Δεύτερη φορά στον δρόμο

Η Αμαλία Δημητούλη με τον μονάκριβο γιο της Γιάννη είναι δύο από τους αμέτρητους ανθρώπους που άφησε άνεργους ο κορωνοϊός. Εκείνη φρόντιζε έναν ηλικιωμένο κι εκείνος δούλευε σε ένα café. Η πανδημία σάρωσε τις ζωές τους και τις δουλειές τους, αφήνοντάς τους αντιμέτωπους με τον κίνδυνο της έξωσης για δεύτερη φορά μετά την οικονομική κρίση το 2012.

Της Αλεξίας Σβώλου

Πριν οχτώ χρόνια η ζωή τούς έδειξε το πιο σκληρό της πρόσωπο. Τότε που βάθυνε η οικονομική κρίση από τα απανωτά μνημόνια και η ανεργία εκτοξεύτηκε, η Αμαλία Δημητούλη και ο γιος της Γιάννης, μια μονογονεϊκή οικογένεια (όπως τόσες άλλες ανάμεσά μας) έχασαν τις δουλειές τους και βρέθηκαν αντιμέτωποι με τον εφιάλτη της αστεγίας.

Χωρίς εισόδημα, με τους λογαριασμούς να τρέχουν, έμειναν χωρίς νερό και ηλεκτρικό ρεύμα, με την απειλή της έξωσης να κρέμεται σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω από τα κεφάλια τους. Κατέφυγαν στα συσσίτια της εκκλησίας για φαγητό και για βοήθεια στο Κέντρο Ημέρας Αστέγων της Praksis στην οδό Δεληγιώργη στο Μεταξουργείο, εκεί όπου τους συνάντησα για πρώτη φορά.

Τρομαγμένοι από τη νέα πραγματικότητα, αλλά με απίστευτη αξιοπρέπεια-καθώς δεν ζητούσαν ελεημοσύνη αλλά απλώς μια δουλειά- έγιναν οι δύο τους τότε κεντρικά πρόσωπα σε άρθρο μου για τους νεο-άθλιους των Αθηνών, καθώς βρέθηκαν να πρωταγωνιστούν σε μια νέα εκδοχή του έργου του Βίκτωρος Ουγκό, στη θέση του Γιάννη Αγιάννη.

Τον Ιούνιο του 2012, η φωτογραφία της Αμαλίας να κάθεται δίπλα στο γιο της Γιάννη με απλανές βλέμμα, ελπίζοντας για το καλύτερο-αλλά φοβούμενη το χειρότερο-έγινε πρωτοσέλιδο τότε σε εφημερίδα πανελλαδικής κυκλοφορίας και στο ενημερωτικό φυλλάδιο της Οργάνωσης Praksis. Μετά την κοινοποίηση της ιστορίας τους, μητέρα και γιος κατάφεραν να βρουν δουλειά από ανθρώπους που προσφέρθηκαν να βοηθήσουν. «Ότι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό» έλεγε ο Φρήντριχ Νίτσε (και τραγούδησε ο Πορτοκάλογλου) και η Αμαλία με τον μοναχογιό της (γραφίστας στις σπουδές) έστησαν ξανά τη ζωή τους. Μέχρι που πριν λίγους μήνες ο κορωνοϊός ήρθε να σαρώσει ξανά την καθημερινότητά τους, να τους αφήσει και τους δύο άνεργους και αντιμέτωπους
με τον εφιάλτη της αστεγίας για δεύτερη φορά…

Όταν η Αμαλία με πήρε τηλέφωνο, λίγο πριν της κόψουν την σύνδεση, μου τα είπε όλα με μια φράση: «Δεν θέλω να το ζήσω δεύτερη φορά…» και μετά συνέχισε σαν χείμαρρος: «Τότε με τη βοήθεια σας βρήκαμε αρχικά σπίτι στο Περιστέρι αλλά επειδή η ιδιοκτήτρια το ζήτησε πίσω καταλήξαμε να βολευτούμε κάπου στο Μεταξουργείο. Βρήκαμε δουλειά όχι ταυτόχρονα-, εγώ να φροντίζω έναν παππού και ο Γιάννης σερβιτόρος σε ένα café.

Σιγά-σιγά, έστρωσαν τα πράγματα. Όμως ο παππούς πέθανε τον περασμένο Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο ήρθε ο κορωνοϊός .

Από τότε δεν ξαναδουλέψαμε.

Τους τελευταίους μήνες έχω και κάποια προβλήματα υγείας – γαστρεντερολογικά, αλλά καθώς δούλευα όλη μέρα δεν το κοίταξα. Μετά, με την καραντίνα ούτε να τολμήσω να πλησιάσω νοσοκομείο, έτρεχαν τα χρέη, το μόνο που δεν χρειαζόμουν ήταν να κολλήσω κορωνοϊό και να κινδυνεύσει και ο Γιάννης. Τις τελευταίες ημέρες ζούμε ξανά εκείνα τα παλιά…

Μας ήρθε ειδοποίηση ότι θα κόψουν το νερό, το ηλεκτρικό και το σταθερό τηλέφωνο και θα βάλουν φραγή στα κινητά τηλέφωνα. Ευτυχώς που πρόλαβα να σε πάρω τηλέφωνο…» μου είπε.

Τη θυμάμαι πριν οκτώ χρόνια να με ρωτάει πού μπορεί να πουλήσει το ένα της νεφρό για να βοηθήσει το παιδί της. Το έλεγε με απόλυτη ειλικρίνεια. Θυμό δεν έχω δει στα μάτια της μόνο πίκρα, αλλά και ατσάλινη θέληση. «Το παιδί μου να είναι καλά», λέει και ξαναλέει. Όπως κάθε μάνα.

Η Αμαλία είναι αδύνατη, μικροσκοπική και πολύ ταλαιπωρημένη γυναίκα. Η αγάπη της όμως για τον γιο της φωτίζει το πρόσωπό της κάθε φορά που μιλάει με τη βραχνή φωνή της: «Δεν θέλω ελεημοσύνη, θέλω δουλειά. Να το γράψετε αυτό». Άραγε, όσοι άλλοι εκεί έξω θα βρεθούν σε ίδια ή παρόμοια θέση λόγω της μεγάλης οικονομικής κρίσης που θα προκαλέσουν τα «απόνερα» της πανδημίας του κορωνοϊού; Σκέφτομαι το νέο τσουνάμι της ανεργίας που μας περιμένει, που ο γενικός διευθυντής του ΙΟΒΕ, Νίκος Βέττας εκτιμά ότι θα ξεπεράσει το 20%, με την ύφεση να ξεπερνά το 10% του ΑΕΠ.

Κλείνω το τηλέφωνο με την Αμαλία για να γράψω την ιστορία της, ένα «δις εξαμαρτείν» –που δεν οφείλεται σε κανένα δικό της σφάλμα.

Μια ιστορία που στον κινηματογράφο θα γινόταν ταινία με τίτλο «Deja vu», αφού το έζησε και το ξαναζεί, με τη βραχνή φωνή της να ηχεί στα αυτιά μου λέγοντας, «Όχι δεύτερη φορά, Αλεξία». Σαν στίχος από τραγούδι του Στέλιου Καζαντζίδη, όπως είναι και η ίδια «σαν θαλασσόδαρτο σκαρί, σαν βράχος ρημαγμένος»…

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Στον εισαγγελέα αναρτήσεις για τη μη εφαρμογή των μέτρων για τον κορωνοϊό

Έκτακτο δελτίο επιδείνωσης του καιρού: Καταιγίδες και χαλαζοπτώσεις από την Πέμπτη