός τους για το παγκόσμιο τζιχάντ. Οργανώσεις τύπου Αλ Κάιντα και Ισλαμικό Κράτος (ISIS) θα υποδαυλίσουν τις «ταραχές του ψωμιού» και θα προσφέρουν διέξοδο στην απόγνωση.
Η ισλαμιστική τρομοκρατία θα επιχειρήσει να καταστήσει την Αφρική προνομιακό χώρο δράσης της, εκκινώντας από τις λεηλασίες των σουπερμάρκετ για να φθάσει στις επιθέσεις κατά της εξουσίας και στην αποσταθεροποίηση. Γιατί είναι πιθανόν ο λαός να στραφεί σε τέτοιες ακραίες λύσεις σε πάμφτωχα κράτη όπως είναι το Μάλι και ο Νίγηρας, λόγου χάρη;
Την απάντηση έδωσε ο Ντέιβιντ Μπίσλεϊ, διευθυντής του Παγκόσμιου Επισιτιστικού Προγράμματος του ΟΗΕ, και μάλλον εύγλωττα, συνομιλώντας με τον Γκίντεον Ράχμαν των Financial Times. «Εχω καταγράψει μαρτυρίες γυναικών που μου είπαν ότι η Αφρική δεν είναι Συρία, ούτε Αφγανιστάν. Ότι έπρεπε να διαλέξουν μεταξύ πείνας ή συστράτευσης με τους τζιχαντιστές. Μου είπαν ότι δεν είχαν λεφτά για τα στοιχειώδη, για το μαγείρεμα του φαγητού της ημέρας. Ότι οι σύζυγοί τους και τα αγόρια τους δεν ήθελαν να ενταχθούν στον ISIS στο Μάλι και στον Νίγηρα, ωστόσο ήταν νηστικοί δύο εβδομάδες. Και με ρώτησαν: ‘‘Τι έπρεπε να κάνουμε;…’’» είπε ο Μπίσλεϊ.
Αυτός ο αρμόδιος για τον παγκόσμιο επισιτισμό παράγων του ΟΗΕ μίλησε στο Οικονομικό Φόρουμ του Νταβός και εξέθεσε το πρόβλημα στις προαναφερθείσες αφρικανικές διαστάσεις του, πρόβλημα που προϋπήρχε φυσικά του Ουκρανικού αλλά τώρα παροξύνεται. Το μόνιμο εγχώριο πρόβλημα της ξηρασίας διογκώθηκε από την παρατεταμένη ανομβρία στη Νότια Ασία και στις ΗΠΑ, η οποία γονάτισε την παραγωγή τροφίμων. Μάλιστα η έλλειψη καλαμποκιού είναι κιόλας στον ορίζοντα, προσδιορίζεται «μέχρι το τέλος του εφετινού καλοκαιριού».
Ειδικοί και δημοσιογράφοι έχουν εντοπίσει στην Ανατολική Αφρική πολλές κοινότητες που απειλούνται κιόλας από την πείνα, αφού ο λιμός ήδη υπάρχει στην Κένυα, στην Αιθιοπία και στη Σομαλία. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις τους, την ώρα που γράφεται το κείμενο αυτό περί τα 20 εκατομμύρια άνθρωποι δεν γνωρίζουν πότε θα φάνε: σήμερα, αύριο, ύστερα από κάμποσες ημέρες;… Άγνωστον!
Και ο πόλεμος στην Ουκρανία, ένα μέρος που αυτοί οι μονίμως πενόμενοι λαοί δεν έχουν καν ακουστά, απειλεί να περιορίσει δραστικά την παγκόσμια προσφορά τροφίμων εμποδίζοντας τα σιτηρά να φτάσουν στις παγκόσμιες αγορές. Έτσι ως επείγον ζήτημα τίθεται η εξαγωγική επαναλειτουργία του λιμένος της Οδησσού. Αλλιώς, η εξαφάνιση των ουκρανικών και των ρωσικών σιτηρών από τις παγκόσμιες αγορές θα οδηγήσει σε καταστροφική αύξηση της πείνας παγκοσμίως.
Πριν από τον ρωσο-ουκρανικό πόλεμο ο πλανήτης αντιμετώπισε επισιτιστική κρίση εξαιτίας του κορονοϊού, των λοκντάουν και της διάρρηξης της εφοδιαστικής αλυσίδας. Έτσι η πείνα εκτινάχτηκε και έφθασε να αφορά 276 εκατομμύρια άτομα. Αυτοί δυσκολεύονται να βρουν φαγητό. Και τώρα ο πόλεμος οδηγεί τα πράγματα στην καταστροφή.
Ο Μπίσλεϊ αποκάλυψε ότι ο ΟΗΕ αν και «ταΐζει 128-130 εκατομμύρια ανθρώπους κάθε μέρα», αναγκάστηκε να κάνει περικοπές στη διάθεση των μερίδων των δικαιούχων σε περιοχές όπως η Υεμένη και το Τσαντ. Ο ίδιος παράγων του ΟΗΕ τοποθέτησε στο κάδρο της πείνας, πέραν των αφρικανικών κρατών, και τα κράτη της Κεντρικής Αμερικής με τις κατεστραμμένες οικονομίες και τα μεγάλα μεταναστευτικά ρεύματα προς τις ΗΠΑ μέσω Μεξικού: την Ονδούρα, τη Γουατεμάλα, το Ελ Σαλβαδόρ.
Πηγή: Protagon.gr
Διαβάστε επίσης
Φόβοι για μια παγκόσμια επισιτιστική κρίση
