PLUS
Η αλήθεια είναι πως όποιος πίστευε πως θα τη γλιτώναμε φέτος με τις φωτιές, όταν ολόκληρη η Λεκάνη της Μεσογείου έχει λαμπαδιάσει, μάλλον ονειρευόταν. Εδώ καίγεται σχεδόν η μισή Ευρώπη, εμείς που έχουμε παράδοση στις φωτιές φέτος θα μέναμε πίσω; Ήταν θέμα χρόνου να δούμε κι εδώ τις βεράντες μας να γεμίζουν αποκαΐδια.
Βέβαια, μετά την τραγωδία στο Μάτι, που κλάψαμε 100 ψυχές και που οι πάντες ήταν απόντες, είναι αλήθεια ότι η Πολιτική Προστασία και η Πυροσβεστική έχουν ανέβει πίστα τόσο στην οργάνωση όσο και στον εξοπλισμό. Κυρίως όμως είναι παρούσες. Η ξηρασία, οι υψηλές θερμοκρασίες, η συσσώρευση καύσιμης ύλης και ο «στρατηγός άνεμος» όταν συναντιούνται εν συνόλω μοιάζουν ανίκητοι εχθροί απέναντι στον όποιο προγραμματισμό και στην αυτοθυσία των ανθρώπων, όσο καλά και άριστα να είναι τα εθνικά σχέδια αντιμετώπισης έκτακτης ανάγκης και πολιτικής έκτακτης ανάγκης.
Είτε το έχουμε συνειδητοποιήσει είτε όχι (αν όχι, κακώς) διατρέχουμε τη «νέα, καταραμένη εποχή». Και εδώ προκύπτει το δίλημμα. Σβήνουμε τις φωτιές και ησυχάζουμε ή πρέπει να μάθουμε να ζούμε σε αυτήν την κόλαση όπου η φύση μάς δείχνει τα δόντια της, και εμείς πρέπει να παλέψουμε, να οργανωθούμε και κυρίως να αλλάξουμε για να την αντιμετωπίσουμε;
Η καταστροφή που βιώνουμε αυτήν τη στιγμή είναι ένα σύμπτωμα της σχέσης μας με τη φύση, η οποία έχει σπάσει. Έχει διαρραγεί. Όσο δεν αποκαθιστούμε και δεν επουλώνουμε αυτήν την πληγή στη σχέση μας με τη φύση, όσο δεν αναδεικνύουμε τελικά την προστασία της φύσης ως αυταξία, τόσο περισσότερους κινδύνους δημιουργούμε για το μέλλον μας.
